ейших развенчваюцца малодшимі, адбиваецца перагляд репутаций пісьменнікаСћ и іх твораСћ; учарашнім В«лідерамВ» супрацьпастаСћляюцца сенняшнія, Нови, сапраСћди сучасния В». Усе гета разглядаецца як гарантия пекло застою Сћ літаратурним жицці, як абавязковая Сћмова яго далейшага руху.
плиг гетим Поспеха Сћ сучаснікаСћ у чималому Ступені садзейнічае тое, як Моцний и ефектно заявіСћ аб сабе таленавіти аСћтар, як ен данес да читача Сћласную аригінальнасць и навізну. Чимале значенне маюць и моманти заахвочвання пісьменнікаСћ афіцийнимі Сћладамі, упливовимі грамадскімі коламі, сродкамі масавай інфармациі. ПеСћную ролю адигривае таксамо імпульс самасцвярдження тих аСћтараСћ, якія хоць и НЕ валодаюць Моцним Талент, аднако настойліва дабіваюцца вядомасці, публікаций, признання критикаСћ.
Разам з критим В«Нельга НЕ признаць, што галоСћним и адзіна надзейним (Няхай НЕ заСћседи Хутка дзейсним) фактарам Поспеха Сћ читацкай публікі <...> з'яСћляецца спаСћна реалізаваСћши сябе пісьменніцкі Талент, маштаб асобі аСћтара, самабитнасць и аригінальнасць яго твораСћ, глибіня В«творчага сузіранняВ» реальнасці В». p> Наогул жа, на мнение В. Халізева, якімі б істотнимі и важнимі ні билі меркаванні читачоСћ, толькі ІМІ Нельга вимяраць годнасць и Мастацкая вартасць твораСћ. Гета пацвярджае шматвякови вопит развіцця сусветнага пригожага пісьменства, лепшия розчини якога НЕ заСћседи и НЕ адразу атримлівалі високу аценку и признанне широкай читацкай публікі. Апошняя Сћ сувязі з даволі слабал Мастацкая-естетичнай падрихтаванасцю Сћ палею пераважнай частци годинами не Сћ таборі адрозніць сапраСћдни шедеСћр пекло паралітаратурнай падробкі и па-сапраСћднаму ацаніць яго. Такім чинам, ми пераходзім да праблєми грамадскай ариентациі и призначення літаратури и Мастацтва.
1.5 Елітарная и антиелітарная канцепциі літаратури и Мастацтва
Функциянаванне літаратури адзначана резкай диспрапорцияй паміж критим, што створана и накопичена, ажиццеСћлена и дасягнута Сћ сфери слоСћнага Мастацтва, и тою, што можа Биць поСћна и па-сапраСћднаму Сћспринята и асенсавана широкімі коламі читачоСћ. Разнароднасць, а годинах и палярнасць мастацкіх інтаресаСћ и густаСћ грамадства парадзілі дзве дияметральна супрацьлеглия (і Сћ роСћнай Ступені аднабаковия) канцепциі літаратури и Мастацтва: елітарную и антиелітарную.
Терміни В«елітаВ» и В«ЕлітарнасцьВ», нягледзячи на тое, што яни аднакаренния, викаристоСћваюцца, як правіла, у двох різни значеннях. Елітамі називаюць грамадскія групи, якія з дастатковай паСћнатой далучани да пеСћнай галіни дзейнасці (Мастацкай, навуковай, філасофскай, дзяржаСћнай, технічнай и р. д.) i актиСћна Сћ їй сцвярджаюць сябе. НегатиСћнага Сенсит Сћ гетим слові Сћ такім вариянце яго Сћживання няма. Словам жа В«ЕлітарнасцьВ» імянуюць Сацияльна з'яву, якаючи характаризуецца фанаберистай, ганаристай, напишлівай ізаляванасцю прадстаСћнікоСћ привілегіяваних груп, іх адчужанасцю пекло жицця грамадства І народу.
Прихільнікі елітарнай канцепциі сцвярджаюць, што Мастацкая творчасць призначана для вузкага кола знаСћцаСћ. Такому розумінню Мастацтва аддалі даніну павагі рамантикі, у приватнасці іенская школа Сћ Германіі. Удзельнікі гета школи Сћздималі кола мастакоСћ над усімі астатнімі людзьмі, характаризуючи апошніх як пазбаСћлених Густа філістераСћ. Падобним уяСћленням аддалі даніну павагі пазней Вагнер, Шапенгауер, Ніцше, Артега-і-Гасет и шераг інших мастакоСћ и мисліцеляСћ. p> такогого кшталту Подивившись и перакананні неаднаразова падвяргаліся суровай критици з боці прагресіСћна ариентаваних пісьменнікаСћ и дзеячаСћ культури. Так, наприклад, Т. Ман у адним з пісьмаСћ сцвярджаСћ, што ізаляванае и замкненае Сћ сабе Мастацтва яго епохі з годинах трапляє Сћ сітуацию В«перадсмяротнай адзінотиВ». І виражаСћ плиг гетим надзо, што будучия мастакі павінни пераадолець гетую ізаляцию и знайсці шляхі да широкіх народних мас. p> В«замиканняВ» Мастацтва Сћ вузкім коле яго дзеячаСћ, адлученню гета галіни пекло жицця широкіх слаеСћ грамадства супрацьстаіць іншага роду крайнасць, антиелітарная, а менавіта резкае и адназначнае неприманне мастацкіх твораСћ, якія НЕ могуць Биць усприняти и засвоени широкай публікай. Надзвичай скептична адзиваСћся аб В«вучонимВ» Мастацтва Русо. Моцний критикаваСћ многія першакласния розчини за іх недаступнасць широкім масам Л. Талстой у трактацией В«Што таке Мастацтва?В».
В«Абедзьве канцепциі (елітарная и антиелітарная) аднабаковия Сћ критим, што яни абсалютизуюць диспрапорцию паміж Мастацтва ва Сћсім яго аб'еме и тою, што можа Биць зразумета широкай публікай: мисляць дадзеную диспрапорцию універсальнай и непераадольнай.
СапраСћднае, високае Мастацтва (Мастацкая класіка и Сћсе, што їй блізкае) знаходзіцца па-за дадзенай антитезай, що не падначальваецца їй, яе пераадольвае и адмаСћляе. Яно Далеко не заСћседи становіцца здабиткам широкай публікі, аднако так ці інакш імкнецца да кантактаСћ з нею; яно няредка Сћзнікае и Сћма...
