тийскіх и заходнееСћрапейскіх вучоних епохі сяреднявечча.
Рання візантийская літаратурна-критичная и навукова-теаретичная думка прадстаСћлена виказваннямі аб каштоСћнасцях старажитнагречаскай літаратури Флавія КлаСћдзія Юліяна (332-363), трактатамі аб асаблівасцях вершаскладання Паета Нони з горада Панопаліса (V ст.), Вученнем аб вобразе и сімвалах пад назвав В«АреапагітикіВ» ПсеСћда-Диянісія (канец V - пач. VІ стст.). p> Прапагандистам Лепша каштоСћнасцей античнасці стаСћ Фоцій (810-891). Яго традициі працягнуСћ Буйна візантийскі філолаг ЯСћстафій Салунскі (1115-1195). Найбільший вядомасць атрималі каментариі ЯСћстафія Салунскага да В«ІліядиВ» и В«АдисеіВ», та твораСћ Піндара, Аристафана, шерагу інших старажитнагречаскіх літаратурних помнікаСћ.
У годинник ПалеолагаСћ широкае признанне атримала навуковая и літаратурная дзейнасць Феадора Метахіта (1261-1332) - аСћтара цікавага и аригінальнага зборніка ЕСЕ на ТЕМи етикі, палітикі, класічнай античнай літаратури.
Так ранніх літаратурна-критичних меркаванняСћ заходнееСћрапейскага сяреднявечча можна аднесці некатория моманти з сачиненняСћ АСћрелія АСћгусціна (345-430), и Сћ дерло Чарга з яго трактату В«СповедзьВ» (400), у якім назіраецца псіхалагічни падиход да твораСћ літаратури и Мастацтва, Глибока асабістая іх аценка, нягледзячи на тое, што аСћтар биСћ надзелени царкоСћним Санам.
няма зрабіСћ для захавання и папуляризациі літературна спадщина Платона, Аристоцеля и шерагу інших старажитнагречаскіх аСћтараСћ Аніций Манлій Северин Баеций (480-525). Ен биСћ перакладчикам, критикам, каментатарам, прапагандистам твораСћ Славути античних аСћтараСћ.
На самим пачатку т. зв. Каралінгскага адрадження (ІХ-Х стст.) Працякала дзейнасць видатнага англасаксонскага вучонага и літаратара, кіраСћніка славутай Академіі Карла Вялікага Флака Абіна Алодзіна (735-804). Ім було напісана некалькі падручнікаСћ, у якіх так ці інакш закраналіся и некатория питанні теориі пригожага пісьменства.
Фама Аквінскі (ХІІІ ст.), Адзін з найбільш буйних и Сћпливових заходнееСћрапейскіх мисліцеляСћ епохі сяреднявечча, спричиніСћся таксамо Сћ пеСћнай Ступені и да распрацоСћкі естетика-літаратурнай теориі, паспрабаваСћши Даць адказ на питанні аб природзе и сутнасці пригожага Сћ руслі панаваСћшай тади хрисціянскай ідеалогіі.
У сяредзіне ХІІІ ст. у ЕСћропе з'яСћляюцца першия пераклади античних криніц на нациянальния мови, а таксамо робяцца СПРОБА стварення нациянальних риторик и паетик. У якасці прикладу можна привесці дзейнасць італьянскага пісьменніка Брунета Лаціні (1220-1294), вядомага як настаСћніка Данте. Лаціні пераклаСћ на італьянскую мову адзін з трактатаСћ Цицерона, а таксамо склаСћ своеасаблівую енциклапедию сяредневякових ведаСћ пад назвав В«кніга скарбаСћВ», у якой пеСћнае месца адводзілася и Мастацтва, у критим ліку и літаратури. Французскім Пает Есташ Дешанам (1346-1407) була напісана дерло нациянальная паетика В«Мастацтва складаць и ствараць песні и Балад В»(1392).
1.3 Развіцце літаратурнай навукі Сћ епоху Адрадження
У епоху Ренесансу на хвалі нациянальнага, и Сћ дерло Чарга моСћнага адрадження заходнееСћрапейскіх народаСћ, намног вирасла цікавасць да літаратури и да таго моСћна-стилевага материялу, на Аснова якога яна стваралася. Аб гетим, у приватнасці, сведчиць трактат В«Аб Народнай мовеВ» Данте, у якім пісьменнік адстойвае права живой італьянскай мови на Сћжитак у літаратури.
пача сцвярджацца Сћ годинник Ренесансу и права літаратурнай навукі на розгледиш и асенсаванне сучасности їй мастацкіх з'яСћ. Яскрава приклад - лекциі Бакачча аб В«Боскан камедиіВ» Данте. p> Адзінадумцам Бакачча з'яСћляСћся яго сучаснік Франческа Петрарка, якога не без падстаСћ лічаць піянерам ренесанснай філалогіі. Акрам бессмяротних санетаСћ да Лаури ен пакінуСћ пасли сябе яшче и пісьми да СћяСћних адрасатаСћ - античних пісьменнікаСћ. У гетих пісьмах ліричная дзеннікавая плинь Цесна спалучана з літаратурна-критичнимі аценкамі твораСћ пісьменнікаСћ, та якіх звяртаецца Петрарка.
У 1508 італьянскі філосаф, філолаг и гісторик Ларенца Валу зрабіСћ інше адкрицце В«ПаетикіВ» Аристоцеля, видаСћши яе на лацінскай и старажитнагречаскай мовах. Затим гетую Славута працю взяти пачалі перакладаць на тагачасную італьянскую мову и інтерпретаваць многія, причим, шкірно па-свойму, у залежнасці ад злабадзенних літаратурних, ди и грамадскіх праблем сучаснасці. У якасці прикладу можна назваць ПРАЦІ Джардана Бруна В«Аб гераічним ентузіазмеВ» (1585) i Франческа Патрици В«ПаетикаВ» (1586). АСћтар славутага В«Визваленага ІерусалімаВ» Тарквата Таса напісаСћ и видаСћ у 1594 трактат В«Разважанні аб гераічнай паемеВ», у якім абгрунтоСћваСћ заканамернасць узнікнення новаго змешанага жанру, што СћбіраСћ у сябе прикмети античнай епапеі и рицарскай паеми.
Французька літаратуразнаСћчая думка епохі Адрадження прадстаСћлена Сћ дерло Чарга працамі Ю. Скалігера, Ж. Дзю Белі, П. Де Рансара и М. Ма...
