им категарична НЕ згодних. Ен абвінавачвае епоху Декарта и енциклапедистаСћ у критим, што палею віра у прагрес, звязана з поспехамі навукі, яна (епоха) привяла чалавецтва да ілюзорнага аптимізму, виклікала ейфарию пекло магчимасці разняволіцца и адпачиць < span align = "justify"> [11, 27]. Пад критику трапляє и Ж.Ж. Русо, Які сваім псеСћда-хрисціянскім натуралізмам привеСћ людзей да таго, што яни пачалі чакаць царства нябеснае на зямлі, усталяванае дзяржавай або ревалюцияй, а яго ідея егалітаризму привяла да Сћзнікнення демакратиі без духоСћних принципаСћ. ГалоСћним паказчикам кризісу Маритен бачиць перамогу віри Сћ тое, што чалавечая гістория адбиваецца без удзелу Бога, а віра Сћ тое, што Чалавек есць асяродак Сусвету парушила релігійна-метафізічнае Бачані світлу и вицягнула з яго льно перспективу [6, 142-143; 11, 79 -80]. Другі етап кризісу (XVIII-XIX стст.) Адзначаецца безупиннай пагоняй за прибиткам, забиццем на хрисціянскія каштоСћнасці, небяспечним альянсів навукі и технікі. XX стагоддзе - треці етап кризісу гуманізму - панаванне бездухоСћнай цивілізациі [6, 167].
Ужо Сћ XIX ст. з-за незадаволенасці рацияналізмам адбиваецца Сћздим іррацияналізму. Аднако у XX ст. дабрачинни контргуманізм С. До еркегора, К. Барта, Ф. Ніцше (узнік з-за любові да Найбільший духоСћнага и Найбільший свабоднага Сћ Чалавек), биСћ падменени ніжейшимі формамі контргуманізму - фашизмам и расізмам. Фашизм узнік як жудасная реакция на рацияналістични аптимізм и лібералізм, якія Сћсе XIX ст. абяцалі рай на зямлі, альо НЕ мелі спачування ні да природи, ні да чалавечай галечи. Плиг фашизме людзі Верація у Бога, альо НЕ ведаюць Яго, викаристоСћваюць Боскан імя дзеля задавальнення біялагічних інстинктаСћ. На самій справе гета не Бог, а ідал, дух раси. Расізм виступаємо супраць індивідуалізму, імкнецца да еднасці з іншимі людзьмі, альо шукае яе Сћ живельним пачатку. Асобі забиваецца дзеля раси [6, 140; 11, 27-34].
У XIX ст. виявіСћся и інши шлях развіцця грамадства - працяг антрапацентричнага гуманізму Сћ пліч рацияналізму. На такіх пазіциях знаходзіцца марксізм: розум - усьо, Чалавек виратуецца сам, без усялякай роли Бога. Падобнае виратаванне патрабуе арганізациі чалавецтва Сћ адзіни арганізм, Мета якога складаецца Сћ кіраванні гісторияй. Гети марксізм ажиццявіСћся Сћ камуністичних краінах. Камунізм, як и фашизм, привеСћ да таталітаризму, толькі іншага кшталту - таталітаризму сацияльнай абшчини. Камунізм шукаСћ еднасці между людзьмі Сћ еканамічнай дзейнасці, у витворчай сфери, якаючи Сћспрималася як адзінае сапраСћднае поле чалавечай дзейнасці. Камуністични таталітаризм адкінуСћ агульнагуманістичния пачаткі дзеля вяршенства класавих інтаресаСћ [6, 140; 11, 29,35]. p align="justify"> Такім чинам, світло шукаСћ дістатися на шляхах злого.
Критикуе Ж. Маритен и ліберальни індивідуалізм XX ст., Які Сћ Чалавек НЕ б...
