што для Малад білоруських аўтараў-постмадерністаў, а інших у нас Пакуль и няма, ідея барацьби са структуралізацияй моўнай свядомасці НЕ з яўляецца актуальнай. Па-Першай, для іх сацреалізм, пекло якога принципова адштурхоўваліся такія вядомия постаці рускаго постмадерна, як Ерафееў, Сарокін, Пелевін, Ерскін, що не паспеў стації дагматичним - ен успримаецца хутчей як нецікавая, бідна ў мастацкім плані літаратура, якой НЕ Грабала повязі з жиццем . І тут постмадернізм хутчей збліжаецца, чим разиходзіцца, з плинню-папяредніцай - яни НЕ здольния адлюстроўваюць сапраўдную реальнасць, праўда, па різни причинах. Па - інше, критични стан, у якім знаходзіцца нациянальная мова ў наша краіне, хутчей адбівае ахвоту весці моўния гульні, принамсі, весці з такім жа розмахів, як гета адбиваецца ў літаратури краіни-суседкі. Чи не треба пільнага прачитання, каб заўважиць, што кідкасць, можна сказаць, фееричнасць, з якой абигриваюцца легкапазнавальния коди чужих мастацкіх сістем, що не травні під сабой Мету сапраўди виставіць іх у непригожим Свецє, принамсі, паказаць іх састареласць, неактуальнасць.
гульні са словами у яго вершить хутчей даюць уяўленне аб нових мажлівасцях нациянальнай мови, чим нагадваюць пра яе лядашчасць.
Безумоўна, патрабуецца поўная падрихтаванасць (Не столькі веди, колькі саме Жаданом «расчитваць» аўтарскія загадкі), каб атримліваць задавальненне пекло такіх, да прикладу, радкоў: «Манюка / / Лухт адмислова вярзе - / / паза нею ні слова, ні гука, / / ??ти страції-сенсей-Санс sans parole, Балаза ... ». ЦІ пекло ужо больш павярхоўнага, алітерацийна-метафаричнага:« ... цвітуць цвікі радзіми гваздзікі ».
творити Хадановіча ариентавани не так на абстрактнага читача, а не читача, здольнага заўважиць и прасачиць викаристанния Пает культурні та коди. Інтелектуальни дискурс прадугледжвае и наяўнасць сфарміраванага крла аднадумцаў, калі НЕ еліти, то хаця б роўних па культурним статусі. Аднако жа інши раз здаецца, што Пает насамреч адчувае сябе як яго герой, што вядзе сой радавод пекло чужаніци Камю.
Я насамреч чужаніца ї нішто насамречна -
чужинскае мені не чуже,
ненасамречна - чужинскае ЦІ насамреч - нечужинскае
ўжо я,
ніби риба, забіваю на пляжі І, биццам араба, з сябе
виціскаю па кроплі,
каб, стаючися напраўду чужинцам пекло Капелюша
да абцаса
пантолі
з гонарам вимавіць: так насамсправе, я ужо наўсуцель
чужаніца ... [13, с. 49]
Цяжка пазбавіцца пекло уражання, што текстасвет літаратури виклікае ў Хадановіча більше емоцій, чим актуальния праблєми сенняшняга дня. Така апантанасць чужий Культурал стварае дадаткови камічни ефект у творах, наприклад у яго лімериках. Цикл травні Назву «Землякі, альбо Беларускія лімерикі», якая нагадвае пра музичния телезастаўкі да праграма, чия надакучлівая реклама стала прадметам шматлікіх жартаў. Камізм сітуациі ў несуаднесенасці зместу и форми твораў, бо лімерик - жанр не тое каб вельмі Складанний, аднако, безумоўна, незвачайни для білоруський літаратури, што, даречи, і примусіла аўтара зрабіць даволі грунтоўни каментарий да сваіх даволі «легкадумних» твораў.
Ти б м...
