(умоСћнасць знаходзілася пад падазреннем у роднасці з адиезним фармалізмам - "парадженнем буржуазнай естетикі") билі кананізавани. У 1960-я рр.. рацію Мастацкай умоСћнасці билі зноСћ признани. "Зараз, - сцвярджае В. ХалізеСћ, - умацаваСћся погляд, згодна з якім жиццепадобнасць и СћмоСћнасць - гета раСћнапраСћна и полоні Сћзаемадзейния тенденциі Мастацкай вобразнасці ".
Акрам мастацкага вимислу есць яшче адно паняцце, без усведамлення якога Нельга Глибока и па-сапраСћднаму разабрацца Сћ сутнасці и специфіци мастацкага вобразе, ва Сћсякім разі, Найбільший распаСћсюджанага вобразе Сћ Мастацтва - Реалістичнага. Гета паняцце типовага (типізациі). p> Слова "тип" (типовае) викаристоСћваецца Сћ дачиненні да Мастацтва Сћ двох асноСћних значеннях.
Па-Першай, вучония и мастакі, адштурхоСћваючися пекло першапачатковага Сенсит гетага слова (ст. - гр. - візерунок, адбітак), падразумяваюць пад типамі прадмети стандартния, пазбаСћления індивідуальнай шматпланавасці, увасабляючия Нейко пастаянную схему. Тип у дадзеним значенні - гета Сћвасабленне и падкресліванне Сћ персанажи якойсьці адной Риси, адной чалавечай асаблівасці (ляноти, ілживасці, сквапнасці и р. д.). Гета, па А. Пушкіну, "типи адной (курсіСћ наш - В. Я.) страсці ". Таке розуміння типа ідзе пекло традиций рацияналізму ХVІІ-ХVІІІ стст. Асабліва многа такіх типаСћ у літаратури класіцизму. Можа НЕ Сћ такий Ступені, як ранєй, альо присутнічаюць дадзения типи и Сћ літаратури ХІХ-ХХ стст. (Героі "Мертвих душ" М. Гогаля, шерагу твораСћ А. Чехава, некатора білоруських пісьменнікаСћ пачатку и сяредзіни ХХ ст. (К. Вяселага, Ц. Гартнага и інш.). p> Інше, больш широкае розумінню типа, засноСћваецца на асабліва яркім и поСћним увасабленні Сћ персанажи НЕ адной, а целага шерагу характерних (Годинах узаемавиключних) якасцей и рис. Такія типи - гета "живи тварі", па А. Пушкіну. Типовае Сћ широкім яго разуменні валодае, як зазначиСћ Г. ПаспелаСћ, "Високай ступенів характернасці". Такім чинам, дадзения типи Сћжо можна и неабходна лічиць характарамі. Дакладней, менавіта такія типи вирастаюць з характараСћ. p> Термін "характар" уживаСћся Сћжо Сћ старажитнай Грециі. У кнізе "характар" Феафраста, вучня Аристоцеля, дадзеним паняццем абазначаюцца людзі як носьбіти якой-небудзь адной якасці и Сћласцівасці, пераважна адмоСћнай. Тут слова "характар" тоеснае пазнейшаму семантичнаму напаСћненню слова "тип" (схематичнае и адналінейнае Сћвасабленне нейкай адной знешняй, яСћна бачнай чалавечай Риси).
У Новому годину пад характар ​​Сталі падразумяваць унутраную сутнасць Чалавек, якаючи з'яСћляецца складанай, шматпланавай и НЕ заСћседи адкриваецца з першага Погляду. У гетим абноСћленим значенні дадзени термін Широкий викаристоСћвалі Лесінг, Гегель, Маркс и Енгельс, прадстаСћнікі культурна-гістаричнай школи (І. Тен и інш.), а таксамо многія пісьменнікі и мастакі.
Паняцце характар ​​як Сацияльна-гістаричнай канкретикі чалавечага бицця стала центральним у марксісцкім літаратуразнаСћстве.
Типізавацца мастацкі характар ​​можа з дапамогай самих різни сродкаСћ: аСћтарскага апісання, партретнай абмалеСћкі, різни кампазіцийних приемаСћ, адцяняючих деталей и р. д. Сами ж Лепша и дзейсни сродак типізациі - гета Надання персанажам індивідуальнай моСћнай характаристикі. Наогул індивідуалізация - Вельмі важливі момант типізациі мастацкага характар. p> Зазначим, што Сћ Подивившись на типовае и типізацию (У Сенсит приемаСћ, сродкаСћ, самогу працесу Сћвасаблення типовага) у айчинним літаратуразнаСћстве няма адзінай думкі.
Па-Першай, пад уласна типовим часта падразумяваюць Мастацкай СћзнаСћленне Сћ творить не виключних, годинах адзінкавих, але "видатних у сваім родзю "(М. ЧарнишеСћскі) з'яСћ жицця, а, наадварот, адлюстраванне Падзу и фактаСћ ужо вядомих и Широкий распаСћсюджаних І, такім чинам, страціСћших палю пазнавальна-еСћристичную каштоСћнасць.
Па-другое, типізацию некатория вучония лічаць уласцівасцю толькі реалістичнага Мастацтва. Так, наприклад, В. ХалізеСћ зазначалось: "Теориі типізациі и СћзнаСћлення характернага - гета несумненни крок наперад у спасціженні Мастацтва як пазнавальнай дзейнасці. Альо гетия канцепциі, што Сћмацаваліся Сћ ХІХ ст., у тієї пані годину аднабаковия. Ва Сћсякім випадкі, яни НЕ ахопліваюць усіх форм мастацкага засваення реальнасці. Мастацкая славеснасць здольная спасцігаць реальнасць и Сћ тих випадкі, калі Яна не травні впорався з характарамі и типамі. Так, у міфах, Казка, народним ЕПАС героі здзяйснялі пеСћния Сћчинкі, альо плиг гетим НЕ маглі атримліваць якой-небудзь характаристикі ".
Такі пункт гледжання НЕ примае І. ВолкаСћ. З Мета лепшага розумінню пазіциі вучонага, а таксамо азнаямлення з пеСћнай гістарияграфіяй вань, привядзем, хоць и з некаторимі скараченнямі, альо ж усе-Такі даволі аб'емную цитату з вядомага Сћжо нам падручніка "Теория літаратури": "У нашим Сучасний літаратуразнаСћстве, - піша І. ВолкаСћ, - Широкий побуті прапанаваная В. Дняпровим кан...
