алеміку паміж двума апазіцийнимі лагерамі.
У гети ж годину Сматрицкі примаСћ, актиСћни Сћдзел у грамадска-палітичним жицці краіни. Яго лісти з заклікамі абараняць народнасць, віру разиходзіліся па Сћсей териториі билога Вялікага княства ЛітоСћскага. Так, наприклад, яго пасланні 1621-1622 рр.. адигралі немалаважную ролю Сћ народних хваляваннях Віцебска, Магілева, Полацка. Ен неаднаразова пасилаСћ Сільвестра Косава «ў адзенні чарнецкімВ» у Віцебск з лістамі, дзе називаСћ уніятаСћ адступнікамі, а самогу полацкага Сћладику Іясафата Кунцевіча - В«апастатамВ». Виступаючи за права Свабода веравизнання, Сматрицкі критим самим садзейнічаСћ кансалідациі праваслаСћнага насельніцтва Беларусі и Украіни ддя барацьби з каталіцкай експансіяй. Яго друкавания розчини, пропаведзі, казанні, приватния лісти адигралі станоСћчую ролю Сћ фарміраванні самасвядомасці беларусаСћ и СћкраінцаСћ.
Мялецій Сматрицкі з'яСћляецца таксамо аСћтарам В«ЮстифікациіВ» и В«СуплікациіВ» (1623) на імя сенату и Караль, якія билі своеасаблівим працягам славутай прамова Сћ абарону праваслаСћя ЛаСћренція Дравінскага на ВаршаСћскім сеймі 1620
12 Лістапада 1623 віцябчане, даведзения да адчаю нечалавечимі дзеяннямі Іясафата Кунцевіча, якога асуджаСћ Надав канцлер Вялікага княства ЛітоСћскага ЛеСћ Сапега, забілі яго и кінулі Сћ Дзвіну (даречи, гети гістарични факт пакладзени Сћ Аснова фабули п'єси У. Караткевіча В«Звана ВіцебскаВ»). Гета падзея паслужила штуршком да больш жорсткіх праследаванняСћ праваслаСћних з боці уніяцка-езуіцкага лагера. Сотні праваслаСћних дзеячаСћ билі абвінавачани Сћ дзяржаСћнай здрадзе, кінути за Крат; М. Сматрицкага абвясцілі галоСћним віноСћнікам В«пралітай криві Іясафата В». p> Напалохани широкім розмахів народних хваляванняСћ, М. Сматрицкі Сћ 1623 пакінуСћ Вільню и накіраваСћся на Блізкі Усход. Пасли вяртанння з падарожжа ен фактична адиходзіць пекло барацьби за інтареси праваслаСћних и Сћсе больш схіляецца Сћ пліч уніі. У 1627 Сматрицкі таємниця пераходзіць ва уніяцтва, пацвердзіСћши гета лістом да Аляксандра ЗаслаСћскага и пасланнямі Сћ Рим. У гети ж годину ен працаваСћ над В«АпалогіяйВ» (надрукавана 25 жніСћня 1628), у якой НЕ толькі адракаСћся пекло сваіх праваслаСћних твораСћ, ідей, альо и асуджаСћ дзейвасць Стафана Зізанія, Христафора Філалета, Клірика Астрожскага и інших праваслаСћних пісьменнікаСћ-палемістаСћ. На жнівеньскім 1628 праваслаСћним Сабор Сматрицкі апошні раз пад Маскаєв праваслаСћнага іерарха виступіСћ супраць уніі. Напалохани адносінамі да яго з боці Іова Барецкага и Пятра Магіли, а таксамо казакоСћ, якія пагражалі яму смерцю, калі даведаюцца пра яго уніяцкія плани, Сматрицкі ПУБЛІЧНА адрокся пекло В«АпалогііВ» и пракляСћ яе, даСћши слова ніколі НЕ вяртацца Сћ Дзерманскі монастир. Аднако пасли сабора ен пакінуСћ КіеСћ и адправіСћся менавіта туди, дзе и правеСћ апошнія гади свойого жицця. Памер Мялецій Сматрицкі 27 сніжно 1633 Ва уніяцкі перияд Сматрицкі напісаСћ таксамо В«Пратестацию" (1628), В«ПаранезісВ» (1629), В«ЕкзатезісВ» (1629). ПраваслаСћния з абуреннем сустрелі яго уніяцкія розчини, асудзіСћши іх ​​НЕ толькі Сћ сваіх публічних адказах - В«Аполія Апалогіі" (1628), В«АнтидотумВ» (1629) Андре МужилоСћскага, В«АнтапалогіяВ» (1631) Геласія Дзіпліца и інш., Альо и Сћ приватних лістах. Дзеля справядлівасці треба сказаць, што некатория з уніяцкіх твораСћ Сматрицкага напісани на високім мастацкім узроСћні, насичани приказкамі и примаСћкамі, аригінальнимі словаСћтвареннямі. Неабходна таксамо адзначиць, што Сћ многіх сваіх сцверджаннях, асабліва наконт коснасці и непаваротлівасці праваслаСћнага духавенства, о з ім и Сћсей праваслаСћнай царкви, якаючи глядзіць больш тому, чим наперад, що не Сћлічвае павеваСћ годині, з'яСћлення Сћ жицці грамадства новаго, перадавога, прагресіСћнага (асабліва гета датичилася мови набаженства: праваслаСћная царква Сћсе яшче Чаплян за царкоСћнаславянскую мову, якую до гетаму годині мала хто разумеСћ; уніяти ж ариентаваліся на живую народну мову насельніцтва) М. Сматрицкі биСћ поСћнасцю праСћ. p> сматрицкі палемічни публіцистика творчасць
Спіс викаристаних криніц
1. Гістория білоруський дакастричніцкай літаратури: У 2 т. Т. 1: З старажитних часоСћ да канца XVIII ст. - Мн., 1968. p> 2. Мальдзіс А.I. На скрижаванні славянскіх традиций: літаратура Беларусі пераходнага перияду (Інша палавіна XVII-XVIII ст.) - Мн., 1980. p> 3. Мисліцелі и асветнікі Беларусі (X-XIX стагоддзі): Енциклапедични даведнік - Мн., 1995. p> 4. Нариси па гісториі білоруска-рускіх літаратурних сувязей: У 4 кн. Кн. I. Мн., 1993. p> 5. Гістория білоруський літаратури: Старажитни перияд/Пад Ред. М.А. Лазарука и А.А. Семяновіча - Мн., 1985; 4-е вид., 1998. p> 6. Гістория білоруський літаратури ХІ-ХІХ стагоддзяСћ: У 2 т. Т. 1. ДаСћняя літаратура: ХІ - дерло палового ХVІІІ стагоддзя - Мн., 2006.
Розміщений на
