льтури іншою палового XX ст. «Рекі и Азері Ушаччини праз призму светабачання Ригора Барадуліна - гета и адметния старонкі ў лісі пісьменнікаў Петруся Броўкі и Васіля Бикава, Генадзь Бураўкіна и Сяргея Законнікава, Уладзіміра Караткевіча, мастак Барис Заборава, курдскага пісьменніка Танада Чарказяна, фотамастака Валянціна Ждановшіча, вандроўніка па азерним Ушацький-Браслаўскім краі Зянон Пазьняка ... », - удакладняе даследчик А. Карлюкевіч [14, 92].
Адзін з вельмі емістих вобразаў у барадулінскай паезіі - вобразе вади, Які вядзе палю даўнюю гісторию з дахрисціянскіх часоў. У язичніцкім уяўленні дождж, наприклад, атаясамліваўся з мужчинскім семем, праліцце якога на Зямля садзейнічае росквіту ў природзе, сприяе буйнаму зростанню сельскагаспадарчих культур. Таму ў вялікай пашане ў паганскія годинник биў Пярун - бог дажджавога неба. Існавала шмат святаў ди абрадаў, звязані з ачишченнем вадой. Билі паширани ўяўленні аб мертвай и живой Вадза, м. зн. їй надаваліся анімістичния Риси як адной з галоўних природних стихіяў.
Для білоруського Космасом вада - неабходни елемент ландшафту, дзякуючи їй ствараецца адпаведни аква-псіхалагічни аазіс, водна стихія паширае и ўзбагачае Наші ўяўленні аб Свецє и светабудове. Нарешце, вада дае и зберагае жицце; у старажитнасці яна (раку, Возера ...) була надзейнай перашкодай на шляху варожих ордаў.
Паетизуючи раку, Возера, ручай, Ригор Барадулін вияўляе палі, сугучнае з народним, светаўсприманне, викаристоўвае традицийную фальклорную сімволіку.
Сімвалічна гучиць назва аднаго са зборнікаў Барадуліна - «Вечалле». «Вечалле». «Віча ... Гіст. сход, на якім вирашаліся грамадскія и дзяржаўния впорався ў некатора Гарад Старажитнай Русі ... »[15, с. 178]. Вечалля няма. Тлумаченне вечалля ў значнай Ступені дае верш Ригора Барадуліна пра роднаВ Возера:
Спадчиннае Возера травні,
Вечнасцю привечанае
Вечалле.
Променя ляшчини
Вудаўе
бацькавай рукі
цябе прасвечвала.
Човен дзедо Гришкі
Легкім сном
Торкаўся ў затоку ўасачелую.
Шлях,
Брукаваним перуном,
Сунуліся Хмари висачезния.
Голас мами
Чулі берагі,
Їхала з вяселлем
Баба Гришчиха.
Там з сітнягом вялі таргі,
Мурагі
Шапталіся з гаришчамі.
Набридзі, як наледзі, було,
А глибінь тваіх Буза НЕ ўсватала.
дихало ў будь-яку сцюжу тхло,
побіжний ў світло
Рачулка Сукаваті.
Вечалле паклаўши ў галавіт,
Сніць дагетуль сни
Пра ўлови лепшия,
Ліс багром схапіўши напливу,
Рідна мені значна Кавалеўшчина.
Туманоў Рахманом табуни
Нахлинаюць з Вечалля,
Як з Вечар.
Ниюць стогнам
Цішин...
