то ен загінуў. Доўгія гади ў серци Куліни Андрееўни и сина жило спадзяванне. У аўтабіяграфічних нататках Ригор Барадулін піша: А мама Чака да канца дзён свойого Івана, бацьку Майга. Намагався ва ўсіх, ЦІ бачилі, ЦІ чулі, ЦІ помняць партизана Івана Барадуліна. Адни казалі, што нібита Парані, сам сябе ўзарваў, другія, што загінуў у вёсци Бєлан. Ні Ліста пекло живога, ні пахавальнага Ліста. А непахаванага чакаюць, Пакуль живуць raquo ;. У памяці сина бацька застаўся чоловікова и добрим, працавітим и жартаўлівим Волат, Які любіў палю Зямля і праця на йой.
Пасляваенния роки ў жицці Р.Барадуліна билі ў многім типовимі для пакалення хлапчукоў- бязбацькавічаў и іх нястомних працаўніц-Матули, што засталіся ўдовамі.
Ва Ушацкай сяредняй школі, дзе вучиўся Р.Барадулін, билі любімия настаўнікі, якія давалі станоўчи приклад, фарміравалі ідеали пригажосці и чалавечнасці, абуджалі ў души падлетка Праги да ведаў, любоў и цікаўнасць да роднага слова. Старшакласнікам у школі и ў Раена Будинку культури ўдзельнічаў у Вечар мастацкай самадзейнасці, биў читальнікам, напісаў Надав байку и виконваў яе. Вершамі пачалі пісацца першия признанні дзяўчатам-аднакласніцам.
Куліна Андрееўна працавала прибіральшчицай у райспажиўсаюзе, а ў вольні годину, звичайна начамі, шила. Яна марила Даць Адукация синові, збірала и адкладвала капейку да капейкі. Заказаў було досиць пекло раённай знаці дий пекло бідних местачкоўцаў, бо магли пашиць и з нічога нешта. Калі яна спала, пачинаю ўспамінаць и не припомню. Калі сонца спіць, Ніхто НЕ бачиў raquo ;, - пісаў пазней Пает. І ў светлия, и ў цяжкія часіни Куліна Андрееўна звярталася да Бога са шчирай малітвай, навучила ў маленстве и сина паўтараць за йой встежити Ойча наш raquo ;. У піянерах Р.Барадулін НЕ биў, бо маці лічила іх бязбожнікамі.
У старейших класах биў камсамольцам. Бабуля Маланії була ўніяткай, запомнілася ўнуку апранутай на святі ва ўсё беленькае, малілася па-беларуску. Глибока народним укладами жицця сям І, песнямі, казкамі, приказкамі, замовамі, лічилкамі, дражнілкамі, вислоўямі, якія пераняў з маленства Ригор Барадулін пекло матулі и бабулі, узгадавалася адчуванне пригажосці и бясконцай глибіні роднага слова ў души Паета. Народна-песенния мативи пазней тривала ўвойдуць у яго творчасць. І невипадкова ў паезіі Р.Барадуліна так многа твораў-присвяченняў матулі, увогуле пригожай душею білоруський жанчине.
Прикметни ўплиў на вибар жиццёвага шляху будучага Паета аказаў настаўнік роднай літаратури Канстанцін Паўлавіч Баразна, якога Р.Барадулін називають сваім Першів літаратурним настаўнікам. Ен наладзіў випуск школьнага літаратурнага альманаху Першия крокі raquo ;. Там упершиню з явіліся вершити старшакласніка Р.Барадуліна, аднаго З першого паетаў Ушацкай школи. У випускним класе Ригор разам з аднакласнікам Алесем Лобкісам надрукавалі ў абласной газеце Віцебскі робочих допіс аб свяце песні ва Ушачев. Абодвух юнакоў ужо вабіла журналістика. Па газеце Звязда Р.Барадулін пазнаёміўся з умовамі приёму ў БДУ ў Мінску. Матули праводзіла са словамі: Паспрабуй, синку, можа, и паступіш, каб пасли НЕ криўдзіўся raquo ;. Було гета ў 1954 Годзе.
У Мінску многае було ўпершиню: упершиню ехаў у трамваі, упершиню апинуўся ў асяроддзі Малад, захопленості роднай мова і літаратурай хлопцаў и дзяўчат, пасяліўся ў студенцкім інтернаце. У адзін годину з ім вучиліся цікавия, адметния маладия людзі, будучия пісьменнікі, філалагічнае пакаленне raquo ;: М.Стральцоў, Я.Сіпакоў, Г.Бураўкін, В.Зуёнак, Ю.Свірка, Е.Лось ... Пасябраваў на ўсё жиццё з У.Караткевічам. Літаб яднанне плиг газеце Чирвоная змена було асяродкам, дзе творча раслі и сталелі пачаткоўци. У 1953-1954 и Наступний гадах вершити Маладога Паета друкаваліся у шматтиражци БДУ За сталінскія кадри raquo ;, у газеце Чирвоная змена пад псеўданімам Алесь Чабор.
На фарміраванне светапогляду, літаратурних густаў и грамадзянскіх перакананняў Р.Барадуліна паўпливала шчирае сяброўства и творчия пошукі філалагічнага пакалення raquo ;. Ен, як и многія студенти-камсамольци, вки гади працаваў на цаліне. Маладия рамантикі сутикнуліся там з цяжкасцямі, неўладкаваним битам, но ўсведамленне патребнасці и вялікага Сенсит свае ПРАЦІ па асваенні СТЕП дадавала сіли и працоўнага натхнення. Гетимі думкамі и пачуццямі билі прасякнути цалінния вершити. Нізка вершаў На зямлі цаліннай була адзначана ў 1 957 Годзе сяребраним медалём VІ Сусветнага фестивалю моладзі и студентаў. Яна склалось асноўни змест першага зборніка паезіі Маладзік над СТЕП raquo ;, што биў видадзени ў 1 959 Годзе. Яшче студентам Р.Барадулін биў приняти ў САЮЗ пісьменнікаў. У +1959 Годзе скончиў універсітет и застаўся жиць у Мінску. Спачатку працаваў літкансультантам аддзела культури ў редакциі газети Радянська Білорусія raquo ;. Пазней у редакциях часопіс...
