яў, вось тое, што імгненна заўважиў я, а ви цяпер глядзіце, думайце, разважайце и адначасова ўзважвайце гету Падзу.
Радкі сапраўди нагадваюць ледзь улоўния штришкі, и не пендзля, а звичайнага пяра, з-пад якога виходзіць НЕ малюнак з густимі и тлустимі лініямі, а нешта накшталт екслібрису, у якім праступае, угадваецца виразна акреслени малюнак, а там, дзе як биццам існуюць пеўния ўяўния «порожнечі», наша ўяўленне дамалёўвае тое, што як биццам НЕ заўважана аўтарам и на што здольния Наші читацкая фантазія и ўяўленне. У вершити няма глибакадумних сінтенций, што претендуюць на філасофскія абагульненні, няма патугі на ўяўную заглибленасць и нейкія незвичайния виснови. У Радка привабліваюць душеўная чисціня, прасветленасць, шчирасць пачуцця, якія биваюць Хіба што ў веснави дзень. Зрешти, така радасць апаноўвае и ў тієї дзень, пра Які гаворицца и ў вершити, калі святкуюць радзіни, адзначаюць з'яўленне на світ новаго чалавека. Заканчваецца гета невялічкая паетичная замалёўка, ЦІ імпресія трима радкамі, дакладней, трима словамі:
... Радзіни.
Радзіміч.
Радзіма [8, с. 53].
На наш погляд, радкі гетага верша «роднай» - аб'ёмнага, прачуленага, дакладнага - яни на Вагу Золатая, а можа, и даражей, бо за Золатая НЕ купіш радзіму. Яни ўзбагачаюць кожнага з нас мудрасцю, спаконвечнимі духоўнимі законамі, якія наскрозь пранізваюць шкірних Радока, кожнае слоўка. Яни належаць пяру майстра, Які нарадзіўся и жиў Некатор годину на радзіміцкай зямлі Касцюкоўшчини.
Цікавасць да тривожна-таямнічага гучання сівих вякоў, зварот да витокаў, імкненне ўявіць и зразумець першапачинальнікаў нациі и ўласнага роду - «якія яни, травні прадзеди?» і - заўжди присутнічалі и Надав виступалі ў якасці вядучих мативаў у творчасці паетаў и празаікаў. Для многіх аўтараў неспакой сівих вякоў, гримучи кригаход стагоддзяў, Подих даўніни, яе присутнасць у дні сённяшнім угадваюцца ў такіх атрибутах някідкага білоруського рельефу, сведках перажитага роднай зямлёй-славянкай, як камяні, кургани, шчодра палітае кривёю житнёвае поле, журлівия криніци, блакітния рекі , лясния могілкі [10, с. 64]. Менавіта яни, наприклад, дапамагаюць Л. Дейнеко прарвацца за Хмари билога и ў нейкі момант зразумець, што «камяні - наша памяць живая» [11, с. 5], а кургани, гетия «помнікі змагання", не што іншае, як «стагоддзяў Зірне шлях» [11, с. 16]. Яшче больш виразна гістаризм мислення творцаў, пільная ўвага іх души да кожнай праяви акаляючага світлу здолелі ўвасобіцца ў разнастайних формах.
шкірних аўтар зрярташся да мінуўшчини па-рознаму. Першів зварот да мінуўшчини Л. Дайнекі НЕ визначаўся аригінальнасцю, індивідуальна канкретним Бачал гісториі. Вось якімі, наприклад, паказани прадзеди, дняпроўскія плитагони:
Яни ў навальніцу ладзілі
З напору хваляў шалёних,
Яни жартавалі нявесела,
Збягалі з плитоў на пристань
І мокрия лапці вешалі
Над цяпельцам іскристим, Начамі ля вогнішча прадзеди гаварилі
... пра лёс, пра подвір'ях е
І пра сялянскую сціпласць,
Пра тое, што дзеці хвория
Чакаюць бацькоўскіх гасцінцаў ... [8, с. 17]
І, вядома, пра волю. У іх серцах адвага заспівала .. пусціць пад панскія дахі чирвонага пеўня (Прадзеди).
Зусім інше вяртанне ми бачим у А. Пісьмянкова. Наприклад, у «Планідзе» працяг гетага вяртання тому. Назад - и адначасова ... наперад, у будучиню. Бо толькі дакладна зразумеўши и ўсвядоміўши, адкуль ми и хто ми, можна адчуць сябе народам. А каб стації народам, найперш неабходна зразумець, што и шкірного з нас на гета грешнай зямлі зусім не без роду-племені. Таму ў вершити «Продкі» и гучиць признанне, якое можна паставіць епіграфам да кнігі А. Пісьмянкова:
калі Марні пекло нягод
I серцу Цесна,
Я ўспамінаю радавод
I продкаў песні [8, с. 89].
Хто ж яни, гетия паетави папяреднікі? «Яни ідуць за рокам рік//3 м'ячем і З плугів.// О, мій нязводни рід.// Ен Моцний духам! »У вяртанні да тих, хто жиў некалі, Пает таксамо бачиць магчимасць льно ачисціцца и духоўна ўзвисіцца. I НЕ толькі самому: «Так іх іду я зноў и зноў.// Ім віру свята.// Таму ї вЯДУ сваіх синоў//Та іх на раду ». Адначасова А. Пісьмянкоў разумеў, як шмат усімі намі Страчана, наколькі Сталі ми абиякавия да ўласних каранёў, та каранёў свойого народу:
... А намі столькі ўжо знявечана
свойого,
святога, роднага!
I мари ў нас пат...
