зму атримала абгрунтаванне Сћ яго трактацией В«Філасофскае даследаванне аб паходжанні и природзе пригожага В»(1751). АсноСћнай задачай Мастацтва Дзідро лічиць узнаСћленне жиццевай праСћди, речаіснасці, природи. Разам з критим мисліцель адним з дерло звярнуСћ УВАГА на небяспечнасць натуралістичнага капіравання речаіснасці. Асаблівае месца Сћ Мастацтва, на мнение Дзідро, належиць праблєми Сћвасаблення Сћ ім дабра и пригажосці, а таксамо сувязі етичнага и естетичнага. Французскі асветнік визначиСћ адзіна правільния для палею епохі адносіни да класіцизму и паказаСћ сябе таленавітим критикам у гетим накірунку. Дзідро критикуе класіцизм за статичнасць, резанерства и адсутнасць праСћдзівага драматичнага дзеяння, у якім усьо зводзіцца да штучнага нагрувашчвання супяречнасцей и непраСћдападобнага іх вирашення. Чи не драматичнае дзеянне треба Сћзгадняць з характарамі, а, наадварот, характар ​​з дзеяннем. Вострое критика класіцизму спалучалася Сћ Дзідро з признаннем асобних яго станоСћчих рис. Так, у приватнасці, вучони вельмі висока аценьвае мову и драматичную техніку класіцистичнай французскай трагедиі. У галіне теориі театра и драм и Дзідро пакінуСћ пасли сябе вки славутия ПРАЦІ: диялогі да п'єсою В«Пабочни синВ» (1757), трактати В«Аб драматичнай паезііВ» (1758) и В«Парадокс аб акцериВ» (1778). У іх закранути питанні Стила, жанру, кампазіциі, тематикі, декараций, мови, касцюмаСћ, акцераСћ, режисера, публікі и р. д. Наогул гетия ПРАЦІ стаяць ля витокаСћ новаго театра.
У Працюю Клода Андрияна Гельвеция (1715-1771) практична Сћпершиню Сћ еСћрапейскай естетици визначиСћся гістарични падиход да з'яСћ літаратури и Мастацтва. У знакамітай кнізе В«Аб РозумаВ» (1758) ен указвают на залежнасць мастацкага вияСћлення пекло асаблівасцей гістаричнага развіцця грамадства. Причим, Гельвецій травні на Сћвазе НЕ толькі гістаричную змена естетичних густаСћ, альо и евалюцию мастацкіх твораСћ.
У теаретичнай и літаратурна-критичнай літературна спадщина французскіх асветнікаСћ важнае месца займаюць В«Меркаванні аб Мастацтва и навукаВ» (1750) Жан-Жака Русо (1712-1778). ГалоСћним у Мастацтва асветнік лічиць яго Сацияльна накіраванасць и адпаведни змест, а таксамо здольнасць вихоСћваць грамадзяніна. Асаблівия магчимасці Сћ гетим плані маюцца, на яго мнение, у драматичнага Мастацтва.
Нямецкае Асветніцтва, як и англійскае з французскім, таксамо прадстаСћлена шерагам яркіх и таленавітих асобі, що забрала істотни Сћклад у развіцце естетика-літаратурнай думкі кантинента и світлу Сћ целим.
подивимось рефарматара нямецкай мови и літаратури Іагана Кристафа Готшеда (1700-1766) викладзени Сћ трактацией В«Вопит критичнай паетикі для немцаСћВ» (1730), у якім аСћтар рашуча виступаємо супраць засілля релігійних мативаСћ у паезіі, залішняга гіпербалізму, нагрувашчвання метафар, шерагу інших адмоСћних елементаСћ и рис.
Готхальда Ефраіма Лесінга (1729-1781) справядліва лічаць буйних прадстаСћніком нямецкага Асветніцтва, ревалюциянерам критичнай думкі. Так Найбільший значних теаретичних и літаратурна-критичних прац, якія пакінуСћ пасли сябе Лесінг, адносяцца В«Пісьми аб навейшай літаратури В»(1759-1765),В« Лаакаон, ці Аб межах живапісу и паезіі В» (1766) и В«Гамбурзька драматургіяВ» (1769). В«Пісьми аб навейшай літаратуриВ» Сћзніклі на Аснова штотидневих літаратурних аглядаСћ, якія рабіСћ Лесінг для аднаго з берлінскіх часопісаСћ. Ужо Сћ іх аСћтар узняСћ и паспрабаваСћ вирашиць шераг важливих естетичних питанняСћ, такіх, наприклад, як традициі и пераемнасць, грамадскі змест и шляхі развіцця Мастацтва. В«Лаакаон, ці Аб межах живапісу и паезіі В»- гета Першай буйне теаретичнае даследаванне Лесінга и разам з критим адзін з самих значних помнікаСћ естетичнай и літаратуразнаСћчай думкі еСћрапейскага Асветніцтва. Для теориі пригожага пісьменства значенне гетага трактату Сћ критим, што Сћ ім вучони адним з дерло даСћ адказ на пробування аб специфіци прадмета, зместу и форми літаратури як Мастацтва слова. У зборніку рецензій В«Гамбурзька драматургіяВ» даследчик зрабіСћ вельмі шмат цікавих заСћваг наконт специфікі драматичнага Мастацтва, а таксамо даСћ адмоСћную аценку класіцистичнаму театру.
Велізарни Сћклад у развіцце еСћрапейскай літаратурнай теориі и критикі Сћнес Іаган Готфрид Гердер (1744-1803). Пяру Гердера належаць такія аригінальния Працюю, як В«Фрагменти аб Нова нямецкай літаратури В»(1768),В« Критичния риштаванні В»(1769),В« Витримкі з перапіскі аб Асіане и піснях старажитних народаСћ В»(1773),В« Шекспір ​​»(1773),В« Аб падабенстве сяредневяковай англійскай и нямецкай паезіі В»(1777). ГалоСћная заслуга Гердера Перад літаратурнай навукай у критим, што ен паспрабаваСћ на Аснова гістаризму зразумець нациянальную и культурну своеасаблівасць Мастацкай творчасці, а таксамо визначиць месца В«Народнай паезііВ» Сћ гісторика-літаратурним працесе.
Так сяредзіни ХVІІІ ст. адносіцца зарадженне Сћласнага рускаго літаратуразнаСћства, якое Сћ ХІХ ст. набяре значную моц...
