сукенку забралі. Чи не паспела мамі ні сукенку, ні касу аддаць ... [2 , с.17], привикнуць да форми, навучацца адрозніваць, хто Сћ якім званні, папасці Сћ цель , поСћзаць па-пластунськи , накручваць Анучит, що не Спацио па некалькі сутак, у лічания секунди надзяваць процівагаз, капаць Акопов ... Існавала тая Будзень речиСћнасць Вайни, пра якую яни, калі прасіліся на фронт, чи не здагадваліся. Яни прийшлі з юнацтва, з вольнаго жицця, часта паводзілі сябе па -дзіцячи, а тут вийсковая дисципліна.
ПрайшоСћши шасцімесячния, а то и трохмесячния курси, яни Сћжо мелі пасведчанні медсясцер, скончиСћши па паскораних праграма снайперську школу, летнаяя ці сапернае вучилішча, залічваліся снайперамі, летчикамі, саперамі. Яни Сћжо мелі чирвонаармескія кніжкі, альо салдатамі яшче НЕ билі. Усе гета Пакуль нагадвала школу, вучобу, тое, у чим у іх биСћ вопит, альо на Вайн и НЕ фронт, аб чим у іх билі толькі кніжния, годинах зусім рамантичния СћяСћленні. p align="justify"> Цяжей за Сћсе було витриваць у першия Дні, тидні, місяці на Фронц, калі пачуцці и адчуванні Сћ Чалавек засталіся яшче ранейшия, з мірнага жицця: яшче страшна тое, што страшнае, яшче ненармальна тое, што ненармальнае . Витриваць треба було каму-небудзь, а дзяСћчинци, якую да Вайни маці яшче песціла, шкадавала, лічачи дзіцем. Каб перажиць Вайн, жанчине треба було стації іншим Чалавек, з іншимі емоциямі, іншим слихом, зрокам. p align="justify"> Мари ЦяренцьеСћна Драйчук, старший сяржант, гавориць: Убачила першага забітага, схілілася и стала плакаць. Стала и плачу, Пакуль хлопці НЕ падбеглі. Бій цяжкі, паранених шмат, а рота прарвалася и хуценька пайшла наперад. Мяне пакінулі Сћ ямі з цяжкімі параненимі. Яни Сћсе адзін за адним паміраюць. Я аплаквала кожнага.
Калі Сћпершиню Сћбачила раненага, страціла притомнасць. Потим мінулася. Калі Перший раз палезла пад Кулі за Байцим, кричала так, што, здавай, заглушала гримоти бою. Потим привикла ... [2, с.61].
Гета яшче раз падкреслівае усю супрацьлегласць, супяречнасць паміж жаночай природай и тою, што давлячи рабіць, убачиць на Вайне жанчине. Ялі яни Сћсімі шляхамі спрабуюць пристасавацца да гетих жорсткіх абставін, каб НЕ здрадзіць Радзіме, каб вижиць, каб виратааць жицці інших: Спачатку було страшна. Потім привикла ... Праз дзесяць дзен мяне параніла, асколках вицягнула сама, сама сябе перавязала. [2, с.61].
Кажучи пра жанчину на Вайне, абавязкова треба було Сћлічваць, спасцігнуць жаночую псіхалогію. ГалоСћная яе адметнасць-високі Сћзровень емациянальнасці, успримальнасці, пачуццевасці. У мужчини пекло природи інши інши погляд на речи. У яго інши Сћзровень емациянальнага Сћспримання, яни больш стримания и СћраСћнаважания. p align="justify"> Віра Са...
