дарних постацей Наша гераічнай мінуўшчини (ягония ж заспівавши пра даўніх ліцвінаў да 1434). У апошнім цикл Ян з-пад миши закрануў далекія гістаричния падзеі да смерці Уладзіслава Ягайла, згадваючи ўсім, што Літва травні виключна слаўния традициі, якія належаць сусветнай гісториі, а велічная слава продкаў НЕ знікла ў канц мінуўшчини. Чачот лічиў, што ўсе добратися, што було ў гісториі Вялікага княства Літоўскага, можа з поўним прав ўвайсці састаўной часткай у агульнаеўрапейскі набитак. Вось чаму ен з гонарам праспяваў пра славу Славута князеў Міндоўга, Вітаўта, Альгерд, Кейстута, Гедиміна и Ягайлу з іхнімі роднимі, блізкімі и ворагамі, згадаў и заснаванне Вільні, з яўленне Радзівілаў, барацьбу з крижакамі, жахліви падзел здабичи, барацьбу хрисціянства з паганствам . Чи не заўседи факти, пра якія згадвае Пает, адпавядаюць речаіснасці. Альо ж ми травнем впоратися не з гісторикам, а менавіта з Паетом. Для Яна Чачота саману галоўнае не сам факт, а тієї льно урок, што з яго винікае.
У цикл Балад Вялікага княства В. Шніп Згадаю Міндоўта, Гедиміна, Альгерд, князеўну Альдона (некалі Ян Чачот хацеў уславіць подзвігі ліцвінак), Вітаўта, Грундвальда, Ягайлу (Якраз рокам смерці апошняга Ян Чачот закончиў свій цикл , альо ж на гетим гістория ВКЛ не закінчиться). Згадаєм трагічна-падазроную гібель Барбари Радзвівіл и ўцекі яе злоснай, гатовай на ўсе свекриві каралеви Бони Сфорца, подзвіг Друкар Симона Буднага, аўтара Статуту ВКЛ Льва Сапегі, пісняра ВКЛ Міхаіла Агінскага. Гісторика-рамантичная балада як би прайшла кола з двох стагоддзяў и вярнулася тому на новим ідейна-естетичним етапі. Па дарозе ен Згадаю Балад Турава, Бєлай вежи, сонца, патопу, скрипачкі, сцен, лісі, вятроў, караляў, усходу сонца, Надав абиякавасці - а ў целим адну агульную Баладу Айчини, над якой уздимаецца запал мінулих стагоддзяў. што пранесліся над їй, пачинаючи пекло легендарнага Ноя. Як помнікі - вектари развіцця стаяць Балад закаханага мастак, апошняга князя, білоруських герояў, смерці Паета, Храму, Надав невядомасці, шчасця и вампіра.
Пантеон слави духу білоруського, ніби фамільния партрети замкаў и палацаў, ствараюць Балад паетаў-класікаў (Вул. Сиракомлі. Ф. Багушевіча, Я. Купали. Т. Шаўченкі, Ул. Дубоўкі. П. Боягуза) , тих пісьменнікаў, што зусім нядаўна адишлі ў Лепша світло (I. Шамякін, М. Стральцоў. М. Купрееў, А. Пісьмянкоў, А. Асташонак, А. Сис), мастак М. Селешчука. ксяндза У. Чарняўскага, Папи Римскага Яна Паўла II, пісняра Ул. Мулявіна. Прафесійни мастак, сапраўдная асобі можа класічния партрети падаваць у різни манерах, тое саману ми можам назіраць и ў трактоўци В. Шніпа. Аднако партрети Паета зусім НЕ падобния на живапісния, яни складаюцца з алюзій, асацияций, пераствораних цитат, злавесних и НЕ вельмі сімвалаў и прадказанняў, артефактаў годині и прастори, архетипаў. I ўсе, як и патребна для гістаричних твораў, у якіх апісваецца мінулае (не так істотна, далекае ЦІ НЕ вельмі), усьо ахутана Смуга годині, настальгіяй, шкадаваннем. Ад виключнага песімізму Рату НЕ толькі шкадоба, што сишлі вялікія, а ўдзячнасць ім за тоє, што билі. Усе гета ўзмацняе афаристичнасць Радка, Надал, здавай б, звичайним падзеям адчуванне пазачасовасці, вечнасці, а традицийна-класічния вобразе набиваюць анталагічную сутнасць (Нови дарогі, пракладзения ў тумані, што ахутаў Радзіму, пралеглі праз магіли и вядуць цяпер нема за небасхіли, а ў Карчма и астрогі [26, с. 73]; вочи бачаць, як наш нови дзень ідзе, ніби дзіця, п...
