аў Бярозка raquo ;, Білорусь raquo ;, Полум'я raquo ;. Гета Працюю була звязана з камандзіроўкамі на прадприемстви, у гаспадаркі. Даводзілася многа биваць у інших республіках билога СРСР, сустракацца з цікавимі людзьмі, калегамі па літаратурнай творчасці. Знаёмстви и гутаркі виліваліся ў нариси, замалёўкі, вершити, якія регулярна з яўляліся ў периядичним друку. Сапраўдним падзеямі ў білоруський літаратури Сталі кнігі Р. Барадуліна Нагбом (1963), Неруш (1966), Лінія Перамам дат (1969), Вяртанне ў Першів сніг (1972), Свята пчали (1975), Вечалле (1980), Амплітуда смеласці (1983), Маўчанне перуна (1986), Парастак Радка, галінка верша (1987), Самот паломніцтва (1990), Міласернасць плахі (1992), Аратай, Які пасвіць аблокі (1995), Евангелле пекло мами (1996).
Многія вершити Р.Барадуліна пакладзени на музику и Сталі песнямі. Яго творити перакладзени больш як на триццаць моў різни народаў світлу. Ригор Барадулін - актиўни грамадскі дзеяч. У розния гади пабиваў у многіх краінах світлу. Примаў удзел у рабоце 39-й сесіі Генеральнай Асамблеі ААН, абіраўся ў презідиум праўлення САЮЗ пісьменнікаў Беларусі. У 1992 Годзе яму було присуджана ганаровае звання народнага Паета Беларусі. Яго актиўная рознабаковая пісьменніцкая и грамадская Працюю адзначана орденамі Дружби народаў, Знак Пашаєв raquo ;, медалём Франциска Скарини и іншимі ўзнагародамі. [19].
2. Тематика и праблематика творчасці
Р.Барадулін увайшоў у Мастацкая літаратуру ў пасляваенни годину. На творчасці Паета виразна адбілася свіжа и гірки памяць аб дзяцінстве, абпаленим Вайн, аб гераізме, моці и витримци змагароў, барацьбітоў за Радзіму.
Жахі блакади и пасли Вайни НЕ пакідаюць, що не адступаюць пекло Паета. Таму зварот да Вайнах - гета НЕ даніна годині, а ўнутраная неабходнасць, вимушанасць. Ен не міг па-іншаму, бо вайну адклала Моцний адбітак на біяграфіі Паета. Што ти хочаш яшче, Блакада? - Питаецца Пает [1, с.86]. Ен просіць яе НЕ приходзіць у сни: Хоць у сни травні не приходзь,//Я прашу цябе!// Чуєш, Блакада? Raquo; [1, с.87]. У Блакадзе ми читаем пра пошукі забітага бацькі, пра ўдоў, якім приходзілася цяжка працаваць, аповед пра билога партизана, Які памірае ў бальніци, непридуманую замів старої. Гета реквіем абпаленаму Вайн дзяцінству и ўсім ахвярам Вайни, праклён гета жорсткай, страшнай Вайне: У складчину гірки п юць удов'їх://Пеўні галов//Кладуць на калодкі,//Вясна забралі блакада, Балото [1, с.81]. У бальніци раённай партизан памірае raquo ;, [1, с.84] - и можа, що не пекло адних толькі ран - пекло пакутнай памяці Вайни, пекло неўладкаванага побиту, пекло няздольнасці пераключицца на Нови ўражанні, перайсці на мірния рейкі raquo ;.
У вершити Партизанская маці аўтар горача спачувае критим Матули, якія праводзілі сваіх дарагіх синоў на Вайн, а ніводнага НЕ сустрелі. Як НЕ Расц трава пад Карча, так и маці - захавальніца древа жицця [2, с.255] становіцца древам. Міжволі, читаючи радкі з такім Сенсит, вельмі балюча ўспримаць гора такіх Матули, колькасць якіх вельмі шматлікая. Калі загінуў на Беларусі шкірних чацвёрти, значиць, гетая колькасць толькі для Беларусі визначаецца ў мільёнах.
У вершити Нагбом паказана прага да жицця, чаму сведчаннем з яўляецца поўнае вядро вади. Нагбом з поўнага п е партизан са Смакуй -//Толькі ходзіць кадик [2, с.54]. Альо ен НЕ змог дажиць да Вясна, калі адступіў кригаход. Жиццё припинілася. Хлопець НЕ сустреў перамогу над немцамі, що не здзейснілася Жаданом мірна жиць пасли перамогі. Між радкоў твора ми Яскрава читаем удзячнасць будучи пакаленняў змагарам за перамогу. У вершити присутнічаюць дзве ключавия постаці, два героі. Першів герой не паспеў пражиць жиццё, з другім - ліричним героєм - ми аддаём даніну памяці.
У вершити Партизанскі ўрок Ригор Барадулін пригадвае тієї урок, Які даваў яму бацька, вяртаючися дадому з атрада. Адзінка -//Бачиш гети палець, якім я цісну на курок raquo ;, А - Слуп з падпорай, на Каторі павешани биў паліцай" [3, с.338]. Для партизанаў гета биў сами Першів ўрок. Сапраўдную навука міг атримаць далека не нашкірна. Умів вучоби ў школах у перияд Вайни билі вельмі цяжкія. Мільёни савецкіх дзяцей на Часова акупіраваних териториях зусім НЕ вучиліся. Некатория працягвалі вучобу и ў годину Вайни, праўда, у вельмі цяжкіх условиях голаду, холаду, адсутнасці шкільних речаў. Альо найсвяцейшае іх призначенне було дапамагаць дарослим у барацьбе з ворагам. Яни, знаходзячися ў тилу, станавіліся партизанамі и падпольшчикамі, усялякім чинам, як умелі, змагаліся з ворагам.
Верш Пліти присвечани Анатолю Анікейчику, аўтару мемарияльнага комплексу Прариў каля Ушацкай вёскі Пліна. Прозвішчи на Мармуровий плітах: Аўдошка, Апёнак, Буряк, Грак, Дук, Дзяриба, Жаўранак, Жарнасек, Л...
