align="justify"> У перияд валадарання Мікалая I и Аляксандра II Мета канфесійнай палітикі ў яшче большай Ступені була інтеграция так званих «повернути територий з асноўнай часткай імпериі. Адним з галоўних припинау у правядзенні такогого курсом Пецярбург бачиў у захаванні моцнага польскага елемента, Які абапіраўся на аўтаритет каталіцкай царкви. Адгетуль імкненне прислабіць каталіцизм и вицесніць палякаў - землеўладальнікаў и службоўцаў, адначасова ўмацоўваючи праваслаўе и замяшчаючи польскі ўплиў рускім [26, с.25]. »Расія можа паспяхова для сябе рашиць польскае вань няйначай як падвойним сумесним шляхам нармалізациі свойого побиту и бязлітаснага викаранення з сябе ўсяго таго, што варожа ЦІ адваротна яе бязмежнай дзяржаўнай целаснасці, як адзінаму закладу яе ціхамірнай будучині", - пісаў М.П. Данілаў [3, с.77].
У сувязі з гетим асноўная задача палітикі царизму ў Беларусі ў інший палового XIX - пачатку XX стст. Складанний ў знішченні ўсіх мясцових нациянальна-культурних, релігійних асаблівасцяў и поўнай русіфікациі краю. Пад нею розумілося, дерло чинам, вицясненне польскага елемента з ключавих еканамічних и адміністрацийних пазіций.
Русіфікациі сприяла централізация кіравання, уніфікация заканадаўства, адміністрацийна-теритарияльнага дзялення и інших сфер Сацияльна-еканамічнага, палітичнага и культурнага жицця. Яна предугледжвала распаўсюд рускай мови як дзяржаўнай з вучотам мясцових моўних асаблівасцяў.
Форма, склад и кірункі русіфікатарскай палітикі як сродкі барацьби супраць паланізациі и польскага ўпливу з цяченнем години не змяняліся. З канца XVIII ст. и да 1830-31 рр.., калі расійскія ўлади шукалі падтримкі ў паланізаванай шляхти, інтеграция ў расійскую дзяржаўную сістему прилучаних білоруських територий праходзіла ў мяккіх формах и суправаджалася працягам паланізациі. Сітуация пача змяняцца ў інший чверці XIX у. ва ўмовах зростанню апазіцийних грамадска-палітичних настрояў и рухаў. Залагодить Рассійскай імпериі пачалі прадпримаць заходи, накіравания на распаусюджанне рускаго ўпливу, адукациі, асвета, культури. Сам термін «рускі» разглядаўся як зиходни пекло народнасцяў вялікарускай, білоруський и маларасійскай. Плиг гетим каталікоў адносілі да палякаў, а праваслаўних да рускіх. [9, с.101-376].
Накіраваная супраць паланізациі русіфікация ў значанай Ступені садзейнічала етнічнаму самавизначенню беларусаў и активізациі білоруського руху, прадвизначила з'яўленні ў Беларусі такий плині грамадска-палітичнай думкі як «заходнерусізм». Рельефна пазначиўся ен у годинник кіравання Мікалая I плиг міністру Увараве, падчас барацьби з еўрапейскімі буржуазна-демакратичнимі ідеямі. На працяженні XIX и пачатку XX стст. «Заходнерусізм» сабраў вакол сябе значную колькасць прихільнікаў, випрацаваў палю ўласную ідеалогію.
Галоўним критериям етнічнага падзелу жихароу білоруських зямель з'яўляўся канфесіянальни фактар ??(і НЕ толькі ў тій годину: па меркаванні сучаснага польскага даследчика Р. Радзіка, асноўнай рисай, якая виразна вилучала беларусаў сярод славянскіх суседзяў (рускіх и палякаў) була ўніяцкая царква) [9, с.92].
У каталіцкай царкве ўлади бачилі асноўную криніцу паланізациі білоруських сялян. А.І. Мілавідаў пісаў у палею ПРАЦІ, што замістити «добрі дзень» яни казалі «нех Бендза Похвалений Йезус Христус», у церквах сяляне спявалі каталіцкія песні, пасли праваслаўнай...
