ика Іваньку, глядзіце, жалейце яго.
У Горадзе лічилі, што святі, імя якога давалі навароджанаму, станавіўся яго ахоўнікам. З гетага годині Чалавек святкаваў НЕ дзень свойого нарадження, а імяніни святога, якія адзначаліся як дзен ангела.
Акрам членаў сям І, плиг нарадженні дзіцяці значную ролю адигривалі хросния бацькі. Асноўная іх функция - апякунская ў аднасінах да дзіцяці. Звичайна ў куми запрашалі дзядзькаў и цетак або каго-небудзь іншага са сваякоў. Дзяўчати стараліся мець дерло хреснікам хлопчикаў, бо, лічилася, дерло хресніца-дзяўчинка магла адняць шчасце ў хроснай маці. Адмаўляцца пекло кумаўства було Нельга, хоць и такія випадкі здараліся. Асабліва ахвотна шлі хрисціць незаконароджаних дзяцей, бо верилі, што яни приносяць ва ўсім удачу кумаўям.
Хросния абяцалі ўсе жицце дапамагаць хросніку и неслі пеўния витрати ў годину правядзення абраду. Хросни бацька плаціў святару и дараваў дзіцяці крижик, а хросная маці капляла хресніку сарчку и чепчик. У мясчанскім асяроддзі було принята, каб хросная дарила маці навароджанага тканіну на сукенцу, а калі дзіцяці спаўнаўся рік, парадзіха Такам жа чинам адорвала куму.
подальша абрадам билі хресьбіни. Святкаванне хресьбін було важнай падзеяй у жицці сям і. Звичайна ўрачистасць пачиналася ў суботу. На хресьбіни приходзілі па запрашенню. Калі збіраліся ўсе госці и приходзілі кумаўя з дзіцем, гаспадари запрашалі ўсіх за стіл. Сами ганаровия месцев належилі кумаўям. Вялікае значенне на хресьбінах меў абрад адмена падарункамі. Специяліний абрадавай стравай була бабіна каша (гречневая, аўсяная, прасяная и інш.). У некатора раенак горшочак з каша разбіваўся [2, с 316 - 317].
Вясельни абрад.
Вяселле - комплекс абрадаў и звичаяў у спалученні са шматлікіміфальклорнимі елементамі, якія суправаджаюць урачистасць заключення шлюбу и з яўляюцца напісанним юридичним актам зацвярдження Нова сям і. Вясельная абраднасць у асноўним падзяляецца на вки часткі: давясельную, уласнавясельную и паслявясельную.
Самай Першай часткай будучага вяселля бвло Сватання. Гараджане НЕ мелі Свабода вибару нявести або жаніха. Ен ажицяўляўся бацькамі и хлопець або дзеўка павінни билі згаджацца з вибарам бацякоў. Мяшчане НЕ спяшаліся ажаніць сваіх синоў, так як стараліся пабудаваць ім асобную хату и абзавесціся гаспадаркай. Каб аддаць заміж дачку, таксамо патребна була сабраць їй пасаг. Яшче да сватання жаніха існавала Сватання нявести. Накіроўвалі сваякоў або каго-небудзь з сябровак нявести у прадведкі, каб висветліць абстаноўку.
У Горадзе існаваў скарочани вариянт вясельнай абраднасці. Сватамі вибіраліся паважания людзі, звичайна з блізкіх родзічаў жаніха: бацька з Дзядзько, маці и старейшия братчики з жонкамі. Сватацца шлі толькі ў шчаслівия Дні: аўторак, чацвер и суботу. З собою бралі віно ЦІ гарелку на запоіни. Калі було вядома, што маладия между сабою ўжо згавариліся то асобай славеснай гульні паміж сватамі и бацькамі нявести ужо НЕ вялося. Проста казалі Ну прінямайце, гаспадари, купця на ваш Тавара. Тут жа распівалі гарелку и дамаўляліся аб Даце вяселля, Памер пасагу, Які бацькі давалі Малад для абзавядзення гаспадаркай.
У привеляваних колах бабруйскага грамадства у XIX - пачатку XX стагоддзя було принята каб будучи жаніх прасіў сам рукі ў бацікі нявести, а не засила...