фронаСћна Давидава гавориць: Хіба гета жаночи клопат-стаяць ноччу на могілках? Ми зусім інакш Сћ емациянальним плані Сћсе Сћспримаем. Мужчини прасцей да Сћсяго адносіліся, яни неяк гатова билі да гета думкі, што треба стаяць на пасту, треба страляць ... а для нас гета Сћсе роСћна було нечаканасцю па причине Наша жаночай природи. Вядома, ми стараліся сябе там пристасаваць, примяніць, альо для нас усьо гета було цяжка Сћдвая. Мені було дваццаць два гади, я дерло раз стояла на пасту, и я за гетия дзве гадзіни пасівела. Першия сівия Валас, целую Пасмен, я Сћгледзела Сћ сябе раніцаю [2, с.64].
Альо Сћ екстремальних умів жанчина, гета кволае, емациянальнае стваренне, аказвалася мацнейшай за мужчину, больш винослівай: Робім пераход у триццаць-Сорак кіламетраСћ .. Калі надриваюцца, мужчини валяцца з ніг, а жанчина ідзе, спявае песні. ДзяСћчаткі цягалі з поля бою дужих мужчин, якія, калі билі Парані, рабіліся яшче цяжейшимі. У гета цяжка сення павериць .. [2, с.64].
Гетия жанчини, гледзячи з мінулае вачамі яго Сћдзельніка, гісторика, усьо роСћна гатова здзіСћляцца: Як гета яни змаглі, як гета? Аднако змаглі. Змаглі пайсці. Змаглі витриваць. Змаглі ваяваць. Ужо сам па сабе гети акт жаночага самаахвяравання Сћ льно Сенсит неаценни. Ім було страшна не пекло таго, што заб юць, а пекло таго, што памруць, що не спазнаСћши жицця, нічога НЕ зведаСћши. Гета було Самана страшнае. Яни ішлі паміраць за жицце, яшче НЕ ведаючи, што гета таке.
Гетаму таксамо можна здзіСћляцца, альо многія з іх пісалі на Фронц вершили. Яни и цяпер старанна перапісваюцца, зберагаюцца Сћ сямейних альбомах-няСћмелия, кранальния, альо поСћния шчирага пачуцця, та якога випрацоСћваецца станаСћленне як да дакумента. p align="justify"> Адна з расказчиц, Ніна ЯкаСћлеСћна ВішнеСћская, распавядае палю гісторию и Раптен зусім нечакана пераходзіць на вершив:
Няма нічога пригажей паверце, -
А зведала Сћ жицці я шмат чаго, -
Чим засланіць тавариша пекло смерці
І з-пад абстрелу винесці яго ... [2, с. 81]. br/>
Гетая ж жанчина раважае: Мені здаецца, што Сћ Вайн ми неяк захамянелі, Ніхто па-сапраСћднаму ні разу не засмяяСћся, що не парадаваСћся. Нє, ми, вядома, и смяяліся, и радаваліся, альо Сћсе гета була не тое, не так, як да Вайни. І колькі доСћжилася вайну, столькі Чалавек знаходзіСћся Сћ нейкім асаблівим таборі, з якога Нельга було вийсці [2, с.86]. такім чинам, Чалавек, канешно,,,, не міг пазбегнуць звичайних емоцій, уласцівих яму пекло природи, альо яни билі зусім НЕ такія, ненатуральния, азмрочания жахамі Вайни.
Нас поза можа зацікавіць яшче адно вань: ці було на Вайне К...
