раводзілася шахскай Дваро, портал и яе васалам кримскім ханам, насельніцтва ПаСћночнага КаСћказа аддавалі перавагу курсавия расійскага Сћрада. Пра гета сведчаць сумесния дзеянні па адбіцці неаднаразових нашесцяСћ як Асман-кримскага, так и іранскіх феадалаСћ, удзел горцаСћ на баку Расіі Сћ руська-турецкіх війнах XVIII ст. p align="justify"> У міждзяржаСћнай барацьбе за ПаСћночни КаСћказ Сћ XVIII ст. прасочваецца некалькі етапаСћ, якія адрозніваюцца и па расстаноСћци СІЛ, и па вилученні на дерло план асобних територий, дзе назіралася вельмі вострае сутикненне супрацьлеглих бакоСћ. Першия два дзесяцігоддзі вядучае месца Сћ задума Стамбула и Пецярбурга Займаюсь Кабарди. Аднако поспехі Расеі Сћ ПаСћночнай Вайне, заняпад Сћлади Сефевідів Сћ Іране и відавочнай пагрозе авалодання Сћзбярежжа Каспія портал падштурхнулі Пятра I на больш Хутка реалізацию часткі яго Сћсходняй праграма - устанаСћленне кантролю над Прикаспійскім абласцямі, што було замацавана Сћ падпісаним Пятра I з прадстаСћнікамі шахскага Двара Пецярбургскім дамов 1723 и Сћ руська-турецкай трактацией 1724 Сћ Наступний дваццацігоддзе центр проціборства перамяшчаецца Сћ Дагестан и суседнія з ім териториі, што з першої години Гянджинскага трактату 1735 ператвариліся Сћ аб'ект заваявальнай палітикі Надзір-шаха. Паслабленне актиСћнасці Расіі Сћ каСћказскіх справах для сприяла НЕ толькі паспяховим дзеянням іранскага палкаводца, альо и новим намаганням Парти па падриве Сћпливу сваіх праціСћнікаСћ на КаСћказе и па Сћмацаванні Сћласних пазіций у регіене. p align="justify"> В іншої палового XVIII ст., Калі Іран фактична вибиСћ з барацьби, будучиня ПаСћночнага КаСћказа вирашалася Сћ суперніцтве Расійскай и Асманскай імперий. Іх канфлікт распаСћсюджваецца НЕ толькі на Дагестан и Кабарди, альо и на Асецію, Інгушецію, Чачню и іншия вобласці. Руска-турецкая вайну 1768-1774 рр. канчаткова змяніла расстаноСћку СІЛ у регіене на карисць кацяринінскай Расіі. Згодна з наспела неабходнасць вибару заступніцтва визначила паетапнае далученне асобних територий ПаСћночнага КаСћказа да Расейскай дзяржави: Інгушеціі и Усходняй Асеціі Сћ 1770 р., Кабарди Сћ 1774 р., Чачні, шамхальства Тарковкого и ПаСћночнай Куміко Сћ 1781 - 1796 и Дагестану Сћ целим у 1813 р .
Далученне ПаСћночнага КаСћказа да Расіі Сћспрималася народамі регіену як винік палітичнага САЮЗ, накіраванага супраць агульних ворагаСћ, а не як акт іх ператварення Сћ падданих рускаго цара. Такім чинам, ясні мативи часта змяняецца знешнепалітичнай ариентациі мясцових уладароСћ и старшиня, для якіх признанне сюзеренітету Расіі НЕ азначала спинення палею дзяржаСћнай ідентичнасці. У XVIII ст. для яе на дерло месцев заставаліся палітичния мети, а не завдання каланіяльнага рабавання або гвалтоСћнай асіміляциі. У виніку визваленчая барацьба горцаСћ супраць Сћсходніх заваеСћнікаСћ падмацоСћваСћ намаганні Расійскага дзяржави па Сћмацаванню сваіх паСћдневих межаСћ. У ходзе сумесних намаганняСћ па адбіцці агресіСћних памкненняСћ к...
