скаго Паета и філосафа Уладзіміра Салаўёва Ми сишліся з табой нездарма. Raquo ;, у якім ёсць наступния радкі:
Світло з темряви. Над чорної брилою
піднестися не могли б
Лики троянд твоїх,
Якщо б в похмуре лоно
Чи не впивався занурений
Темний корінь їх [10, с.92].
Такім чинам, ми пераканаліся, што міф-алегория ў Ядвігіна Ш. травні літаратурнае паходжанне. Алегаричния вобразе павінни ўспримацца хутчей І як вобразе-паняцці, и як вобразе-ідеі адначасова. Увядзенне казачнай канви давала магчимасць ствариць ефект архетиповасці - Мастацкая мнение змясціць ва ўстойлівия першасния схеми ўяўленняў, якія роўния першавобразам речаў и з'яваў. Пісьменнік викаристоўваў міф з адваротнай па сутнасці Мета - для вобразнага вираження тієї філасофскай карціни речаіснасці, якаючи склалось ў яго Головата. Міф у творчасці Ядвігіна Ш. - заўсёди ў тієї ЦІ іншай Ступені травестия. Хоць Нельга абсалютизаваць плиг гетим момант свядомага акту ў працесе мастацкага абигривання міфа. Мастак каристаўся пеўнимі міфалагічнимі маделямі, архетипамі, якія давалі яму магчимасць свабоднага з ІМІ абиходжання, аблягчалі працес творчага іх пераструктуравання, но и не дазвалялі виходзіць за пеўную мяжу рецептиўнага распазнавання. Тут спрацоўвае НЕ толькі Механізм нациянальнай рецепциі, дакладней, гети Механізм уключаецца ў больш Широкий, універсальную сістему агульначалавечага культурнага коду, культурнай традициі. Тое, што, здавай б, травні непасредния адносіни да чиста нациянальнага феномена, пачинае рассоўваць, пашираць межи свойого ўдзелу и значнасці для інших наднациянальних структур з причини сталасці сваіх ідейна-сутнасних канстантаў. Гета адбиваецца дзякуючи пазачасавай зададзенасці ядвігінскай літаратурнай алегориі, якаючи набивае ўласцівасці своеасаблівай трансалегориі, метаалегориі з ярка виражаним нациянальна фенаменалагічним кодексам жицця.
1.3 Ліричнасць прози
3 приходам у літаратуру таленавітага самабитнага празаіка Ядвігіна Ш. (Антон Лявіцкі) критикамі билі заўважани дзве адметния Риси яго прози. Няма спречкі, што ў асобі Ядвігіна Ш. ми травнем аднаго з найлепших баечнікаў наших часоў, - пісаў М. Багдановіч у артикуле За вки гади (1913) [8, с.78] .В. Ластоўскі ў рецензіі на зборнік апавяданняў Васількі (1914) виказаў нязгоду з такої аднабаковай характаристикай творчасці пісьменніка, як адно толькі баечніка. Чи не адмаўляючи адзначаную рису творчасці празаіка, аўтар рецензіі звярнуў Рамус на яшче адну асаблівасць Талент Ядвігіна Т .: У яго творчасці я бачу дві моманти: творчасць для маси и крик уласнай души. Першае ў яго праяўляецца дзякуючи набитай сістеме думання, інше вириваецца саме з Грудзіа. [11, с. 209].
Ні ў гумаристичних апавяданнях, ні ў Казки-легендах, ні ў сатиричних алегориях, катория, як слушно заўважиў М. Багдановіч ( Калядная пісанка ), прибліжаюць нашага аўтара да такіх пісьменнікаў, як Шчадрин и Горкі ў Расеі або Леманскі ў Польшчи, Ядвігін Ш. НЕ праявіў свае глибокай и трагічнай души. Душа гета праглянула праз апавяданні - 3 бальнічнага жицця laquo ;, Зарабляюць и ў паезіях прозай ( Рани laquo ;, Васількі ). I то праглянула ў іх НЕ ўся душа, ва ўсю брил и шир, а ўзварухнулася частачка яе. Спадзяёмся, што аўтар збагаціць яшче білоруську літаратуру НЕ адним хвалюючим душу Кавалко з жицця laquo ;, каторае ен умее так добра адтвариць, калі скалихнецца серца" [8, с.97].
Варта звярнуцца ў сувязі з гетим да даследавання I. Чигрина Станаўленне білоруський прози и фальклор (1976), дзе виказати наступнае меркаваніе: Каб хутчей авалодаць сродкамі сучаснага мастацкага адлюстравання речаіснасці и стації упоравень з патрабаваннямі епохі, беларуская дакастричніцкая проза амаль З першого крокаў вимушана була сканцентраваць палі сіли на асноўнай формі ўзаемаадносін з фальклорам - тієї, якаючи грунтуецца на традициях виключна літаратурнага спосабами типізациі речаіснасці. Беларускія празаікі дакастричніцкага годині звичайна толькі пачиналі з апрацовак альбо пераказаў народних твораў з критим, каб, засвоіўши мастацкі вопит фальклора, адштурхнуцца пекло гетага вопиту и перайсш да чиста літаратурнага спосабами адлюстравання речаіснасці, у пераважнай большасці випадкаў - реалістичнага [12, с.149].
У апавяданні Ядвігіна Ш. Зарабляюць (1909) сацияльния праблєми даревалюцийнай речаіснасці раскриваюцца праз лёс дзяцей-сірот Адама и Ганулькі. Сюжет твора разгортваецца ў формі маналога аднаго з герояў, хлопчика Адама, што нада апавяданню ліричную інтанацию: спавядальни характар. Праз усприманне дзіцяці, наіўнага, чистага, непасреднага ў сваіх уяўленнях пра людзей и навакольни світло; разгортваецца гістория сям'і, у якой дзяцей вихоўвала Адна мац...
