адносiни да яго. Яни па-фiласофску спалучаюць, аб ядноўваюць азначенне прадмета цi з'яву з вираженнем аўтарскіх адносiн да ix. Виключнай виразнасцю i вобразнасцю визначаюцца злiтния епiтети, виражания спалученнямi приметнікаў з прислоўямі, што маюць значенне найвишейшай, неабмежаванай ступенi якасці.
Епiтети - гета и дапасавания даназоўнікаў назоўнікі, простия придаткi.
Придатак у адрозненні пекло дапасаванага азначення-приметнiка висловлюємо примету прадмета праз адносiни да яго прадмета, названага самім придаткам. У винiку супастауляюцца два розния паводле семантикi назоўнікі, адзiн з якiх виконвае функция азначення (придатка), надзяляючи другi своеасаблiвай лексiка-семантичнай характаристикай. Придатак як би канцентруе ў сабе i значенне примети, i яе своеасаблiвую характаристичнасць, аценачнасць, што забяспечвае абагульненае ўсприманне вобразе прадмета; фактична ствараецца Нова слова-характаристика. Придатак амаль немагчима замянiць азначеннем приметнiкам: чи не толькi губляецца сенсавая i емациянальная напоўненасць, вобразнасць епiтета, а няредка разбураецца i сам епiтет - замяняецца лагiчним азначеннем [7, с. 8].
Ткалі цуди Зазори,
Сутикнуўшися з ценем ... [4, с. 31].
спускаєшся сонца свае рукі-промні! [5, с. 25].
Чи не спадзяваешся - ідзеш
За думкай-Зман ... [3, с. 30].
Епiтет-придатак няредка так Цесна злiваецца, зрастаецца з паясненим словами, што стварае частко аднаго складанага целага. Гета виразна вiдаць, калi епiтет знаходзiцца ў препазiциi да паясненага слова.
Епiтет-придатак разам з паясненим назоўнікам утварае складанае целае, што з'яўляецца на проста лексiчним сiнтезам, елементи якога ўтвараюць якасна нову семантичную адзiнку. Гета слова-сiнтагма, кампаненти якой уваходзяць у сiнтаксiчния ўзаемаадносiни паясняльнага i паясненага. У такої сінтагме трансфармуюцца i придатак i паясненае слова. У Аснова стварення епiтета-придатка - аналогiя, параўнанне, супастаўленне.
Параўноўваючи пеўния прадмети, з'яву, пiсьменнiк знаходзiць тую адзiную примету, деталь, якая становiцца дамiнантай плиг ствареннi новаго вобразе. Таке параўнанне легка вияўляецца ў сінтагме «назоўнік + епітет-придатак», якая НЕ травні адпаведнага сiнанiмiчнага словазлучення «назоунік + епiтет-приметнік», затое без цяжкасцi замяняецца параўнальним зваротам.
Ажно ўпусціла ноч свій ліхтарик-місяць ... [4, с. 51].
Над струнамі-снамі души ... [6, с. 92].
І птушкі!- Чарадзеі-Дударя ... [6, с. 196].
Епiтети-придаткi могуць узнiкаць на Аснова пеўнай характернай примети, якую аўтар заўважае ў прадмеце цi Якою надзяляе гети прадмет у адпаведнасцi з сенсавай i iдейнай арганiзацияй тексту. Менавіта така примета становiцца мативам для стварення новаго вобразе i можа Биць названа ў кантексце або легка вияўлена з падтексту.
Вобразния магчимасцi придаткаў залежаць ад таго лексiчнага материялу, з якога яни ўтворани, а таксамо пекло кантексту i задуми аўтара. Асаблiвай виразнасцю, емiстасцю слова характаризуюцца епiтети-придаткi, виражания аддзеяслоўнимі назоўнікамі. Значенне дзеяння виразна адчуваецца i ў семантици азначенняў. У ix кантекст...
