p align="justify"> Альо да ўсеагульнага задавальнення Каролю няма патреби Биць Бєлай варонай и ламаць спрадвечни Звичай, бо Югася - дваранка Юлія, а сялянкай толькі пераапранутая. Чаго НЕ зробіш у імя Кахане.
У Ідиліі В. Дуніна-Марцінкевіча викриццё пераймання ўсяго замежнага звязваецца з антипатриятизмам и антидемакратизмам Лятальскага. Матиў захаплення чужаземшчинай знаходзіць грамадскую, сацияльную, демакратичную трактоўку: ен звязваецца з пагардай героя не толькі да роднага краю, но и да працоўнага народу, на абарону якога виступає пісьменнік [Усікаў 1979, с. 120], - упеўнени даследчик білоруський камедиі Я. Усікаў.
Толькі В. Дунін-Марцінкевіч НЕ биў б значним пісьменнікам, лібералам и демакратам, каб абмежаваўся ў сваім творити наследаваннем далёкіх, перажиўших годину буколікаў [Навуменка 1992, с. 72], - сцвярджаў І. Навуменка. На невялікім абсягу любоўнай ідиліі паміж легкадумним ветрагонам Лятальскім и закаханай у яго Юліяй пісьменнік разгортвае Широкий карціну народнага жицця з яго духоўнимі каштоўнасцямі: песнямі, танцамі, бясконцимі примаўкамі, приказкамі, якія ніби з мяшка сиплю Навум Пригаворка.
Аўтар Ідиліі (Сялянкі) адчувае, што ў песні вияўляецца душа народу, таму ў яго камедиі так многа ліричних, віншавальних, битавих пісень. В. Дунін-Марцінкевіч у сваіх білоруських творах пастаянна Малю білоруську вёску. Героєм з яўляецца вяскови люд, ен гавориць на свае роднай білоруський мове, якую пісьменнік імкнецца больш-Менш літаратурна апрацоўваць. Ен шмат апісвае різни сялянскіх звичаяў, святаў, на якіх асаблівая ўвага надаецца білоруський песні.
В. Дунін-Марцінкевіч ведаў, што захавальнікам духоўних традиций краю з яўляецца прості народ, вяскови люд: селянін, сейбіт, чалавек прац. Ідилія В. Дуніна-Марцінкевіча прасякнута спагадай да чалавека ПРАЦІ, Які, абліваючися горкім потам, здабивае ўсе багацці на зямлі, корміць и апранае світло, а сам захлинаецца пекло гора и галечи.
Свядома ЦІ падсвядома пісьменнік адчуваў, што ў малюнках побиту, звичаяў, сялянскай паўсядзённасці схвалює пачатак білоруський літаратури. І. Навуменка пісаў: творити ягония як би неслі Пачатковая асвета и адпаведную культуру. Виступаючи з беларускімі творамі, Марцінкевіч усведамляў, што яни призначани для простага люду и ў гетим Сенсит НЕ могуць спаборнічаць Надав з яго ўласнимі творамі на польскай мове, адрасаванимі зусім іншай публіци, вихаванай на інших культурних каштоўнасцях [Навуменка 1992, с. 73].
Ідилія (Сялянка) - мору цудоўнай Народнай песні, розсипи Народнай мудрасці, якую раскриваюць Перад намі вислоўі, приказкі, примаўкі, жарти, якімі ніби сонечнимі праменнямі, пранізани ўвесь твор. Гетимі сваімі якасцямі камічная опера Ідилія (Сялянка) примикае да шляхецкага рамантизму, досиць распаўсюджанага на Беларусі.
Харавей абрамленне зместу камедиі Ідилія (Сялянка), калі хор сялян стварае зачин и фінал п еси, Яскрава сімвалізуе карнавальну природу светаадчування аўтара, яго Жаданом паказаць людзей адкритимі, ствариць фон целаснага світлу. Дзеля гетага сюжетная канва твора насичана танцамі, песнямі, любоўна-гульнявой інтригай. Надав шлюбнае паяднанне з яўляецца сюжетнай парафразай адзінства світлу.
Канцоўка Ідиліі (Сялянкі) витримана ў духу традицийних канцовак шкільних драм и інтермедий, калі артисти и хор звярталіся да публікі з просьбай ацаніць па заслуги іх ігру:
Здавальненне, якое адчуць ми гатова,
будз помніць удзячна ў кожнае хвілі,
калі публіка шчира нам скажімо хоць слова,
Што ігрою свае ми яе захапілі
[Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 147].
У адним з водгукаў на спектакль адзначалася: усьо незвичайна ў спектаклі ... І мова, и заспівавши, и музика, и ўдзельнікі. Усе яни ў вяскових строях: вишивания кашулі, світкі, лапці, андаракі. Мінская театральная сцена дагетуль НЕ бачила такіх артистаў и такогого спектаклю. Упершиню з театральнай сцени чуваць беларуская гаворка, Вітантоніо Беларускія Народния мелодиі, якія, паводле слоў відавочцаў, принеслі гледачам шмат шчаслівих хвілін [Содаль, 1977].
пасли з яўлення п еси на сцене театра, було напісана шмат водгукаў на гети твор. На мнение навукоўцаў, п єса Ідилія (Сялянка) у свій годину падахвоціла П. Шпілеўскага напісаць сценічнае прадстаўленне ў 2-х дзеях Дажинкі, дзе ўзноўлена жиццё білоруський пригоннай вёскі, дзейнічаюць падобния героі (Малади памешчик Драўлянскі, війт и інш.). Прадмова Шпілеўскага з яўляецца Найбільший ценнай часткай кнігі, таму што сами Дажинкі спісани з Сялянкі В. Дуніна-Марцінкевіча, лічиў А. Луцкевіч. Гетаму ёсць відавочния приклади: пераапрананне паненкі Віри Палескай за сялянку, яе жаніх Петро Драўлянскі (падабнасць з Ля...
