хадзе - з землямі літоСћска-латишскіх Пляма. Паводле сучаснага адміністрацийнага падзелу, у Полацкую зямля Сћваходзілі Цалко Віцебская вобласць, паСћночная Частка Мінскай и паСћночна-заходная Частка МагілеСћскай.
Полацкае княства було адним з буйними дзяржаСћних феадальних утваренняСћ, якое НЕ Сћступала памерамі падобним утваренням у Заходняй ЕСћропе - Баварскаму герцагству и Партугальскаму каралеСћству. Яму НЕ пагражала палавецкая небяспека, а вялікі гандлеви шлях у заходная ЕСћропу, Які праходзіСћ праз яго тери-тори, сприяСћ узбагаченню баярства и зростанню тенденций да незалежнасці. Разам з критим працяг славянізациі краю и барацьба з варожимі нападамі патрабавалі Сћзмацнення вайсковай сіли князя и яднання мясцових феадалаСћ.3 канца IX ст. у Полацкім княстве и Сћ інших старажитних землях Беларусі адбиваліся аб'яднальния етнічния працеси. Насельніцтва гетих зямель характаризавалася агульнай етнічнай самасвядомасцю, моСћним адзінствам, падабенствам культури.
Якім биСћ палітични лад Полацкага княства?
ЗаканадаСћчая Сћлада Сћ Полацкім княстве належала вічу, ці народ-Наму відразу. Віча запрашала князя на княжанне, видавала закони, вибірала СћраднікаСћ (урадцаСћ, службоСћцаСћ), ухвалять аб'яСћленне Вайни ці міру. Улада віча распаСћсюджвалася НЕ толькі на горад, альо и на Сћсю воласць, раскідания па Сћсяму княству весі. У Полацкім княстве віча праіснавала да самаго канца XV ​​ст. (1488), калі горадо було дадзена магдебургскае права. p> ВиканаСћчая Сћлада Сћ Полацкім княстве належала князю. Часта князь з'яСћляСћся адним з родапачинальнікаСћ племені. ЕНЕРГІЯ и здольнасць, асабліва Сћ вайскових праворуч, вилучалі яго з агульнай маси старшиня. У некатора месцев, дзе жицце було адносна Спак-ним, уладаром станавіСћся князь як дерло на падставе радавога старшинства па Сћзросце. Акрам мясцових у Полацкім княстве билі и пришлия Князі. Яни вербаваліся з тих Нарман-нарвежскіх еле-таСћ 1 , якія часта праходзілі праз Русь з поСћначи на поСћдзень. Аб гетим сведчиць летапіснае падання аб запрашенні князеСћ-варагаСћ - Рурика, Сінявуса и Трувар. У Полацкім княстзе Князі мелі виканаСћчую Сћладу, займаліся вайсковай справай, хадзілі Сћ паходу са палею дружимо-най у іншия земли. Акрам таго, князь биСћ зайняті адміністрацийнай справай, вяршиСћ суд, ахоСћваСћ гандлевия шляхі и каравани Сћ сваім княстве.
Приблізна Сћ тієї годину, калі Сћ НаСћгародскую Русь билі запрошани варагі (862), Полацк меСћ сваіх мясцових князеСћ, пра якіх успамінае адна са скандинаСћскіх саг - Еймундава сага. Імени іх НЕ захаваліся, альо пісьмовия криніци адзначаюць асаблівасць Полацкага княства - існаванне тут династиі кривіцкіх князеСћ, мають рацію якой захоСћваліся на працягу многіх пакаленняСћ. Полацкія Князі, якія Сћ летапісах називаюцца кривіцкімі, з'яСћляліся сюзеренамі териториі, дзе ажиц-цяСћлялася іх залагодити, як гета назіралася Сћ інших сяредневякових дзяржавах.
Як сведчаць пісьмовия криніци, ужо Сћ тій годину існавала пеСћная напружанасць у адносінах паміж Полацкам и Кіевам. КіеСћскі князь Алег (879 - 912) пачаСћ аб'ядноСћваць розния земли вакол Кіева. У ліку падданих Кіева ІпацьеСћскі летапіс званий и кривічоСћ, на якіх Алег наклаСћ даніну. У 907 м. ен правеСћ видалили паходу у Візантию, у якім таксамо принялі Сћдзел кривічи и радзімічи. У дагавори Алега з Візантияй сярод інших гарадоСћ, якія мелі права на даніну, упамінаецца и Полацк.
плиг пераемніках Алега - Ігари (912 - 945), Вользе (945 - 964), Святаславе (964 - 972) - залежнасць Полацка пекло Кіева паступова слабкішим. Ігар и СвятаслаСћ билі занятия войнамі з Візантияй и вандроСћнимі пляменамі. СвятаслаСћ наогул хацеСћ перанесці сталіцу з Кіева Сћ Балгарию. У гети годину Полацк як центр збірання будучи білоруських зямель замацаваСћ палі пазіциі Сћ старажитних землях дригавічоСћ.
У апошняй чверці Х ст. у Полацку княжиСћ Рагвалод, Які и стаСћ распаСћсюджваць свій уплиСћ на поСћнач, імкнучися адарваць НаСћга-порті зямля пекло аслаблай КіеСћскай зямлі. Акрам таго, ен викати-ристоСћваСћ барацьбу паміж синамі Святаслава КіеСћскага - Яралолкам, Алеген и Уладзімірам. Рагвалод рихтаваСћся приняць удзел у. гета барацьбе на баку Яраполка. Абодва братчики - Яраполк'і Уладзімір - дамагаліся рукі дачкі Рагвалода Рагнеди. Маладия Князі паслалі сватоСћ да полацкай княжни. Летапіс паведамляе: Рагнеда, даведаСћ-шися, што Уладзімір биСћ синам Святаслава и нявольніци, що не Заха-ціла стації жонкай рабиніча І з пагардай адказала так: "Не хочу разутн рабиннча, я за Ярополка НДУ". Калі Уладзіміру перадалі адказ Рагнеди, ен у 980 р. пайшоСћ паходу на Полацк, разбіСћ полацкае війська, горад зруйнаваСћ, забіСћ Рагвалода и яго двох синоСћ, а Рагнеду гвалтоСћна забраСћ у КіеСћ и примусіСћ стації яго жонкай. p> падання гавориць пра тое, што Рагнеда НЕ магла забиць криСћди и аднойчи хацела забіць Уладзіміра. Ен схапіСћ меч, каб засекчи горду палачанку, альо малі ІзяслаСћ таксамо стаСћ з ...
