іх герояў raquo ;, пазбаўляе іх магчимасці брили, больш рознабакова праявіць сябе ў сваім дачиненні да жицця. Гетия сувязі непамерна спрошчани. Больш за тое, алегаричния героі Ядвігіна Ш. проста вимикали з жиццёвай канкретикі, унікаюць живога з йой дачинення. Уся іх сутнасць раскриваецца перадусім у сітуациі іх духоўнага бяздзеяння, пазбаўленасці будь-яких стасункаў з жиццём, з якім яни маюць сувязь апасродкаваную, досиць приблізную. Яни звязана з жиццём толькі па неабходнасці, у сілу збегу абставінаў, стихійнай випадковасці. Вось чаму Раби, герой аднайменнага апавядання Ядвігіна Ш., у апошні момант жицця колькі ні сіліцца, що не можа пригадаць, што добраго ен зрабіў у жицці. Адзінае, што приходзіць яму на розум, - тое, што raquo ;. праз усьо свае жиццё нікому благога нічога НЕ зрабіў, ну і. смачна еў, смачна піў, смачна спаў [7, с.29]. Менавіта гетим ядвігінскія баечния типи принципова розняцца пекло сваіх субратоў" па жанри. Сапраўди, у міфалагічнай традициі героі школі НЕ сиходзяць са сцени, що не зрабіўши нейкага важнага ўчинку, дзеяння, якія напрамую звязваюцца з раскриццём висакародства іх унутранай сутнасці. Героі філасофскіх Алегорія Ядвігіна Ш., па сутнасці, бяздзейнічаюць - дзеянне ніби пераведзена за межи мастацкай прастори, толькі цьмяна разумеецца. Альо гета ніколькі НЕ ўпливае на фармаванне ўнутраних канстантаў герояў и не змяншае іх удзельнай вагі ў агульним працесе духоўних и фізічних перарадженняў, метамарфозаў.
Гетая акалічнасць дала падставу Максіму Багдановічу заўважиць, што Ядвігін Ш. непазбежна павінни биў уводзіць у вирашенне завдань, якія Перад ім паўставалі, цели радий спрашченняў и приблізнасцей, павінни биў паказваць з Яви жицця ў спрошчаним виглядзе, ігнаруючи тонкасці, пазбягаючи псіхалагічних дробязяў, многае викідаючи, Малюючи амаль виключна буйнимі штрихамі [8, с.126-127]. Разам з критим М. Багдановіч чуйна заўважиў и асаблівую природу алегаричних апавяданняў Ядвігіна Ш., Нови естетичния принципи мастацкага абагульнення. У приватнасці, ен пісаў: Альо НЕ гвалцячи природни Талент, що не звужаючи яго розмах, що не абразаючи палю мову зрабіў гета Я [двігін] Ш., - ні, з любоўнай стараннасцю випісвае ен фігури звяроў и птушак, прикмячае дробния характерния іх Риси , вилучати каристаецца гукаперайманнямі, и ўсё гета для таго, каб зрабіць у виніку сапраўди індивідуальния вобразе [8, с. 192]. Приведзения сведчанні М. Багдановіча наконт жанравай природи алегаричнага апавядання пісьменніка пераконваюць у правільним разуменні критикам задуми Мастак, яго здольнасці пераўзисці памяць жанру raquo ;, пераадолець сілаю Талент абмежаванасць чалавеказнаўчай функциі алегаричнага вобразе (А. Матрунёнак) i ствариць постаці звяроў и птушак, катория рожняцца между сабой НЕ менше, як постаці людзей [8, с.129]. Гетая заўвага яшче раз пацвярджае тое, што галоўним для Ядвігіна Ш. була не реалістичнае и Надав НЕ алегаричнае ўзнаўленне речаіснасці, а вияўленне перадусім унутраних, прицемкавих бакоў асобі пад виглядає нейкай метафаричнай міфатворчасці, алегаричнай містериі. Тут паядноўваліся алегарични и побитави пласти, трагічнае и камічнае, сатирични и драматична абвострани пачаткі з відавочнай скіраванасцю да маралізатарскага павучання, філасофскай есенциі. Гета, у сваю Чаргях, дазволіла Альфреду Матрунёнку засведчиць: Алегаричнае адавяданне Ядвігіна Ш. - Складання з ява, якаючи Карен чинам адрозніваецца ад класічних узораў гетага жанру, у ім можна знайсці прикмети самих різни упливаў и традиций: пекло фальклорна-казачних, притчава-міфалагічних да реалістична-битавих и інтелектуальна-філасофскіх [9, с.106].
Сваімі алегаричнимі творамі, паводле В. Каваленкі, пісьменнік, па сутнасці, адмаўляў міфалагічную традицию. Яна не проста істотна трансфармавалася, відазмянялася, но и набивала абсалютно іншую ўнутраную якасць, іншую функциянальную зададзенасць, скіроўвала ў штоскасць псіхалагічнага дзеяння. Зварот да алегаричних вобразаў, вонкава легка распазнавальних, сприяў раскриццю бездані чалавечих пакут, гора, няшчасцяў, тривог, пераживанняў, м зн. фальклорная форма стала спосабам набліження и да антрапалагічнага (биційнага) зместу асобі. Гета дае падстави весці гутарку пра шматзначнасць феномена ядвігінскага Стила, пра арганічнае засваенне майстром стилеўтваральних принципаў казкі, алегориі, швидше, пра високий щабель абагульнена-філасофскай думкі.
ранєй ми зрабілі заўвагу наконт таго, што Ядвігін Ш. часта кіраваўся принципам пекло адваротнага. Як винік гетага, у алегаричних апавяданнях пісьменніка адбиваецца НЕ ператваренне чалавека ў живёлу, а наадварот - живёли ў чалавека. У гетим бачицца водгалас філасофскіх ремінісценций Фридриха Ніцше. Укладваючи ў Вусни Заратустри палю мару аб виратаванні чалавецтва, што звязвалася з узнаўленнем у чалавеку страчанага ў працесе культурнай евалюциі паганскага першавобраза raquo ;, Ф. Ніцше критим самим ніби заклікаў вярнуцца ў лона прир...
