існавала паезія без драми. Ми цяпер називаємо Шекспіра драматургам и Пает, що не робячи адрозненні паміж гетимі двума паняццямі. У яго годину гета було далеко не тое ж сама. Палаженне Паета и драматурга Сћ грамадскай думці було ворожнечі. Калі поза значенне Шекспіра визначаецца Сћ дерло Чарга яго вялікімі дасягненнямі Сћ драматичним Мастацтва, то Сћ вачах сучаснікаСћ першараднае значенне крейди паетичнае творчасць. p align="justify"> Сам Шекспір, наколькі ми можам судзіць, що не вельмі висока цаніСћ тое, што пісаСћ для театра. Глухія намекі Сћ Санет (28 и 29) даюць падставу думаць, што Шекспір ​​лічиСћ палю працю взяти для театра ніжейших виглядають дзейнасці. Літаратурная теория епохі Адрадження признавала сапраСћди паетичнимі толькі тия драми, якія билі напісани Сћ адпаведнасці з правіламі и па Сћзори Сенека або Плавта. Паколькі народна драма, якая ставілася Сћ агульнадаступних театрах, гетим патрабаванням НЕ адказвала, яна лічилася як такогого., Якаючи стаіць па-за вялікай літаратури. Літаратурная теория лічила праСћдзіва паетичнимі толькі розчини, призначания для абранай публікі, якаючи складаецца з адукаваних знатакоСћ. p align="justify"> У тую епоху паетичнае творчасць насіла Риси аристакратизму. Паезія разглядалася як свабоднае творчасць, що не звязанае з материяльнимі вигодамі. Характерна, што першия Пает-гуманісти ангельського Адрадження - Уайет, Серра, Сідні - билі аристакратамі. Паетичнае творчасць була для іх високім заняткам, практикаваннем розуму, сродкам виказвання думак и настрояСћ у видасканаленай Мастацкай формі, и палі розчини яни призначалі толькі для вузкага кола знаСћцаСћ паезіі. Паезія патрабавала ерудициі и крейди на Сћвазе дасведчанасць читачоСћ у тонкасцях віршування. Треба було ведаць міфалогію, устойлівия паетичния сімвали, трактоСћку іх рознимі паетамі, без чаго ні ідея, ні паетичния перевати творить не билі яснимі. p align="justify"> Іншимі словамі, адпречвае творчасць, призначанае для широкіх колаСћ читачоСћ.
Ад сяредніх стагоддзяСћ паезія Адрадження Сћспадкавала традицию присвячення вершаСћ високапастаСћленим асобі. Те абавязкова биСћ Які-небудзь вяльможа або дама серца, та якіх и звяртаСћся са сваім творити Пает. Меценацтва квітнела. Протектувати Пает лічилася прикметай адукаванасці. Аценка паетичних твораСћ у вядомай заходи Надав визначалася вишиней становішча таго асобі, якой присвячаліся вершили. p align="justify"> Годинникам Пает, якія складалі гурток, групаваліся вакол якога-небудзь вяльможи ІМІ опікався, сапернічалі Сћ барацьбе за яго сімпатиі. Ілюстрацияй гетаму могуць служиць некатория Санет Шекспіра (наприклад, Санет 78-86), дзе ен піша пра паетаСћ, якія супернічаюць з ім:
"Я саступіць супернікам гатова,
Альо пасли ритаричних патугаСћ
ясніше стане праСћда ГЕТИХ слоСћ,
Што піша проста казаСћ Сябар. "(Санет 82)
Хоць...
