гі накірунак засяродзіСћся на вивученні асаблівасцей вияСћлення Сћ літаратури філасофскіх ідей (трагізму, Свабода, неабходнасці и р. д.) i адшуканні яе міфалагічних каренняСћ.
пасли інший сусветнай Вайни духоСћна-гістаричная школа розпалася, альо ПРАЦІ яе прадстаСћнікоСћ досиць регулярна працягвалі перавидавацца Сћ ФРН.
1.8 Фармальни Метад
Фармальни Метад у літаратуразнаСћстве - гета теаретичная канцепция, якаючи сцвярджае погляд на Мастацкая форму як на категорию, што визначае практична Сћсю специфіку Мастацкай літаратури. Як асобни накірунак фармальни Метад склаСћся на рубяжи ХІХ-ХХ стст.: першапачаткова - як реакция на імпресіяністичную критику и пазітивісцкі афарбавания накірункі Сћ літаратуразнаСћстве и мастацтвазнаСћстве, пазней - як теаретична абгрунтаваная методика и метадалогія, накіраваная на вивученне Сћнутраних (структурних) заканамернасцей мастацкага твора.
Цікава и Сћ многім паказальна, што фармальни Метад адначасова, альо на різни грунтах, узнік у заходнееСћрапейскай и Сћ рускай літаратурнай навуци.
Ля витокаСћ заходнееСћрапейскіх фармалістичних канцепций стаялі нямецкія вучония Г. Вельфлін и О. Вальцель.
буйних гісторик и теаретик Мастацтва Генрі Вельфлін (1864-1945) биСћ знаСћцам Мастацтва еСћрапейскага Адрадження и Барока. На Аснова велізарнага фактичнага материялу ен здолеСћ випрацаваць глибокія абагульненні и викаристаць іх для аналізу твораСћ вияСћленчага мастацтва.Г. Вельфліну належиць Праця "АсноСћния паняцці гісториі мастацтваСћ. Праблєми евалюциі Стила Сћ новим Мастацтва "(1915), у якой Яскрава праглядваецца шераг асноСћних момантаСћ фармалістичнай дактрини, и Сћ дерло Чарга - імкненне растлумачиць развіцце Мастацкай форми Сћнутранимі законамі Мастацтва.
Оскар Вальцель (1864-1944) у кнізе "Форма и змест у мастацкім розчини "(1923) заявіСћ аб неабходнасці ісці Сћслед за Вельфлінам и прапанаваСћ весці гаворку аб розчини як аб Мастацкай канструкциі на Аснова слоСћнага адзінства, ариентуючи критим самим паетику на лінгвістику. Аперируючи паняццямі "ЗмястоСћнае" твора и яго "воблік", Вальцель асаблівую Сћвагу надаваСћ апошняму. Ен імкнуСћся виявіць "Вишейш математику форми": размяшченне частак, якія Найбільший гучаць; перавагу назоСћнікаСћ альбо дзеясловаСћ, приметнікаСћ альбо дзееприметнікаСћ у якасці азначенняСћ; вибар дзеяслоСћних часоСћ, адзіночнага альбо множнага ліку. Плиг гетим вучони большай значенне надаваСћ самім лінгвістичним формам, а не закладзенаму Сћ іх зместу.
Палаженні Сћласна фармальнага Метад, альо са значним сациялагічним адценнем, развіваСћ у сваіх даследаваннях яшче адзін вядоми нямецкі літаратуразнаСћца Вільгельм Дибеліус (1876-1931), аСћтар двухтомнай манаграфіі "Мастацтва англійскага Рамана" (1910). ВикаристоСћваючи шматлікія назіранні па марфалогіі Рамана, аСћтар імкнецца визначиць типалогію елементаСћ яго форми, падкресліваючи плиг гетим значеннне традиций ("Ніхто НЕ напісаСћ Рамана, не будучи спачатку Сћдумлівим читачом раманаСћ "). Разважаючи аб жанравай типалогіі Рамана ХVІІІ ст., Дибеліус визначае два типи раманаСћ: пригодніцкі раман ("Рабінзон Круза") и раман характараСћ ("Клариса Гарлоу"). Гета, даречи, потим привядзе да з'яСћлення двох асноСћних рама канструкций: Рама-падзеі и Рамана-характар. Іншия типи, лічиць вучони, развіваюцца з гетих двох. p> Істотна адрозная з'ява па генезісу и метадалогіі - "Фармальная школа" Сћ Расіі (сяр. 1910-х - сяр. 1920-х рр..), Якаючи зиходзіла НЕ з мастацтвазнаСћчих канценций, о з лінгвістикі. Гета Сћ дерло Чарга характаризуе такія творчия арганізациі, як "Товариство вивчення поетичної мови" (ОПОЯЗ) i МаскоСћскі лінгвістични гурток. Дадзения аб'яднанні, а таксамо шераг канцептуальна блізкіх да іх, Якраз и Сћтварилі рускую "фармальную школу". Даречи, уяСћленні прадстаСћнікоСћ рускай "фармальнай школиВ» не стаялі на месцев, а паступова евалюциянавалі. Вученне І. Бадуена Де Куртене аб мове як функциянальнай сістеме, пераасенсаванае Сћ дачиненні да літаратурних з'яСћ, садзейнічала пераходу пекло рання механістичнай дактрини, у адпаведнасці з якой твор разглядаСћся як "сума приемаСћ" (В. ШклоСћскі), што яго складаюць ("фармальная паетика"), та глянь на твор як на "сістему" (Ю. ТинянаСћ) функциянальних адзінак (уяСћленне, характернае для "функциянальнай паетикі"). Адначасова евалюциянуе погляд на асноСћния паняцці теаретичнай и гістаричнай паетикі: пекло аценкі форми як адзінага носьбіту Мастацкай специфікі літаратури, пекло ігнаравання зместу як "пазамастацкай" категориі да пастаноСћкі и абгрунтавання Сћ агульним виглядзе канцепциі т. зв. "ЗмястоСћнай форми". p> ПеСћним полоні у Працюю прадстаСћнікоСћ рускай "Фармальнай школи" пазначани даследаванні шерагу важливих праблем. Так, В. ВінаградаСћ и Б. ТамашеСћскі Сћнеслі шмат новаго Сћ стилістику паетичнай мови, В. Жирмунскі - у вивученне рифми, метрикі и кампазіциі верша, Б. Ейхенбаум - у паетични сінтаксіс, Я. ПаліванаСћ - у паетичную фанетику. На працягу 1920-х рр....
