характар.
У беларускім літаратуразнаСћстве ідеі псіхалагічнай школи Сћ многім раздзялялі такія вядомия даследчикі и критикі, як А. Бабарека, М. Піятуховіч, І. Замоцін, М. Каспяровіч и некат. інш. Так, А. Бабарека, абгрунтоСћваючи Сћ артикулах "З далін на Сћзвишши" і "Аб разуменні Мастацкай творчасці и некатора вань у вивученні Мастацкай літаратури "естетичную сутнасць літаратури, навуковия Аснова критикі, падкресліваСћ значенне суб'ектиСћна-псіхалагічнага фактару, ролю аСћтарскага СћяСћлення, фантазіі Сћ літаратурнай творчасці.І. Замоціним ідеі псіхалагічнай школи прималіся як елемент сінтезу яго літаратуразнаСћчай теориі. У "Нарисах гісториі білоруський літаратури" М. Піятуховіча есць моманти викаристання некатора елементаСћ метадалогіі псіхалагічнай школи. На шераг метадалагічних приемаСћ псіхалагічнай школи абапіраСћся и М. Каспяровіч, аб чим, у приватнасці, сведчиць яго Праця "Мативи барацьби Сћ творчасці М. Багдановіча".
1.7 ДухоСћна-гістаричная школа
ДухоСћна-гістаричная школа склалось Сћ Германіі на рубяжи ХІХ-ХХ стст. на Аснова ідей "філасофіі жицця" нямецкага вучонага В. Дильтея и естетикі рамантизму и з'явілася своеасаблівай реакцияй на культурно-гістаричную школу І філалагічни пазітивізм. ДухоСћна-гістаричная школа імкнулася да сінтезу духоСћна-гістаричнага и псіхалагічнага тлумаченняСћ літаратури.
Вільгельм Дильтей у кнізе "Уводзіни Сћ навука аб духу "(1883) абгрунтоСћваСћ філасофію, у Аснова якой" непасреднае пераживанне суб'єкт "(т. зв." дух "), супрацьпастаСћленае пазітивізму природазнаСћчих и грамадскіх навука. Дильтей, що не примаючи рацияналізм пазнання, лічиСћ, што даследаваць ідейни и емациянальни світло можна толькі з дапамогай "Гісториі духу". Звязваючи апошняе з естетичнай функцияй, з індивідуальнай Мастацкай творчасцю, вучони рабіСћ виснову наконт таго, што літаратура и Мастацтва брили виражаюць жицце, чим навуковае пазнанне. Дух разумеСћся як адзіная криніца філасофіі, релігіі, літаратури и Мастацтва, превалюючага светапогляду епохі. У Наступний сваіх даследаваннях - "Паетичная Сіла СћяСћлення "і" Пераживанне и паезія "- Дильтей визначае паетичнае СћяСћленне и пераживанне мастаки як Аснова Мастацкай творчасці. У центри яго аналізу знаходзіцца асобі творці, якога Глибока хвалююць и визиваюць адпаведния пераживанні розния жиццевия падзеі. Культ пераживання становіцца важливу фактарам у "Гісториі духу". І хоць гетая метадалогія була накіравана супраць теориі Мастацтва для Мастацтва, яна парадзіла фармалізм іншага кшталту. Дильтей лічиСћ, што "паетичная техніка" пеСћнага годині и нациі носіць адзіни універсальни характар.
Адпаведна з теорияй Мастацкай творчасці Дильтея пабудавана и яго літаратуразнаСћчая метадалогія. На мнение Дильтея, Метад літаратуразнаСћства з'яСћляецца НЕ тлумаченне, як у природазнаСћчих навука, дзе аналіз, звязана з канструіруючай дзейнасцю розуму, а "розуміння", у Аснова якога ляжиць "спасціженне" Мастацкай целаснасці, што ажиццяСћляецца шляхам "супераживання", пранікнення Сћ яе, гетую целаснасць, пачуццем, причим, з вялікай частка інтуіциі. Затим ідзе працес інтерпретациі Сћсяго атриманага Сћ виніку супераживання, інтуітиСћнага пранікнення Сћ мастацкі твор.
ДухоСћна-гістаричная школа засяроджана Займаюсь типалогіяй светапоглядаСћ и асобі паетаСћ. Типи "жицця" разглядаліся як каштоСћнасна раСћнапраСћния; сама "гістория духу" якой-небудзь нациі розкриваємо як гістория аСћтаномних и індивідуальних ідей, настрояСћ, вобразаСћ (приклад - гістория "Пераживання" творчасці У. Шекспіра нямецкімі аСћтарамі різни епох, прасочаная адним з прадстаСћнікоСћ гета школи - Ф. Гундальфам). Встежити за працамі Дильтея аб І. Гете, Ф. Петрарци, Г. Лесінгу, Ф. Гельдерліне, Навалісе, Ч. Дзікенсе манаграфічнае даследаванне з ухілам на "супераживаемую" целаснасць и непаСћторнасць кожнага аСћтара стала для духоСћна-гістаричнай школи асноСћним жанрами даследавання, якое вялося звичайна на широкім культурним тлі, з паглибленасцю НЕ столькі Сћ біяграфію творці, колькі Сћ "дух" епохі и філасофскія Аснова светапогляду пісьменніка (адсюль інша саманазва духоСћна-гістаричнай школи - "Культурно-філасофская школа").
Росквіт духоСћна-гістаричнай школи приходзіцца на 1920-я рр.., Калі виходзяць Праця "Нямецька класіка и рамантика" Ф. Штриха, "Дух епохі Гете" Г. Корфа, "Нямецкі рамантизм" П. Клукхона, "Нямецька паезія пекло Готшеда да сучаснасці" О. Вальцеля. p> У канц 1920-х рр.. у рамках духоСћна-гістаричнай школи видзеліліся два накірункі: "гістория Стила" (Ф. Гундальф, Ф. Штрих, Г. Цизарц, Е. Бертрам) і "гістория ідей" ("праблемна-гістарични" накірунак Р. Унгера, Г. Корфа, Ю. Петерсана). Дерло накірунак разглядаСћ паезію як Вишейш форму речаіснасці и развіваСћ тезіс Дильтея аб сімвалічним характар ​​паезіі и яе адпаведним тлумаченні. У гета плині есць цесния судакрананні з яшче адним даволі распаСћсюджаним накірункам заходнееСћрапейскай літаратурнай навукі ХХ ст. - ГерменеСћтикай. Дру...
