асць, з-за чаго ен робіцца раз юшани, спаганяе гнеў Надав на ўлюбёних живёлінах и нарешце, можа зусім сисці з хлява.
Сродкам вигнання X. служити таксамо канапляная пуга з адпаведнаю колькасцю вузельчикаў, адмислова сплеценая и навязанность на асінавае пугаўё. Пасцёбваючи такою лякаю, шкірну свійської живёліну пераганялі цераза жароўню (агон') са словамі «Пайшла, хіра (немач, хвароба, погань), на узвей вецер!» Калі X. у гети годину сядзіць на адной з живёлін, то пекло пугі, Агню и магічник слоў замів ен пакідае статак у спакоі. Апатрапеічни Сенсит крейди и падвешаная над яслямі грамнічная свічка, наяўнасць якой НЕ дазваляла X. пранікнуць у хлеў. Згадваючи X., ніколі НЕ називалі ягонага имени, стараліся НЕ глядзець на кут, белькі и Шаста, дзе ен міг знаходзіцца. А Перш чим іх крануць, спачатку називалі гетия речи, каб папяредзіць X., Які, прачнуўшися знянацку, можа нарабіць Няма бяди. Працягласць жицця X. гетакая ж, як и ў Дамавіка, аднако X. ранєй за яго СТАРЕ, бо гніе ў Бруднов хляве и шмат церпіць пекло паразітаў, што пераходзяць да яго пекло живёлаў. Калі X. НЕ дремле, то цяребіцца, скідваючи паразітаў и закарели гній, пекло чаго яго Скура лисее. У неахайним неабароненим хляве X. Найбільший сядзіць у сваіх сховах и мала займаецца скацінаю, якаючи без яго догляд робіцца Брудная. Винікам Месть X. ЦІ ягонай гібелі можа стації паморак скаціни. Дзе X. загінуў, там ніколі НЕ будз весціся свійська живёла.
Хут
Хут, паліморфни деман з рисамі Хатніка, Хлеўніка и «русалчинага брата». Лічилася, што X. можа мець рознае аблічча, Биць живой істотай и неадушаўлёним прадметам: яго бачилі як малогаб чалавечка, ніби хлопчика, но ен можа перакінуцца ў розния речи - старе кола, сукаватае Палена, сухі корч и і т. П. З русалкамі яго родніць паходжанне: X. праяўляецца звичайна ў тих Двар, дзе калісьці жилі людзі, разбешчания дочкі якіх знішчалі сваіх пазашлюбних дзяцей, хавалі іх няхришчанимі патаемна. Магчима, «малалецтвам» X. тлумачицца яго гуллівасць, дураслівасць. Ен можа пажартаваць з гостем - схаваць яго шапку, рассипаць гарох ЦІ боб з Кораби Вечар и да раніци яго пазбіраць. Карміць яго треба ритуальнай и заадно традицийнай дзіцячай ежай - яешняй, печанай у місци з разбоўтаних яек з Малаков и аздобленай малимі абаранчикамі, што уживалася на вяселлях, хресьбінах, на Купаллі, у траецкіх дзявочих абрадах. На посілак X. клікалі асобним заклікам, падобна да таго, як клікалі дзядоў: «Xут, хут, ідзі и сюди, дам яечаньку, абарачаньку!» Часцей за ўсё X. нябачни, аб ім мяркуюць па яго дзеяннях. Ен любіць забаўляцца з хатняй живёлай, якую асобіну палюбіць, танучи Расц, папраўляецца, іншую Ганя целую ноч па хляве, яна пакутуе, Худзій. Добра дагледжани X. садзейнічае дабрабиту сям І, ноччу носіць гаспадару Снап з чужих палёў, гріш са схаваних скарбаў. Разам з критим X. гняўліви и помсліви: пакриўджани чимсьці, ен Жорсткий помсціць - спаліць увесь двір, плиг критим агонь НЕ закранае суседзяў, сам назірае за Пажар, перакінуўшися ў нейкі непатребни прадмет. Калі хто здагадаецца и перанясе яго з пажаришча ў свій двір, у таго ен будз жиць и сприяць зростанню яго багацця. Пра чалавека шпаркага ў ПРАЦІ казалі «ЦІ ня хут яму памагае?» Паданні пра X. и живая віра ў яго існаванне занатаваная на паўночним захадзе Беларусі, ў Мядзельскім р-ні. Найбільший блізкімі сваякамі X. з яуляюцца літоўскія Айтвараса.
Смерць
Смерць, Біла баба, міфічная істота, якаючи з'яўляецца да людзей з Мета прадказання хуткага набліження іх канчини ЦІ ў момант развітання чалавека з жиццём. С. лічилася МАТКАЛ грахоў, таму Живе ў пеклі и адтуль пасилае яе па людскія души галоўни чорт. Адначасова верилі што С. забірае людзей НЕ па свайму вибару, а тих, каго Бог ей призначиць. Як и ўсялякі паширани персанаж Народнай міфалогіі, С. у апавяданнях набила шматаблічни вобразе страшнай істоти, залежна пекло асаблівасцяў лакальних уяўленняў. С. малявалася дзеваю, ростам вишейшаю за древи, з вогненним вянком на Головата и акриваўленай хусткай у руце, и дзе яна ступала - там пакривалі Зямля свежия магіли; у Які пліч памахала хусткаю - там пусцелі Гарад и сёли; у якоє акно прасоўвала руку - там не заставали ніводнай живой души. С. паўставала ў абліччи бледнай и схуднелай жанчини, загорнутай у Бела пакривала (саван), падобнае да шлюбнага адзення, з густим велюмам. С. Падаван І як стара худа баба з вялікімі зубамі ЦІ з сатлелим тварі нябожчици. Часта С. крейди виглядає шкілета. Абавязковим атрибутам С. була доўгая вострое каса, якаючи була толькі яе емблемай, но и зброяй. Тим, каму прийшла пара паміраць, С. праводзіць касою па горлі, а мяцёлкаю, каб слядоў не застали, замятае сляди криві Нябачная С. годинах «душиць» чалавека, а таксамо стаіць у яго над Головата, и ў рот яму з каси падає кропля смерці, пекло чаго тієї и памірае. С. любіць приходзіць Перад усходам Сонца, у гадзі...
