яСћ, якія надзвичай істотна іх абцяжарваюць и Сћ виніку вельмі адмоСћна Сћпливаюць на Сћсприманне.
Пачатак ХVІІІ ст. у Англіі - гета епоха сатиричних часопісаСћ, якія видаваліся Джозеф Адисанам и Ричардам Стила и Сћ якіх значнае месца адводзілася літаратурнай критици. Естафету Адисана и Стила примае Сћ сяредзіне стагоддзя віднейши англійскі есеіст Самюель Джонсана (1709-1784). Нездарма годину, у Які працаваСћ Джонсана, імянуюць В«століттям Джонсана В». Асаблівую цікавасць и каштоСћнасць для гісториі англійскага и Сћсяго еСћрапейскага літаратуразнаСћства СћяСћляюць каментариі и прадмова Джонсана да виданага ім збору твораСћ Шекспіра. Не менше каштоСћная и сірки критика-біяграфічних артикулаСћ Джонсана пад назвав В«Біяграфіі паетаСћВ» (1779-1781) та збору твораСћ віднейших англійскіх паетаСћ ХVІІ-ХVІІІ стст.
Генрі Філдинг (1707-1754), Які заняСћ значнае месца Сћ развіцці англійскага асветніцкага Рамана, биСћ яшче и яго Сћдумлівим теаретикам и інтерпретатарам. АсноСћния палаженні теориі В«камічнай епапеі Сћ прозіВ» (так Філдзінг називаСћ сірки сваіх раманаСћ) билі викладзени ім у прадмове да Рамана В«Джозеф ЕндрусВ» (1742) i Сћ раздзелах, якія папяреднічаюць васемнаццаці частко Рамана «óстория томи Джонса, знайдиша В»(1749). p> У сяредзіне ХVІІІ ст. вядучае месца Сћ еСћрапейскай літаратури Займаюсь сентименталізм. Як вядома, у станаСћленні еСћрапейскага сентименталізму як літаратурнага накірунку найважливіша роля належала англійскай паезіі. Адзін з яе видатних прадстаСћнікоСћ Едвард Юнг (1683-1765) стаСћ адначасова и теаретикам новаго літаратурнага накірунку. У сваім критичним нарисе В«Думкі аб аригінальнай творчасціВ» (1759) Юнг рашуча виступіСћ супраць рацияналістичних правілаСћ Буало и Попа, супраць усялякіх абмежаванняСћ и падражанняСћ. Непасреднае пачуцце зацвярджалася ім у якасці адзінай криніци паетичнай творчасці. Декларавалася таксамо незалежнасць мастак пекло будь-яких теаретичних прадпісанняСћ. Усе значнае и аригінальнае, на мнение Юнга, створана пісьменнікамі, свабоднимі пекло правілаСћ. Паетичная практика и теория Юнга аказалі вялікі СћплиСћ на развіцце сентименталізму Сћ еСћрапейскіх краінах. Ен паСћпливаСћ на Сћвесь комплекс ідей В«Бури и націскуВ» Сћ Германіі, на творчасць паетаСћ В«карамзінскага периядуВ» Сћ рускай літаратури.
значний роля Сћ фарміраванні літаратурна-критичних аценак англійскага перадрамантизму належиць братам Джозеф и Томасу Уортанам. У кнізе Д. Уортана (1722-1800) В«Вопит аб геніі Попа и яго творах В»вельмі Моцний критикуецца естетични рацияналізм французскага Сћзору. Т. Уортан (1728-1790) у шматтомнай «óсториі англійскай паезіі, пачинаючи з ХІІ стагоддзя В»(1774-1781) адним з дерло звярнуСћся да паглибленага вивучення сяредневяковай літаратури. Ен паспрабаваСћ витлумачиць паходжанне сяредневяковай рамантикі Сћпливам арабскай паезіі, якаючи, на мнение даследчика, змешвалася Сћ еСћрапейскіх краінах з паезіяй скандинаваСћ и Сћ виніку набивала нову якасць. Такім чинам, Т. Уортана можна лічиць адним з тих, хто стаяСћ ля витокаСћ параСћнальна-гістаричнага Метад Сћ літаратуразнаСћстве.
Теаретичная и літаратурна-критичная думка французскага Асветніцтва Цесна звязана са славутай школай вялікіх мисліцеляСћ епохі - Вальтера, Мантеск'е, Дзідро, Гельвеция, Русо, а таксамо са станаСћленнем и равіццем Нова галіни навуковага пазнання - естетикі. Неабходна адзначиць, што апошняе істотна садзейнічала больш інтенсіСћнаму фарміраванню літаратурнай навукі.
Адним з Найбільший ранніх прадстаСћнікоСћ естетикі французскага Асветніцтва биСћ Абат Жан-Баціст Дзюба (1670-1742). Яго пяру належиць цікави теаретични трактат В«Критичния разважанні аб паезіі и живапісе В»(1791). Зиходним пунктам дадзенай ПРАЦІ з'яСћляецца думка аб перавазе пачуццевага пачатку Сћ чалавечай природзе над рациянальним, Разумова. Сіла Мастацтва, па Дзюба, у яго здольнасці хваляваць чалавечия серци. ЗаСћважим таксамо, што трактат Дзюби адносіцца некаторимі даследчикамі да Найбільший ранніх СПРОБА сациялагічнага даследавання Мастацкай творчасці.
Складання евалюция естетичних и Сћласна літаратуразнаСћчих поглядаСћ характаризуе буйнейшага прадстаСћніка французскага Асветніцтва Вальтера (1694-1778). У артикулах В«ГустВ» (1764) и В«Разважанні аб епічнай паезііВ» (1728) Вальтер абгрунтоСћваСћ палаженне аб гістаричнай зменлівасці Мастацкай культури народаСћ у залежнасці ад гістаричних Падзу, а таксамо критикаваСћ класіцистаСћ за нязменнасць естетичнага ідеала, надуманасць и схематизм вобразаСћ, причим, що не адвяргаючи рацияналістичния правіли и канони класіцизму. Вальтер биСћ таксамо некатори годину актиСћним папуляризатарам твораСћ Шекспіра Сћ Франциі. Адзін з раздзелаСћ жартаСћлівай алегориі Вальтера В«Храм ГустовВ» присвечани некатора вань теориі літаратурнай критикі.
Якасна нови етап у развіцці літаратурнай теориі и критикі, звязана з развіццем асветніцкага реалізму, биСћ распачати Дені Дзідро (1713-1784). Теория асветніцкага реалі...
