ерадалі для маці яе любімую пісню. I якаючи паетичная, тонка и Сћзнеслая душа адкриваецца Сћ яго, калі ен кажа пра ласкавия матчина рукі, што пяклі сами смачні хліб, пра рідну хату и бярозкі пад акном. Мульцік - Пает и Сћ адносінах да зямлі-карміцелькі, и да сонца, якое для яго вишей и Магутни Надав за бога, таму што бог карає, а Сонца дае жицце раслінам, и живелам, и Чалавек. Мульцік НЕ моліцца Сонца, ен размаСћляе з ім, як з блізкім. Ен добра відав, што нарадзіСћся на Зямлі, каб сагрець яе палею душею, каб працаваць, хліб расціць. Для яго шчасце НЕ Сћ ситасці и НЕ Сћ бяздзейнасці: В«Шчасце з чужих рук заСћседи кіслае ... Шчасце самому рабіць треба В». Мульцік ніколі НЕ ішоСћ насуперак сваім перакананням, пацверджаним жиццем папяредніх пакаленняСћ подивимось. I легка Сћ яго на серци Надав Перад немінучай смерцю. У Мульціку и Ганні Сћвасоблена гармонія натуральнага жицця [3, с.41]. p align="justify"> Менавіта Сћ вобразе Васіля и Ганни раскриваюцца природная мудрасць, далікатнасць, чисціня пачуццяСћ Чалавек. Стария з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жиццеви вопит, што вистудзяцца іх хати и зарасце сцяжинка да іх Вежак, перасохне чисти калодзеж, бо Ніхто НЕ будз Брацило з яго вади. Яни хвалююцца, што парушацца природния сувязі и асірацее зямля продкаСћ. I не так адзіноцтва мучиць старих, як тое, што зямля застанецца Сћ адзіноце. p align="justify"> Зусiм iнши вобразе Мiкiти-Гастрита. Гета Складанний i супяречлiви Чалавек, якi Живе НЕ па Сћласним сумленнi, а па застарелих, фальшива-казенних принципах. У гади калективiзациi ен викарчоСћваСћ кулакоСћ, змагаСћся з аднаасобнiкамi. Мiкiта толькi виконваСћ загидила, i тут няма яго вялiкай вiни. Альо Мiкiта напiсаСћ Даносили на Васiлевага брата Андре Сћжо НЕ па загадзе, а па Сћласнай iнiциятиве. I НЕ таму, што бачиСћ у iм ворага, а таму, што Андре збiраСћся засилаць сватоСћ да яго будучай жонкi. Пакаянне Мiкiти запозненае, непаслядоСћнае. Застарелия звичкi мацнейшия за Сумленний.
Усе троє пакриСћджания Сћласнимі дзецьмі, якія кінулі бацькоСћскую хату, чи не падаюць пра сябе вестак, абмінаюць рідну вагомі. Усе троє вострое пераживаюць уласную В«закінутасцьВ», адасобленасць пекло нармальнага жицця, якое адбиваецца Сћзбоч пекло іх; В«неперспектиСћнаяВ» значна виглядае Сћ жиццевим акіяне забитаю виспатися. Усе троє живуць у чаканні; раз-пораз то адзін, то другі вийдзе на дарогу и паСћзіраецца з-пад рукі Сћдалеч - ці НЕ загорніть хто-небудзь у Вежкі. p align="justify"> Альо шкірно са старих надзелени яркім адметним характар, травні палі дзівацтви, уласни В«пункцікВ».
Васіль размаСћляе з Сонца, прапануе сябе калгасу на Пасадена В«живога барометраВ», піша дзівацкія прохання-В«ананімкіВ», якія акуратна падпісвае сваім поСћним імем, розігрувати, як на репетициі, уласную смерць. За гета блазнаванне яго и нараклі Мульцікам. p align="justify"> Мікіта носіць Ваду з калодзеж...
