1831 р. пекло імя клубу було складзена пасланне да сейму, пад якім падпісалася каля 200 Чалавек. У "Адрас ЛіцвінаСћ" падкреслівалася, што "Літва (м. зн. Сучасности Білорусь), Валинь, Падолія и Украіна заСћседи билі адзіним (з палякамі.) народам, адзінай Полипчай ... 3 таго годині, як ревалюция набила характар нациянальни, неабходним стала вяртанне зямель адабраних, бо толькі з ІМІ паСћстанне будз адпавядаць свайму високаму призначенню и адновіць незалежнасць ... ". ВаршаСћскі Сћрад, у палю Чарга, звярнуСћся з заклікам да насельніцтва Беларусі, Літви и Украіни. У ім адзначалася, што сейм и Сћрад абвясцілі целаснасць и незалежнасць Польшчи, таму и насельніцтва Сћсходніх територий колишньої Речи Паспалітай павінна примаць актиСћни Сћдзел у барацьбе.
За развіццем Падзу на Беларусі Сћважліва сачилі Сћ Пецярбургу. 1 (13) Снігової 1830 у Віленскай, Гродзенскай, Мінскай губерній и Беластоцкай вобласці було Сћведзена ваеннае становішча. У пачатку красавіка з войскаСћ, размешча них каля Бреста и Гродна, и резервових часцей була сфарміравана специяльная армія пад кіраСћніцтвам генерала П.А. Талсгога. Яна призначалася для прадухілення паСћстання на териториі ВКЛ. Паміж царством Польскім, літоСћскімі и беларускімі губернямі була абмежавана сувязь, уведзена цензура перапіскі, узмацніСћся паліцейскі нагляд нядобранадзейних висилалі Сћ брил Расіі. Секвестру падвяргаліся маенткі тих памешчикаСћ, якія з пачатку паСћстання знаходзіліся Сћ Царстві Польскім. Альо принятия заходи не змаглі прадухіліць паширенне паСћстання на Білорусь.
У студзені 1831 для кіраСћніцтва паСћстаннем биСћ створани Віленскі центральни камітет (С. Шумскі, М. Балінскі, А. Гарецкі и інш.) Камітет признаваСћ вяршенства ВаршаСћскага Сћрада и НЕ праяСћляСћ асаблівай ініциятиви, што тлумачицца, магчима, згасала самої ідеі ВКЛ, аднаСћленне якога Сћ тієї момант ужо адиходзіла на другі план. Поза намаганні накіроСћваліся Перш за Сћсе на дасягненне незалежнасці Речи Паспалітай у межах 1772 р., што атаясамлівалася з аднаСћленнем польскай дзяржаСћнасці.
Камітет займаСћся Збора грашових сродкаСћ на паСћстанцкія мети, арганізацияй майстерні па виробок зброі, спрабаваСћ каардинаваць дзейнасць павятових камітетаСћ. Альо Сћ яго не було виразнай лініі паводзін и праграма дзеянняСћ. Па сутнасці, Камітет НЕ стаСћ кіруючьш органам паСћстання Сћ Беларусі, хаця яго дзейнасць сприяла Сћзнікненню таємних паСћстанцкіх камітетаСћ, якія ініциіравалі виступів.
Вясна 1831 у Беларусі склалось вельмі напружаная палітичная сітуация. Перадислакациі расійскіх вайскових кантингентаСћ, реквізіциі на патреби Вайни вялі да пагаршення и так дреннага становішча значнай часткі насельніцтва. Адпаведную реакцию виклікалі чуткі аб Поспеха польскай арміі. Так таго ж, у многіх регіенах Беларусі не було расійскіх вайскових СІЛ. Яни рушилі на ЗАХІД. Таму шляхта Віленшчини и Міншчини скаристала ЗРУЧНИЙ момант. p> У красавіку 1831 узброенае виступах ахапіла Ашмянскі и Свянцянскі Павєтьє Віленскай губерні, Вілейскі и Дзісненскі Павєтьє Мінскай губерні. 3 дерло дзен праявіліся асаблівасці Сћ арганізациі паСћстанцкай залагодить и Сћзброених СІЛ, якія істотна адрознівалі яго пекло паСћстання Сћ Царстві Польскім.
У випадкі перамогі Сћ шкірним павеце стваралася асобнае апалченне и паСћстанцкае кіраСћніцтва (з прадстаСћнікоСћ буйної и сяредняй шляхти), якое толькі часткова падпарадкоСћвалася Віленскаму центральнаму камітету. Па сутнасці, дзейнасць павятових паСћстанцкіх органаСћ визначалася канкретнимі мясцовимі абставінамі, што приводзіла да пеСћнай неаднастайнасці іх структури. ПаСћстанцкія Сћлади неадкладна абвяшчалі акти паСћстання, приводзілі насельніцтва да присягі, абвяшчалі набір рекрутаСћ; шляхце, якаючи далучалася да паСћстання, гарантавалі захаванне Сћсіх саслоСћних и маемасних правоСћ. Сялян и мяшчан заклікалі рашуча Сћзяцца за Зброя і адстойваць "палю" нову Сћладу.
У адпаведнасці з Актів паСћстання абвяшчалася "вольнасць и роСћнасць па праву ". Паняцце "вольнасці" разглядалася як аб'яднанне територий, страчаних у виніку падзелаСћ 1772, 1793 и 1795 гг., и адначасова реалізация імкнення ліцвінаСћ да захавання самастойнасці ВКЛ у складзе адзінай федератиСћнай дзяржави.
На працягу красавіка травня 1831 дзісненскія, свянцянскія, ашмянскія и вілейскія паСћстанци (так 10 тис. Чалавек), ажиццявілі некалькі апераций, альо затим пад націскам расійскіх войскаСћ пакінулі територию Беларусі.
Сприяльния Сћмови для паСћстання билі и Сћ інших білоруських губерній, альо шляхта Сћ ім НЕ приняла Сћдзелу. Палю ролю тут адигралі як папяреднія заходи расійскіх уладаСћ, так и боязь шляхти виклікаць стихійни сялянскі рух. Урад примаСћ Захадите, каб НЕ дапусціць аб'яднання шляхецкага руху з сялянскім. У красавіку 1831 з'явіСћся Сћказ, якім прадугледжвалася падсуднасць шляхціцаСћпаСћстанцаСћ ваеннаму суду з канфіскацияй іх маемасці. Сялянам-паСћстанцам абяцалі памілаванне, калі яни складуць Зброя і вернуцца дамоС...
