і тих гадоў заставаліся ў цені літаратурнай гісториі, у Лепша випадкі іх СЛОВА даходзілі да Наступний пакаленняў сцішаним и приглушаним рехам, а інши раз и ў скажона-фальсіфікаваних інтерпретациях. I. Мележа добра адчуваў гета и разумеў, распачинаючи працю взяти над циклу раманаў «Палескай хронікі».
Вядома, дистанция годині абвастрае пісьменніцкі зрок, альо плиг тієї бясспречнай Умова, калі сам творця ўнутрана падрихтавани, бачиць Сацияльна-псіхалагічную панараму гісториі. У шматмернай поліфаніі яе звіваў, паваротаў, адценняў, колераў и галасоў. І. Мележа валодаў и такімі магчимасцямі епічнага подумки.
А. Адамовіч неяк заўважиў, што ў епітетах накшталт «Палескай хронікі» «« шкірно НЕ галоўни »характар« можа стації галоўним », як толькі гетага запатрабуе сам рух Падзу альбо аўтарскай думкі. Плинь можа Раптена пайсці па новим речишчи - па «речишчи», так сказаць, другарадних персанажаў, якія апинуліся ў пункцію найбольшага напору »[10, с. 394].
Тоє, пра што сказаў А. Адамовіч, можна було б назваць, разгортваючи яго мнение, епічним демакратизмам. У «Палескай хроніци» ў кожнага без виключення героя есць магчимасць узяць на сябе ролю галоўнай асобі и на поўную моц виявіць свае «я» ў адносінах да тих або інших момантаў жицця. А калі Чалавек НЕХТІЙ ЦІ Нешта абмяжоўвае, що не дае ЦІ перашкаджае яму виказацца и виявіцца адкрита, Пісьменнік Широкий расчиняе «дзвери» ўнутранага маналога и няўласна-Простан мови.
Сапраўдни Талент, апрача ўсяго, вияўляецца ў нечаканих Павароті Мастацкай думкі. У пеўним Сенсит гетак з яўляецца ў трецім Рамані «Палескай хронікі» «Завеі, Сніжані» сакратар райкама Башликоў - герой, Які претендуе на вядучую ролю ў грамадскім жицці. Інши раз здавай, што и старшині сельсавета Дубадзелу аўтарам адведзена сціплая роля, аднако у планах, нататках, материялах да раманаў «За Асака бераг» и «Праўда Вясна», якія павінни билі стації працягам «Палескай хронікі», читаем Мележаў саманаказ: «Даць Дубадзела буйним планам ... »,« Разгарнуць Широкий Дубадзела тут. Характерная фігура ... Паказаць, як разгортваецца погань у такія моманти, як сприяе погані Такі момант ... Даць Дубадзела плиг раскулачванні широкий »[7, с. 327, 448].
Такім чинам, и сапраўди мяжа паміж галоўнимі и негалоўнимі героямі ў «Палескай хроніци» амаль што сціраецца. У пеўним Сенсит Такі падзел паміж героямі як будаўнікамі побитавай, сацияльнай, палітичнай, гістаричнай реальнасці знікае. Шкірні з іх кладзе ў падмурак гісториі палю цагліну. Аўтар нікога НЕ адсоўвае и НЕ адцясняе. Тієї принцип, Які даследчикі назвалі епічним демакратизмам, на нашу мнение, дзейнічае ў «Палескай хроніци» на поўную моц.
У межах шматмернай праблєми «Чалавек и зямля», абапіраючися на пленния здабиткі нациянальнай и сусветнай мастацкіх традиций, I. Мележа паспрабаваў шукаць адкази и на гетия адвечния питанні и сказаў свае індивідуальна-адметнае, важкае и пераканальнае слова . Галоўним «утварицелем» калейдаскапічна зменлівага гістаричнага працесу з яўляецца, як винікае з «Палескай хронікі», найперш тієї, у каго думка и дзеянне прасякнути глибокім, натуральним, непахісним пачуццем любасці и замілавання - так канкретнай праворуч, да свойого краю, Бацькаўшчини І, урешце , та тієї уласнай палоскі зямлі, на якой Чалавек, селяніну, даводзілася з століттю ў століття цяжка и адначасова з асалодай працаваць.
