яе асабістих правоСћ, гарантию шляхецкіх вольнасцяСћ. Гетия акалічнасці спричиніліся да развіцця Сћ праві Вялікага княства ЛітоСћскага інститута пасагу. p>
2.Інститут забеспячення жанчини-вена. Гістория інститута вена пачинаецца пекло перияду родавага ладу. У Беларусі пасаг Пачатковая СћносіСћся жонкай у сям'ю чоловіка, а не яму асабіста и биСћ істотним укладами у сямейни гаспадарчи фонд, Які СћпливаСћ на становішча жанчини Сћ Нова сям'і. Пасаг на працягу шлюбу заставаСћся Сћ распарадженні сям'і як Частка супольнай сямей-най маемасці. У далейшим ен разам з маемасцю чоловіка пераходзіСћ па літературна спадщина да дзяцей и іх нашчадкаСћ. Альо пасаг складаСћся з рухомай маемасці, грошай и каштоСћнасцяСћ, якія маглі Биць патрачания Сћ пра-цесе сямейнага жицця. У такім разі Жонка па смерці чоловіка заставали без сродкаСћ, калі Сћ яе не було дзяцей и радні. Для Сћмацавання становішча Сћдави чоловік плиг жицці паводле даСћнага звичаю, уступаючи Сћ шлюб, забяспечваСћ пасаг жонкі пеСћнай частка са палею уласнай нерухомай маемасці, якаючи називаю венах.
Што да привілеяСћ, дик дерло інститут вена закрануСћ Привілей пекло 20 лютаго 1387, Які признаваСћ права Сћдави на валоданне и каристанне маемасцю памерлага чоловіка да яе Сћступлення Сћ нови шлюб.
Гета, здавай б, натуральнае права Сћдави даравана привілеем як паширенне правоСћ паноСћ, баяраСћ и інших асобаСћ феадальнага стану. СапраСћди, права Сћдави на пажиццевае валоданне маемасцю чоловіка б ило ільготай, дадзенай вялікім князем, бо паводле традициі Сћ наша дзяржаве ен биСћ найвишейшим уласнікам зямельних уладанняСћ. Згодна са Звичай, калі Сћ памерлага не було ні дзяцей, ні радні, зямельнае Сћладанне пераходзіла ("Спадала") так манарха, таму што ен замяняСћ у спадкаемстве кроСћних. Удава атримлівала пражитак Сћ Виг-лядзе праживання на маемасці нябожчика. Вялікі князь міг перадаваць гетую літературна спадщина каму хацеСћ. У такім разі тієї, каму падаравана маемасць, павінни биСћ забяспечиць пражитак, "кармленне", удави на маентку. Вельмі часта праз ШЛЮБ з удовамі, якія заставаліся на маемасці, разгледжания Сћладанні пераходзілі да інших асобаСћ.
Мають рацію Сћдави билі паширани Сћ Привілеі 1413, Які дазваляСћ рабіць запіси на карисць жонак на вотчиннай и дараванай манархам маемасці. Критим самим становішча СћдоваСћ яшче надзейней гарантавалася прав. p> Привілей 1447 зацвярджаСћ праві СћдоваСћ на Сћладанне маемасцю да паСћторнага замужжа або наагул да таго, Пакуль "на Сћдовіним стальци "сядзець будуць (захоСћваць стан удави). Плиг Сћступленні іх у шлюб маемасць пераходзіла дзецям або блізкай радні чоловіка (п. 7). Акрам таго, замацавана права Сћдави на Нейко частку (дакладна НЕ визначана) вена, якую чоловік запісаСћ їй адпаведна са Звичай. Удава магла распараджацца венах паводле свойого меркавання (п. 8). Паз-ній гетия значнії ільготи Сћдави билі Сћ некаторай заходи абмежавания правамі інших асобаСћ, найперш дзяцей и блізкіх чоловіка. Валоданне вотчиннай маемасцю чоловіка на правах вена патрабавала пекло удави виканання земскай и вайсковай служби. Значиць, та гетага годині праві Сћдави на Сћладанне Сталі реальнасцю. Названае патрабаванне пацвярджае факт широкага распаСћсюджання такіх уладанняСћ, што вимагала дзеля функциянавання дзяржаСћних інститутаСћ виканання звязане з гетим абавязкаСћ (п. 28). Апрача таго, у Привілеі 1447 резка абмяжоСћваліся праві жанчин, якія виходзілі заміж за межи Вялікага княства ЛітоСћскага. Така жанчина пазбаСћлялася права валодання вотчиннай маемасцю и магла Сћзяць з сабою толькі пасаг у Граші (п. 38). Гетая норма павінна була папяредзіць пранікненне Сћ нашу краіну замежнікаСћ, найперш палякаСћ, и абмежаваць іх уладанні. У XVI ст. яна Сћжо НЕ викаристоСћвалася.
Паводле Жмудскага привілея 1492 удава крейди права на Сћладанне маемасцю памерлага чоловіка да таго годині, Пакуль яна була Сћ становішчи Сћдави. У випадкі яе замужжа маемасць пераходзіла спадкаемцам чоловіка, а Сћдаве заставаСћся пасаг, призначани їй памерлим мужам.
Больш Жорсткий абмежаваСћ праві Сћдави на маемасць памерлага чоловіка Бельскі привілей Аляксандра (1501). Удава плиг атриманні пасагу або вена па смерці чоловіка (плиг адсутнасці дзяцей) вяртала яго Бацька або блізкім, якія видавалі яе заміж. У адваротним випадкі яна страчвала права на палю частку Сћ літературна спадщина бацькі. Калі Сћдава претендавала на частко літературна спадщина (Наприклад, толькі на мацяринскую) або була адзінай спадкаемкай, то вяртанне пасагу або Відень Не патрабавалася [93].
У Смаленскім привілеі 1505 адзначани широкія праві Сћдави и пацверджана яе права на пажиццевае валоданне маемасцю чоловіка и на свабодни вихад заміж.
У Полацкім привілеі 1511 за Сћдавой замацавана валоданне маемасцю памерлага чоловіка да вихаду яе заміж. У випадкі замужжа їй заставали тое, што запісаСћ чоловік (даречи, памери гета часткі законів не визначаліся). Плиг гетим удава павінна була паведаміц...
