зация, аказеньванне, дагматичная схематизация аСћтаритетних твораСћ як увасабленняСћ канчаткових и абсалютно ісцін (тое, што називаюць культурним класіцизмам) В». Норман адносін да класікі з'яСћляецца неімператиСћнае, свабоднае признанне яе аСћтаритета, якое, у палю Чарга, не вимикають нязгоди, критичних адносін, спречак.
На мнение В. Халізева, В«далеко не бясспречнай з'яСћляецца няредка Сћживальная то Сћ дачиненні да Шекспіра, то так Пушкіна, то так Талстога формула В«наш сучаснікВ», якае Адда залішняй фамільярнасцю. Призванне класікі Сћ критим, каб, знаходзячися па-за сучаснасцю читачоСћ, дапамагаць ім зразумець саміх сябе Сћ широкай перспективе культурнага жицця - як людзей, што живуць у вялікім гістаричним годині В».
Даволі часта класіку характаризуюць як кананізаваную літаратуру, іранічна плиг гетим адзиваючися аб некатора яе прадстаСћніках, што складаюць своеасабліви радий В«Літаратурних святихВ». Разам з критим кананізация класікі, якаючи виражаецца Сћ садзейнічанні публікациям Лепша твораСћ, ва СћстаноСћци вялікім пісьменнікам и Пает помнікаСћ, уключенні іх твораСћ у вучебния праграма, у іх настойлівай папуляризациі наогул, травні безумоСћнае пазітиСћнае значенне для Мастацкай культури.
Разам з критим паміж сапраСћднай класічнай літаратурай и літаратурай, якаючи санкциянуецца нейкімі аСћтаритетамі (дзяржавай, Мастацкай елітай) існуе сур'езная розніца. Афіцийния Сћлади (асабліва плиг таталітарних режимах) няредка абсалютизуюць значнасць пеСћнай часткі літаратури (як мінулай, так и сучаснай) i навязваюць свій пункт гледжання читачам, годинах даволі агресіСћна. Так, дадзени момант несумненна маСћ месца Сћ СРСР у 1930-1950-я рр.. p> В«аднако репутация пісьменніка-класіка (калі ен сапраСћди Класік) НЕ столькі ствараецца чиімісьці рашеннямі (і адпаведнай літаратурнай палітикай), колькі Сћзнікае стихійна, фарміруецца інтаресамі и меркаваннямі читацкай публікі на працягу доСћгага годині, яе свабодним мастацкім самавизначеннем. В«Хто Складанний спіси класікаСћ?В» - Гета вань, якое годинах ставяць І абмяркоСћваюць мастацтвазнаСћци І літаратуразнаСћци, на наш погляд, чи не зусім каректнае. Калі падобния спіси и складаюцца якімі-небудзь аСћтаритетнимі асобамі и групамі, дик яни толькі фіксуюць агульную мнение, якаючи Сћжо склалось аб пісьменніках В».
У складзе літаратурнай класікі размяжоСћваюць аСћтараСћ, якія набилі сусветную Сталлю значнасць (Гамер, Данте, Шекспір, Гете, ДастаеСћскі и інш.), и нациянальних класікаСћ - пісьменнікаСћ, што маюць Найбільший папулярнасць у літаратурах асобних народаСћ (у Расіі, наприклад, гета плеяда пісьменнікаСћ, пачинаючи з Крилова и Грибаедава, у центри якой - Пушкін; беларуская нациянальная класіка пачинаецца, на нашую мнение, з Ф. Багушевіча, а центральнимі фігурамі Сћ їй, безумоСћна, з'яСћляюцца Купала з Коласа). Такім чинам, нациянальная класіка Сћваходзіць у сусветную толькі часткова.
1.2 Масавая літаратура
Словазлученне В«Масавая літаратураВ» травні розния значенні. У широкім Сенсит гета Сћсе тое Сћ літаратури, што НЕ атримала високай аценкі мастацкі адукаванай публікі: альбо викликала яе негатиСћния адносіни, альбо застали нею незаСћважаним. p> аднако больш распаСћсюджаним и Сћпливовим з'яСћляецца СћяСћленне аб масавай літаратури як аб літаратурним В«нізеВ». Яно Сћзиходзіць да класіцисцкі ариентаваних Теора: так нарматиСћних паетик, якія резка супрацьпастаСћлялі жанри високія, сур'езния, кананічния и нізкія, смехавия, некананічния. В«Масавая літаратура - гета сукупнасць папулярних твораСћ, разлічаних на читача, што НЕ далучани (альбо мала далучани) так Мастацкай культури, Які НЕ валодае развітим Густов, що не Жадан альбо няздольни самастойна думаць и па вартасці аценьваць розчини, Які шукае Сћ друкаваним слові галоСћним чинам забаву В». p> Масавая літаратура - словазлученне, якое менавіта Сћ такім виглядзе Сћкаранілася Сћ айчиннай культури, - у гетим яго разуменні абазначаецца Сћ інших культурах па-рознаму. Так, у англамоСћнай літаратурна-критичнай традициі масавая літаратура абазначаецца термінам В«папулярная (popular) літаратураВ». У нямецкай - Аналагічную ролю адигривае словазлученне В«тривіяльная літаратураВ». Французскія специялісти визначаюць гетую з'яву як паралітаратуру. Гречаская пристаСћка para-, з дапамогай якой утворани дадзени термін, травні два значенні. Яна можа абазначаць з'яву, падобную да іншай (наприклад, у медицине паратиф - захворванне, якое напамінае тиф па сваіх знешніх прикметах), альбо прадмет, Які знаходзіцца побачим з другім прадметам ці непадалеку. Паралітаратура - гета падабенства літаратури, якое паразітуе на їй, дзецішча ринку, прадукт індустриі духоСћнага спаживання.
Паралітаратура абслугоСћвае читача, чие паняцці аб жиццевих каштоСћнасцях, аб добрим и дренним вичерпваюцца примітиСћнимі стереатипамі, імкнуцца да агульнапризнаних стандартаСћ. У адпаведнасці з гетим героі твораСћ паралітаратури пазбаСћлен...
