вийшлі на гістаричную арену.
Прага разняволення чалавечай асобі виклікала да жицця актиўни жаночи рух у Польшчи 40 - 50-х рр. ХІХ ст. (гурткі и САЮЗ т.зв. емансіпатак, ЦІ ентузіястак). Зарадженне польського фемінізму звязваюць з імёнамі фалькларисткі Ю. Вайкоўскай, пісьменніци Н. Жміхоўскай, пазней - Е. Ажешкі, М. Канапніцкай. У Чехіі ў інший Палов ХІХ ст. дзейнічаюць пісьменніци-феміністкі Караліна Світла, Е. Краснагорская, Т. Навакава. Гетия аўтаркі ўвялі ў слов'янську літаратуру вобразе сацияльна актиўнай, нациянальна свядомай жанчини - носьбіткі культурних традиций.
Жаночи вобразе усьо больш актиўна пачинае заяўляць пра сябе и ў творах усходнеславянскіх літаратур. Ва ўкраінскай яго распрацоўваюць аўтарка апавяданняў вки долі, Адарка, Козачка, Сястра Марко Ваўчок, а таксамо Славута Леся Украінка, В. Кабилянская, у рускай - папулярния пісьменніци М. Жукава (Дзве сястри), К. Тур (Маша). У білоруський прозі фемінни вобразе з яўляецца на пачатку ХХ ст. у творах З. Тшашчкоўскай, М. Косіч, Ванди Левай, Цёткі.
Наприканци ХХ ст. паслися розпаду СРСР, уваходжання Некатор краін сациялістичнага лагера ў Еўрапейскі САЮЗ, зняцця таталітарнага цензу распачался інша хвалячи фемінісцкага руху І, натуральна, развіццё жаночай літаратури. У постмадернісцкім кантексце з яўляюцца творити славянскай жаночай прози: А. Забужко - ва ўкраінскай літаратури, В. Такарчук, М. Кунцевіч - у польскай, Л. Петрушеўскай, Т. Талстой - у рускай. На Беларусі жаночая літаратура прадстаўлена творамі С. Алексіевіч, В. Іпатавай, В. Коўтун, Г. Багданавай и інш.
Даревалюцийная проза прадстаўляла жанчину найперш у різни іпастасях: гаротнай маці, дістатися альбо дреннай нявесткі и жонкі, сірати, гараджанкі ЦІ сялянкі-бяднячкі, каханай дзяўчини. Як у жицці, так и ў літаратури жанчина адигривала пасіўную ролю, виступаючи перадусім як аб ект, а не як суб ект гісториі. Вялікую ролю ў стваренні гетих жаночих вобразаў адигралі празаікі-мужчини: Ядвігін Ш., Якуб Колас, Змітрок Бядуля, М. Багдановіч, М. Гарецкі, и безумоўна, Цётка. Менавіта яна, А. Пашкевіч, и сваім асабістим лёсам, и сваімі апавяданнямі (Зялёнка, 1910 - 1912; Лішняя, 1912) виводзіць на білоруську літаратурную ніву сацияльна-актиўних, удумлівих гераінь, здольних да рефлексіі и філасофскіх абагульненняў.
літаратура 1920 - 1930-х рр. пад відпливаючи грамадскіх змен стварила абагульнени станоўчи вобразе савецкай - Нова - жанчини, Які НЕ з яўляецца лагічним працягам заяўленага ранєй каларитнага и адметнага вобразе Беларускі ў літаратури 1905 - першай Палов 1920 - х рр., - слушно адзначила І. Воюш [32, с. 153]. Гета адбиваецца з причини стандартизациі жаночага вобразе ў савецкі перияд и сациялагізатарства ў критерияльним падиходзе да яго. СПРОБА Кузьми Чорнага, Міхася Зарецкага и інш. пранікнуць у глибіні жаночай псіхалогіі билі придатна аценени, на шкода, толькі праз многія дзесяцігоддзі.
Нациянальния Риси характар ??білоруський жанчини паступова вяртаюцца ў прозі ваеннай пари и ў пазнейших пасляваенних творах М. Линькова, Я. Бриля, І. Мележа, В. Бикава. Теория бесканфліктнасці ў першае пасляваеннае дзесяцігоддзе затримали вяртанне ў нашу літаратуру паўнакроўнага вобразе Беларускі. Толькі ў творчасці шасцідзесятнікаў У. Караткевіча, А. Кулакоўскага, М. Лобана, І. Навуменкі, І. Шамякіна жанчина зайняла свае пачеснае месца. Гетия пісьменнікі адлюстроўвалі жанчину ў різни іпастасях: як маці, як гераіню, як грамадскую дзеячку, І, вядома, як проста Кахане жанчину.
сучасности літаратура травні тенденцию, з аднаго боці, та високага філасофскага асенсавання вобразе жанчини, а з другог - так вяртання жанчине яе спрадвечнага месца ў маленькім, утульним хатнім Свецє. Проза апошніх дзесяцігоддзяў А. Адамовіча, В. Бикава, В. Адамчика, І. Шамякіна, І. Чигринава, В. Казько, В. Карамазава, А. Кудраўца, А. Федаренкі, Ю. Станкевіча НЕ толькі пераасенсоўвае літаратурния набиткі ў сфери інтерпретациі жаночага вобразе, а ніби падхоплівае перарваную традицию, закладзеную Міхасём Зарецкім, Кузьмою Чорним, а пазней адноўленую І. Мележа [29, с. 23].
Так, у творчасці В. Бикава пераасенсоўваецца вобразе жанчини 1930 - 1940-х рр. Адначасова, мажліва, пад відпливаючи бикаўскіх твораў, а таксамо ў залежнасці ад павеваў годині ў літаратури 1980 - 1990-х рр. рихтуецца Гліба для зе яўлення жаночага характар, Які народжани новимі сацияльнимі абставінамі. На гета ніве творча пераасенсоўваецца НЕ толькі гістория (наприклад, Сни імператара У. Арлова альбо Літоўскі воўк Алеся Наварича), но и сучаснасць (та прикладу, традицийна беларуская аповесць Сни пра маму А. Жука ЦІ постмадернісцкія Цикл Мама и я, Толькі НЕ гавари маёй мамі Адама Глобуса).
Дипломнае даследаванне присвечана АНАЛІЗУ Некатор твораў класікаў білоруський прози, дзе адбіліся Найбільший характерн...
