а и А. Патебню - сучаснікаСћ, якія самастойна и практична адначасова распрацавалі важнейшия канцепциі школи.
Нямецкі філосаф, псіхолаг и фалькларист Вільгельм Вундт (1832-1920) ажиццявіСћ Широкий експериментальную распрацоСћку праблем псіхалогіі. Яго вопити садзейнічалі раскриццю елементарних псіхічних працесаСћ, альо НЕ растлумачвалі складания праяви псіхічнага жицця (мова, подумки). Вундт сабраСћ велізарни материял па гісториі мови, міфаСћ и звичаяСћ, якія абагульніСћ у десяцітомнай "Псіхалогіі народаСћ "(1900-1920).
Вундт и яго вучні, аднадумци, паслядоСћнікі (В. Вець, І. Фолькельт, Е. Ельстер, С. Жирарден, Е. Бертрам и інш.) Мелі вялікую схільнасць да псіхафізіялагічнага витлумачення з'яСћ літаратури и Мастацтва, а таксамо перабольшвалі ролю біяграфічних фактараСћ у естетичнай дзейнасці Чалавек. Разам з критим дадзенимі вучонимі грунтоСћна, на СћзроСћні навукова-пазітиСћнага пазнання вивучалася псіхалогія творчасці; значнае месца Сћ ТВОРЧА працесе адводзілася інтуіциі, падсвядомасці. Гета Сћ значнай Ступені паСћпливала Сћ далейшим на фарміраванне теориі псіхааналізу З. Фрейд. p> Праблемай спалучення псіхалагічнага аналізу з естетичним у літаратури и Мастацтва займаСћся французскі критик Еміль ЕНЕКО (1858-1888), аСћтар кнігі "Вопит пабудови навуковай критикі". Ім биСћ уведзени Сћ навукови Сћжитак термін "естапсіхалогія", Які абазначаСћ разнавіднасць Мастацкай критикі. Апошняя, па Енекену, павінна витлумачваць асаблівасці таго альбо іншага твора Сћ адпаведнасці з вядомимі принципамі естетикі, з асобай аСћтара, грамадскім ладам, ва Сћмовах якога складваСћся твор. У якасці важнейшай Завданням даследчика літаратури Виступав, на мнение ЕНЕКО, вияСћленне асаблівасцей емоціями, што визиваюцца творити, яго мастацкімі сродкамі и структурнимі кампанентамі (МОВА, персанажамі, сюжетам, кампазіцияй), а таксамо вивученне Сћласцівасцей псіхікі мастак и яе сувязей з грамадствам.
Вельмі шмат зрабіСћ для распрацоСћкі псіхалагічнага Метад Сћ літаратуразнаСћстве нямецкі псіхолаг Р. Мюлер-Фрейенфельс (1882 -?), аСћтар фундаментальнага даследавання "Псіхалогія Мастацтва" (1923). УплиСћ узрастаючай папулярнасці фрейдизму сказаСћся на яго СћяСћленнях аб мастацкім розчини, Які, на мнение Мюлера-Фрейенфельса, з'ява, вельмі блізкая и роднасная сну. Мюлер-Фрейенфельс імкнуСћся висветліць характар ​​псіхалагічнага Сћздзеяння різни літаратурних жанраСћ на читача и гледача. У паезіі, на мнение вучонага, яно заснавана на музичнай манери читання; трагедия захапляе афектамі, барацьбой різни памкненняСћ герояСћ; раман уздзейнічае на асобнага, адзінкавага читача.
Даволі Моцний виявілася псіхалагічная школа Сћ рускім літаратуразнаСћстве. Тут яе прадстаСћлялі А. Патебня и яго вучні Дз. АСћсяніка-КулікоСћскі, А. ПапоСћ, А. Горнфельд, В. ХарциеСћ, Б. Лезін, А. ВетухоСћ, Т. РайнаСћ, М. Григор'еСћ и інш. Амаль усьо яни групаваліся вакол непериядичнага харкаСћскага часопіса "Питання теорії і психології творчості", Які виходзіСћ у перияд з 1899 па 1923 рр..
Аляксандр Патебня (1835-1891), роданачальнік рускай псіхалагічнай школи, апублікаваСћ у 1862 у "Журналі Міністерства народної освіти" палю знакамітую працю взяти "Думка и мова", у якой даволі поСћна виклаСћ уласния філасофскія и лінгвістичния подивимось. ГалоСћная ж прац А. Патебні "З нататак па гісториі славеснасці" застали незавершанай и дайшла да нас у канспектиСћним запісе слухачоСћ яго лекції, якія вучони читаСћ у ХаркаСћскім універсітеце.А. Патебня НЕ займаСћся канкретним псіхалагічним даследаваннем у дачиненні да літаратури и Мастацтва, а випрацоСћваСћ яго метадалогію. Заслуга А. Патебні Сћ критим, што вучони звярнуСћ уваг на праблему Сћспримання и тлумачення мастацкага твора, даСћши їй палю філасофскую трактоСћку.
Асабліва цікавимі для сучаснай літаратурнай навукі з'яСћляюцца думкі и виснови аднаго з найбільш буйних прадстаСћнікоСћ рускай псіхалагічнай школи Сћ літаратуразнаСћстве академіка Дзмітрия АСћсяніка-КулікоСћскага (1853-1920). Як и А. Патебня, Дз. АСћсяніка-КулікоСћскі биСћ прафесарам ХаркаСћскага універсітета, літаратуразнаСћцам и лінгвістам. Асаблівасць метадалогіі Дз. АСћсяніка-КулікоСћскага Сћ критим, што вучони спалучаСћ псіхалагічни Метад з сациялагічним. Ен видзяляСћ два типи творчасці: назіральни, Які прадугледжвае рознабаковае, даволі дакладнае и праСћдападобнае адлюстраванне, и експериментальни, адлюстраванне Сћ якім аднастайнае І Великому умоСћнае. Акрам таго, творчасць, па Дз. АСћсяніка-КулікоСћскаму, можа Биць "аб'ектиСћнай" (Яна стварае характар, адносна далекія пекло асобі аСћтара) і "суб'ектиСћнай" (Характар, створания нею, унутрана вельмі блізкія ці Надав тоесния аСћтару). Дз. АСћсяніка-КулікоСћскі расчляняСћ літаратуру на вобразную, та якой адносіСћ ЕПАС и драму, и Сћласна ліричную. ЗаСћважим таксамо, што лірику ен тлумачиСћ як асобни тип творчасці, што аперируе Сћ дерло Чарга НЕ вобразамі, а непасреднимі емоциямі, якія ствараюцца ритмом гукавога и пачуццевага...
