ахане? Було! Гети факт сцвярджаюць амаль усьо апитания аСћтаркай жанчини. Яни гавораць, што тия, хто ажаніСћся на Вайне, гета сами шчаслівия пари. Бо яни ведаюць сапраСћдную Цану шчасцю, Кахане, жиццю. Яни прайшлі разам праз усьо пакути, цяжкасці, випрабаванні, а таму бязмежна шанавалі и паважалі адзін аднаго. Са слоСћ Валянціни ПаСћлаСћни Чудаевай: Ми з мужам, калі демабілізаваліся, приехалі Сћ Мінск, що не мелі и прасціни, анічога. Ен таксамо франтавік, камандзір баталій. Знайшлі карту, яна добра була, на бязі. Ми яе адмочвалі ... Вось гетая бязева прасціна-Перш прасціна Сћ нас була. Чоловік неяк прийшоСћ: Пойдзем, маці, я бачиСћ викінутую стару канапе ... и ми Сћначи хадзілі па тую канапе-ноччу, каб Ніхто НЕ бачиСћ. Як ми радваліся тієї канапе!
Усе-Такі ми билі шчаслівия. Ми не замучаліся. Не було гетих диваноСћ, нічога ... І м и билі шчаслівия. Ми билі шчаслівия, што ми живимі засталіся. Што ми дихало, смяемся, живем ... Нас грела пачуцце любові и спачування да людзей. Неяк НАДТО патребен биСћ Чалавек Чалавек, ми НАДТО патребн билі адзін аднаму. Хоць гета и билі цяжкасці, цяпер азірнешся,-вельмі цяжкія гади [2, с.99]. p align="justify"> Калі аСћтар просіць жанчин прагадаць, што було Самана цяжкае, цяжей за Сћсе, яни адказваюць: робота. Штодзенная, на мяжи фізічних СІЛ: Ніколі б НЕ павер, што змагу Спацио на хаду. Ідзеш у страі и спіш, сутикнешся з критим, хто наперадзе, прачнешся на секунду, далей спіш. Дзень и ноч працавалі, трацілі притомнасць, пекло голаду. Калі и було што з есці, то не було калі ... [2, с.106].
Вайсковая статистика сведчиць, што стаіць за такім звичайним словами-робота: паранених, кантужаних, абгарелих було мноства, альо са ста паранених байцоСћ семдзесят два зноСћ вярталіся Сћ лад. Страти сярод медикаСћ пяредняга краю займалі інше месца сярод страт у стралкових батальенах. Ім жа запомніліся НЕ лічби. Ім запаміналася іншае: Суткі навиліт стаялі ля аперацийних сталоСћ. Стаіш, а рукі Самі падаюць.
У нас ацякалі ногі. А вочи так стомяцца, што цяжка іх заплюшчиць [2, с.106].
Больш за Сћсе жанчин уражвала жорсткасць ворага, якаючи НЕ Сћкладвалася Сћ звичайнае чалавечае розумінню, Нова у адносінах да іх, жанчин. Расказваюць: Ми адступаем, нас бамбяць Фашисцкия летчикі ляталі нізка-нізка, ганяліся за шкірним Чалавек. Вось ен ляціць на цябе. Я яго бачу, яго твар. І ен бачиць, што дзяСћчати ми, як ми хава за сосни, и ен нас расстрелівае літаральна ва Сћпор и яшче нахабно рагоча. Така дзерзкая, страшна Сћхмилка и пригожи твар фашисцкага летчика, - я гета запомніла [2, с.110].
А ці марилі на Вайне? Кан...
