дзіць брат або Дзядзько. Гета називаецца «пасадзіць Малад на пасаг».
Нявесту дораць пад пісню. Спачатку бацька. Едуць вянчацца. Калі далека, то едуць на вазах. Заўседи буває багато гледачоў. Потим маладия з царкви пекло язджаюць дадому, дзе вяселле ідзе ў традицийним парадку.
Приязджаюць дамоў. Маладия раскідваюць цукеркі ва ўсе бакі (або зерні сиплюць), госці адразу ж падхопліваюць іх »[15, с. 38 - 39].
Даречи, гета традиция Живе на Палессі и цяпер. Вяселле пачинаецца ў хаце нявести, а працягваецца - у жаніха.
«Маладия НЕ могуць зайсці ў будинок, Пакуль бацька нявести НЕ вийдзе и не скажу:« Запрашаю, дзеці, дахати ». Можа сустракаць Малад и маці нявести, альо часцей гета робіць бацька.
У хаце Малад саджаюць разам на аўчине або на падушкі »[15, с. 39].
Пачатак вяселля и ранєй, и сення традицийни - «гірка», песні, танці.
Вось так спрадвеку рихтавалася и праводзілася вяселле нашимі продкамі ў палескіх вагомі. А цяпер Зверни да старонак Рамана «Людзі на балоце» и прасочим, як випісани І. Мележа карціни сватання и першага дня вяселля.
«Бацька падишоў ЦІ, разгублени, хвіліну маўчаў, що не ведаў, як пачаць.
Кінь буракі ди прибярися ... Свати там ... - ЄП не адразу дадаў: - Корч и яго Яўхім ... [7, 5, с. 249].
«Ледзь яни ўвайшлі ў хату, Сарока ўскочила, закруцілася, засакатала:
А, прийшла, гуска! Даждаўся гусачок Малади - година Залати! Круціў галаўкай, гусачку виглядаў, баяцца пачаў - няма и няма! А яна від, паявілася-хата засвяцілася!
Чи не ждалі, - сказала мачиха.- Ганначка акурат буракі брала ...
Сарока абишла, агледзела, абмацала вочкамі Ганну з усіх бакоў, падає до сталі, за якім сядзелі Яўхім, старі Глушак и Чорней, зарості, як лясун, Пракоп.
Чи не ждалі, значиць? Чи не зналі, що не гадалі, з якога боці гусачок пойдзе на гуску-дружку! 3 якога боці припливе шчасце-багацце! А яно від - НЕ з-за поля далекага, що не з-за лісі високага, са свойого сяла. Прийшоў Малади хлапец - ласкаві купець! ..
Сарока, сиплючи словамі, страляла вочкамі то на аднаго, то на другог, а найчасцей на старога Глушака, як би Чака ўхвали свайму красамоўству, свайму сприту. Альо Глушак, здавай, що не чуў и НЕ бачиў яе - маўкліви, зате, старі Корч праз акуляри з вяровачкай, зачепленай за вуха замести дужкі, разглядваў Ганну
Ваш Тавара, наш купець!- Прабурчаў Пракоп, абводзячи пануримі вачима з-пад чорна навіслих броў пірог и пляшку, якія ўжо билі на стале:
Купець - усім купцям купець! Сам Малади, чуб Залати, дабра поўния клеці - Лепша на ўсім Свецє.
Купця НЕ ганім, - сказаў бацька.- Толькі дзеўка гадамі шче НЕ ў пари! .. Пагуляць б шче треба! ..
Е, што з тієї гульні! .. Пекло гульні кінь псуецца, так и дзеўка! ..
Семнаццаць гадкоў усяго! ..
Сами годину, сами Лепша квас! А то пераспее, закісне, стане ўсім ненавісна! Стане, як тая макуха, - будз векавуха! Шкадаваць будз, матку, бацьку клясці, што НЕ далі заміж пайсці! Жаніх бо Які: што ўродай, што СЛАВАНА, што вродою, што справай! ..
