анне жицця як трагедиі, бо ўсе ўжо «було, було, було», то можна було б гетим витлумачиць и нечакани для сенняшняга годині аптимізм яго твораў. «Што театрам було за Шекспірам / / Мильнай операется стала цяпер!» [15, с. 36] - так акреслівае свае ўсприняцце ўзаемаадносін мінуўшчини и сенняшняга дня пісьменнік. ЄП не блюзнериць, гуляючи са «святим» нядаўнім паняццямі, проста, зафіксавания праз пісьмо, яни ўспримаюцца як реаліі тексту, а не як маральния каштоўнасці. Так, вядомая пісня «З чого починається батьківщина» ўспримаецца пісьменнікам ужо як умоўная текставая реальнасць, а не як твор, здольни виклікаць сентиментальна-патриятичния пачуцці ў пеўнай часткі насельніцтва. Яго верш «З чаго пачинаецца Жодзіна?" Не з яўляецца толькі прасадийнай пародияй на вядоми ўзор, а травні некалькі сенсавих слаеў.
З чаго пачинаецца Жодзіна?
Дальбог, що не з Машинние «Белаз»!.
Я сеньня сьвяткую народзіни:
Як што, запрашаю и вас!
Як ні, адмаўляйся бяз сораму -
Шмат Єжи на Бєлай Русі!
Пад місяцях, Сонцев и зорамі
Ўсяго ўсе адно НЕ з ясі!
Шче больш на зямлі - мама рідна!-
хароший ди різни кабет;
Ди некахае ніводная,
Хоць руш да манахаў ў Тибет!
Сігаеш за пекнимі паннамі,
Ди Марні стаецца твій сніг.
Іўсе ж не памрем занядбанимі,
Бо Жодзіна дбае пра ўсіх! [12, с. 12]
Іронія Хадановіча - як сродак паказаць неадпаведнасць увасобленай у пратексце ілюзорнай гармоніі и антипатичнай реальнасці - далей пачинае набиваць гратескния форми, даводзячи ідею ахів, закладзеную семантична ў слові «Радзіма», та абсурду.
Сардечнимі словамі, поўхаю,
Прутом, бізуном, рамянем
плазуна, кунежиць, вихоўвае.
І большай ні ўночи, ні вдень
Нас песьціць ня знойдзем аматаркі.
А як адиходзім да сні,
Вачима ласкавае мацеркі
Глядзіць у калиску ї труну [12, с. 12]
здавай б, відавочни Сацияльна падтекст верша, що не паспеўши як слід виявіцца, сиходзіць на нішто, перамежавани Нова гульнею, якая падаю аўтау цікавай.
З чаго пачинаецца Жодзіна?
З разгалістай літари «ж»,
Як Жонка, жихарства, жидоўская
Жахліва живая журба,
Жабрацтва, Жури, «Жигулеўскае»,
«Жизель», «Жерміналь», жажаба ... [12, с. 12]
Гетая Частка, разгортваць якую аўтар, здаецца, міг би да бясконцасці, деманструючи зноў и зноў палю виключную здольнасць ствараць текставую утопію, дзе гучанне слова замяняе цялеснасць реальнасці, падкреслівае яшче раз тієї факт, што інтертекстуальнасць - НЕ проста механічни прием, а натуральні для Маладога пакалення спосабами подумки.
Цитатнасць іншим разам успримаюць виключна як барацьбу са стареатипамі, коснасцю моўних структур, здольних биццам б зняволіць свядомасць. Думаецца, аднако,...
