нях, з якіх пераможцам аказваецца Чирвони Сћ паеме В«Білорусь лапцюжнаяВ»). АпраСћдальни вобразе диму-Пажар становіцца адним з найважнейших стилеСћтваральних канцептаСћ авангардисцкай парадигми:
Світло старі ми палім - гета наша справа,
Хто з людзей Пасмен кінуць нам папрок?
Будавалі Сћсе ми - нішчиць травнем права.
Хай усьо затопіць Наша ПРАЦІ сік.
Алегорию паетичнага наватарства, якога вимагае нова епоха, ствариСћ М. Грамика Сћ В«Ніби-паемеВ» В«Гвалт над ФорманВ». Яна була спачатку апублікавала Сћ дерло нумари часопіса "Полум'я" (1922), а потим пад назвав В«ПераляВ» увайшла Сћ зборнік яго вершаСћ В«ПлиньВ» (1927). Публікациі Сћ В«ПолиміВ» папяреднічаСћ канцептуальни артикул самогу М. Грамикі, дзе ен абгрунтоСћваСћ принципи новаго Мастацтва.
Імкненнем да новаго Стила була пазначана таксамо паезія аСћтараСћ старейшага пакалення, колишніх капильскіх паплечнікаСћ Ц. Гартнага Алеся Гурлев и Міколи Хведаровіча, у творах якіх сугучна годині адбіваліся В«навальніци жицця и змаганняВ», настроі В«Радасці неабсяжнайВ» пекло В«адважнай ХадиВ» «ў НАДУ з епохайВ». Мативи іх лірикі НЕ вилучаліся асаблівай разнастайнасцю, билі сугучния Новам В«пралетарскамуВ» Стила.
Авангарднай була, бясспречна, паезія Андре Александровіча, аднаго з тагачасних лідераСћ В«МаладнякВ». Яго зборнікі В«Камсамольская нотаВ» (1924, разам з А. Вільним), В«Па беларускім брукуВ» (1925), В«ПрозалацьВ» (1926), В«УгруньВ» (1927) адлюстроСћвалі імкненне Даць адпаведния Новам паетичнаму канону вобразе речаіснасці, або новаго Беларускага Шляху. Найперш гети шлях звязваСћся з індустрияльним горадо, и Александровіч, Які вирас на СтаражоСћскім прадмесці Сћ Мінску, ахвотна и Сћлюбена стварае вобразе новаго працоСћнага горада, дзе на заводах нараджаецца Яскрава и пераможная будучиня (вершили В«Менскі ритмомВ», В«Песні вескі ї Фабрични станкоСћ В»,В« Нови Менск В»,В« Вуліца В»,В« На заводзе В»). Лірични настрій першага зборніка вершаСћ В«Камсамольская нотаВ» визначаСћся Сћ асноСћним мативам радаснага абнаСћлення жицця, звязанага з Маладосць, з камсамольскімі новаСћвядзеннямі.
Адметную авангардну распрацоСћку атримала Сћ 20-я гади и тема Кахане. Так, у вершили Александровіча В«Шалясценне нязнаних пяшчотВ» лірични герой асуджае сябе В«за слабасці В»- за тоє, штоВ« цемназория вочи дзяСћчини В»и ямуВ« завязалі жицце В». Наогул лірични герой новаго годині, для якога характерни Сћзнеслия грамадскія париванні, часта пераживае расчараванне Сћ каханні, якое атаясамліваецца з В«Мяшчанскімі пяшчотаміВ», В«пяриннимі СћцехаміВ», В«багемнасцюВ» и Сћвогуле Сћспримаецца як зага Сіла, што В«зводзіцьВ» думкі и пачуцці, розслаблятися героя Сћ яго В«вялікім паходзе Сћ будучинюВ».
Неадназначную реакцию Сћ літаратурнай палеміци 20-х гадоСћ виклікала паема Александровіча В«цені на сонце В»(1927), у сатирична-шаржираваних вобразе якой сучаснікі пазнавалі вядомих дзяржаСћних и культурних дзеячаСћ. Викривальни пафас паеми СћспримаСћся многімі як ачишченне В«сонца ревалюциіВ» над Беларуссией пекло В«Нациянальна-адрадженскіх плямВ», таму твор биСћ адмоСћна аценени ва «ўзвишаСћскімВ» асяроддзі. Язеп Пушча Надав адгукнуСћся на яго паемай В«Цень КонсулаВ», у якой виносіСћ свій паетични присуд тагачаснай таталітарнай сістеме партийнага кіраСћніцтва (анаграма ЦК прачитваецца Сћ Назв), што душила Сћсе парасткі живога нациянальнага жицця. Консул у Пушчи - гета жахліви страшні Сћладар, Які бязмежна цару над усімі, виносіць палі присуди. Ен кіруе будаСћніцтвам новаго грамадства, альо галоСћни гмах, Які Сћзводзіцца па Сћсіх канонах сучаснай архітектури, - гета турма.
Наогул Я. Пушча з'яСћляСћся аригінальнай и непаСћторнай постаццю Сћ асяроддзі маладзейших паетаСћ 1920-х рр.. ПачинаСћ ен як Пает-імажиніст, прихільнік творчасці C. Ясеніна, паслядоСћнік яго паетичнай музи (зборнік вершаСћ В«Раніца рикуВ», 1925). У палемічним цикл В«Лісти да сабакіВ», Які Сћ канц 20-х гадоСћ виклікаСћ критични шквал, Пушча робіць празристия намекі на тое, што рідна краіна трапіла ва Сћладанне чужих людзей (В«чужия людзі ходзяць каля склепуВ»), виказвае адважнае памкненне В«з чала краіне вирваць Сћсе ж ... церніВ» и абараняе права пісняра на смутак у піку тієї кананічнай пралетарскай радасці, якую ен павінен биСћ на Сћсе лади апяваць.
Для Уладзіміра ДубоСћкі, яшче аднаго вельмі аригінальнага и таленавітага Паета 1920-х рр.., В«пульс сучаснасціВ» Сћ 20-я гади ніколі НЕ биСћ звязана з апяваннем ревалюцийнай В«завірухіВ» и перабудови грамадства. У центри яго Сћвагі була Білорусь, яе ахвярни гістарични ліс и годна будучиня. Надав калі Пает звязаСћ гетую будучиню з В«камунай світлуВ», як у вершили В«О, Білорусь, травні шипшинаВ», усьо роСћна ен лічиСћся апазіцийним афіцийнаму літаратурнаму накірунку творцям. Неприманне ім прапісних нормаСћ пралеткультаСћскага Мастацтва падкреслівалася Пает як у верші, так и Сћ грамадскіх паводзінах. Менавіта ДубоСћка стаСћ лідерам новаго літаратурнага...
