часцей за інших тега-чесних критикаСћ звяртаСћся да теаретичних питанняСћ, пра што, у приватнасці, сведчаць яго артикули В«Чаму яшче няма білоруського РамануВ», В«Хараство Сћ білоруський Народнай творчасціВ» (часопіс В«білоруський жиццеВ», 1920). Што ж датичиць В«Раскіданага гняздаВ», дик, на мнение критика, гета В«скарей усяго паемат, чимся драмаВ». Зроблено спасилка на ТВОРЧА вогіит Г. Гейне, драматичния речи якога чительния, глибокія, альо мала придатния для сцени. В«Лірика Сћ драматичнай формі даецца толькі Шекспіру, Шилеру и ГетеВ», - лічиць 3. Бядуля. Альо плиг гетим ім НЕ ставіцца пад сум-ненне магчимасць паспяховай пастаноСћкі В«Раскіданага гняздаВ» на сцене плиг Сћмове В«вельмі Мастацкай ігри и адпаведнай Де-карациіВ» * 1. Сенсом критичних закідаСћ 3. Бядулі зразумели: тагачас-ни Беларускі театр НЕ меСћ яшче багатага вопиту сценічнага ажиц-цяСћлення твора, вобразе якога маюць Глибокій філасофскую на-поСћненасць, нясуць шматзначни сімволіка-алегарични змест и Сенсит. I літаратурная критика своечасова папяреджвала читача и гледача аб критим, што яни маюць впоратися не са звикл Сацияльна-битавим малюнки, що не з традицийнай структурай, уласцівай реалістичнаму Мастацтва, дзе речаіснасць адлюстравана Сћ формах самогу жицця, о з наватарскай з'явай, якаючи адкривала якасна но-ву старонку Сћ гісториі нациянальнага пригожага пісьменства.
Зрешти, пеСћни суб'ективізм аценак 3. Бядулі, ягония меркаванні, хоць и з агаворкамі, наконт недастатковай сценічнасці п'єси Купали-лірика (В«Паету-лірику редка калі Сћдаюцца драматичния розчини. Бо лірик мала Сћважае на сценічния акциі дзеявих асобі, а болів усяго Сћкладае сваю душу Сћ іх паетичния маналогіВ») , - пеСћни суб'ективізм биСћ адзнакай пленнага развіцця білоруський критичнай думкі. У сваіх аценках яе Прад-стаСћнікі ішлі НЕ пекло априерних заключенняСћ, що не пекло застарелих схем, а кіраваліся асабістим густо, Мастацкай інтуіцияй, уласним ТВОРЧА вопитам. I критим самим сприялі самавияСћленню творці. А гета биСћ адзіни перспектиСћни шлях развіцця слоСћнага мастац-тва, у критим ліку и яго навукова-критичнай галіни. p align="justify"> У справядлівасці сказанага пераконваюць и Сћласния артикули 3. Бядулі, присвечания М. Багдановічу, - В«У гадаСћшчьшуВ» (1918), В«Натхнення и гармоніяВ» (1920). АСћтарскія меркаванні и тут не па-збаСћлени суб'ективізму, альо критику Сћдалося зрабіць шмат ціка-вих назіранняСћ. Пройдзе няшмат годині, и Бядулеви аценкі будуць успримацца вульгарнимі сациелагамі як абарона елітарнага мас-тацтва, а яго светапогляд назавуць ідеалістичним. МаСћляСћ, 3. БЯ-дуля, естет и фармаліст, принципова ігнаруе класави падиход, са-цияльния фактари плиг визначенні грамадскіх Функцій стриб-жага пісьменства. У сапраСћднасці ж критик спрабаваСћ зразумець природу Мастацкай творчасці як адметнай форми спасціження речаіснасці и Чалавек. В«Жраци хараства, - гавориць 3. Бядуля, - адкривалі людзям яго таемнасць, паказваючи ім яго творчас...
