ннем сапраСћднага Сенсит пісьмових текстаСћ.
Надзвичай вялшае значенне, якое надавала сяреднявечная філасофія віри и адкравенню, абумовіла яе ретраспектиСћнасць, прихільнасць да традицийних криніцаСћ ведаСћ. Найбільш каштоСћним творити лічилася Біблія. Плиг гетим аценка годнасці ідеяСћ рабілася па такою схемою: "Чим старажитней, критим сапраСћдней, чим сапраСћдней, критим праСћдзівей ". Філосафи бачилі палю завдання Сћ раскрицці Сенсит и витлумаченні свяшченних кнігаСћ. Асабліва високім аСћтаритетам каристаліся ПРАЦІ заснавальнікаСћ царкви. Меркаванні самогу філосафа НЕ мелі вялікага значення. Важливим признавалася як мага болипой дакладная перадача кананічнага тексту. Адносіни да наватарства билі адмоСћния: яго разглядалі як прикмету мітульговай ганарлівасці. Чи не здарма найвьппейшай годнасцю філосафа признавалася ерудиция, енциклаледичнасць ведаСћ. У гетим пеСћни кансерватизм тагачаснай філасофіі. I Сћсе ж Надав у такіх Складання умів філасофія НЕ була Цалко закрита пекло навацияСћ. Часта каментариі хрисціянскіх и язичаскіх аСћтараСћ билі толькі падставай для викладання асабістих думак.
Сяреднявечни філосаф гета найперш настаСћнік. Ен рупіСћся даступна и пераканаСћча перадаць вучню палі розумінню прпдмета. Альо як гета зрабіць? I вось тут узнікае неабходнасць у распрацоСћци плавілаСћ логікі и теориі пазнання. Вялікая Сћвага надаецца Сћменню весці дискусію. Філасофія примае, такім чинам, форму школьнай філасофіі. p> Нельга НЕ адзначиць япгче адну цікавую асаблівасць. Размова ідзе аб узнікшим у гади сяреднявечча жанри філасофскай споведзі. Самапаглибленне ва Сћласни духоСћни світло дазваляла філосафам заСћважаць и апісваць сами тонкія зрухі чалавечай души, закранаць фундаментальния питанні маралі и пазнання. Широкий вядомай стала "Споведзь" АСћгусціна АСћреля (Блаженнага). Існавала перакананне, што спасціженне души неабходна для ачишчення Сумленний. Така незвичайная пгчирасць самааналізу НЕ була дасягнута ніякай іншай епохай.
Сяреднявечная філасофія як би вирвала Чалавек з касмічнай зададзенасці бицця, што було характерна для античнага светаразумення. Мислілася, Чалавек падобни богу. У яго есць розум і воля, яму Сћласцівае Сумленний. Усе гета Цесна звязана между сабой, а сам Чалавек аказваецца асобнай адзінкай: ен непадзельная істота. Паступова фармуецца СћяСћленне аб "Унутраним" Чалавек. Гета биСћ важливі крок да Сћсведамлення Чалавек палею самастойнасці и Свабода, што стала істотнай перадумовай яго станаСћлення як суб'єкт асенсаванай творчай дзейнасці.
У развіцці сяреднявечнай еСћрапейскай філасофіі вьфазна вилучаюцца два етапи: патристика и схаластика. Патристика (лац. бацька) випрацавала специфічни Стила подумки, характерни для гета філасофіі, виставіла асноСћния яе праблєми, зів'яла Сћ абарот Нови паняцці. Апрача таго, яна стварила сімвалічни менталітет, сутнасць якога Сћ іншасказальним тлумаченні свяпгченних кнігаСћ и меркаванні, ніби будь-яка з'ява змяпгчае Сћ саб...
