неадукаванага верніка. Апрача таго, дуалізм гнастицизму сцвярджаСћ незалежнасць материі пекло бога, а гета разбурала монатеістичную карціну хрисціянства.
Блізкім да гнастицизму було маніхейства. Яго заснавальнікам з'яСћляецца Ману, перс царської паходжання. Ману пгмат вандраваСћ, распаСћсюджваючи палі ідеі. Гети мисліцель наведаСћ розния куткі Ірана, пабиваСћ у Індиі и Сяредняй Азіі. Трагічнай аказалася канчина стваральніка новаго вучення: персідскі шах пакараСћ мисліцеля за яго подивимось. p> Маніхейства абапіраецца на ідеі старажитнай персідскай релігіі зараастризм, дзе, як и Сћ гнастицизме, Пану думка аб адвечнай барацьбе святла и цемри. Альо процілегласць гетих двох пачаткаСћ у маніхействе дасягае крайнага вираження. Гнастицизм Сћсе ж Такі признаваСћ материю витворнай пекло духу Формана. Між тою маніхейства лічиць материю вічним пачаткам, незнічтажальнай цемраю. Калі святло гета боскі пачатак, то цемра гета пачатак д'ябальскі. Яни непримірьгмия. Іх барацьба непазбежная. p> Такім чинам, виказваецца варожая хрисціянству думка аб невикараняльнасці зла. Цалко зразумела адмоСћная реакция хрисціянскай царкви на маніхейскае вученне: яно було абвешчана Єрасов.
Суполкі машхеяСћ годинах складваліся ва Сћстойлівия царкоСћния арганізациі. Яни існавалі на працягу амаль усяго сяреднявечча, аказваючи істотни СћплиСћ на грамадскую мнение.
4. Апалагетика
Найбільший раннія СПРОБА Сћласна хрисціянскага філасофствавання аднод сяцца да II стагоддзя. p> Жорсткія Сћмови існавання першапачатковага хрисціянства вимушалі яго змагацца за свае захаванне. Вось чаму першия хрисціянскія філосафи атрималі Назву апалагетаСћ. Яни імкнуліся пераканаць валадароСћ и адукаваних людзей у сапраСћднасці хрисціянскага веравизнання. Рабілася гета Сћ формі філасофскай рефлексіі над ідеямі, што виказати Сћ Бібліі и Евангеллях. У гетим ім істотна даламагаСћ ужо назапашани вопит релігійнафіласофскага подумки.
Апалагети вибіралі розния кірункі інтелектуальнай ПРАЦІ: адни Сћступалі Сћ палеміку з язичнікамі, другія з еретикамі, адни виказвалі прихільнасць да елінскай духоСћнай культури, другія билі яе апантанимі критикамі. Цікава, аднако, тое, што Надав праціСћнікі античнай філасофіі мусілі каристацца пеСћнимі яе ідеямі и метадамі, каб сцвердзіць палі Подивившись. Такім чинам, адбивалася злученне хрисціянскай дагматикі з античнай адукаванасцю.
ЗаСћважана, што Сћ працесе Сћсталявання патристикі мяняліся яе прияритети Сћ адносінах да античнай філасофіі. Спачатку аддаецца перавага стаіцизму и кінізму. Яни вабяць апалагетаСћ сваім льно зместам, ариентацияй на реальнае жицце, імкненнем да спрапгчення паводзінаСћ хрисціянскіх філосафаСћ прицягвае практика аскетизму, якой трималіся кінікі. Альо з цягам годині усьо великі СћплиСћ на хрисціянства пачинае аказваць неаплатанізм.
Заснавальнік неаплатонаСћскай школи Плоцін сістематизаваСћ вученне Платона. Ен викаристаСћ таксамо некатория ...
