укашонак, Кабяк, Карабань, лабанині, Люцько, Мамяка, Роўба, Смаргун, Цвяцінскі, Якута, Ярмош ... На робувань: Хто сёння дзяжурни? годину адказвае: Усе пайшлі на прариў блакади [3, с.336]. Сапраўди, наганяе страх арифметика. Лірични герой Надав НЕ бярецца лічиць, бо баіцца зблитаць вялікую колькасць учарнелих Пліт па ўсёй Беларусі. Па іх азбуци будуць вучицца Нашчадкі лютасці и нянавісці да забойцаў!
У вершити Мяне жагнала галадуха лірични герой пригадвае ваенни и пасляваенни годину, калі ен пакутаваў пекло голаду. Ен жиў духоўним жиццём, святим духам, таму што хлібним духам приходзілася дихаць зредку. У гети цяжкі перияд жицця ен спасціг ісціну, што падаць духам ні ў якім разі Нельга. З асноўних ісцін//Саматугам//Адну спасціг: Чи не падаць духам!" [3, 378].
Паема матчина хата пра цяжкія пасляваенния гади. Паема адносіцца да вершаў Барадуліна на гетую ж тематику. Гістория адбудови роднай хати, расказаная Пает, нягледзячи на скурпулезно падрабязнасць битапісу, гучиць досиць сімвалічна. Гета пачатак таго широкага пасляваеннага будаўнічага Адрадження, за якоє ўзяліся Наші людзі, прийшоўши на пагарелішчи - з надзеяй адбудаваць правамоцную, придатну свае гістаричнай барацьбе Айчине. Маці сталярила и цяслярила//Без гебля, без ватерпаса.// Сякера була Адна,//Як частка ўдавіная, чезлая [1, с.14].
Шкірні з твораў пра вайну - гета яшче Адна старонка ў паетичним летапісе гераізму народу ў Вялікай Айчиннай. Ригор Барадулін асуджае війни І напамінае аб неабходнасці паўсядзённай барацьби за забарону ядзернай зброі.
Адним з вядучих у творчасці Р.Барадуліна з'яўляецца вобразе маці. Для Паета маці - увасабленне дабра и справядлівасці, спагади и жалю, чалавечай шчодрасці и самаахвярнасці. Творіть, присвечания гета теме, асвечания дабравесцем, благаславеннем, бо маці - пачатак жицця, ідеал працавітасці, Сумленний и дабрині, зберагальніца льно каштоўнасцяў, випрацаваних чалавецтвам на працягу вякоў. З радкоў твора паўстае вобразе маці Паета Куліни Андрееўни. Свій жиццёви вопит, Багат природни дар и незвичайную чуласць да слова яна перадала ў спадчину синові. Чи не ведаючи теориі вільних вершаў,//Чи не чуўши нічога//Пра факт існавання авангардизму,//Мама лісти мені пісала верлібрам [4, с.114]. Звичайная вясковая жанчина, якую НЕ песціў лёс: чи не дачакалася з Вайни чоловіка, Адна гадавала сина, перажила пасляваенния цяжкасці. Вобразе маці - вічні ариенцір для Паета. Пает на проста апавядае пра маці, ен абагаўляе яе: А мама багіняй була [5, с.271].
У вершити Матулі Наші сведчаць неўміруча аўтар падкреслівае, што краса мами непадуладная гадам. І гета незвичайнай красі Матули моляцца сини са спазненнем.
У вершити Мама лірични герой пастареў без яе и адчувае сябе адзінокім. Параўновае сябе з вокам у ілбе и Жадан закаціцца ў століття, бо ў гета адзіноце хмариць будь криўда и слепіць будь парушинка.
У вершити Нам застаецца пекло Матули аўтар заўважае, што нам у спадчину пекло Матули застаецца іх шчирасць и ласка. Наші матулі жадаюць задобриць лёс сваім дзецям, но гетага, па словах аўтара, ім зрабіць НЕ ўдасца. І ўсе тия криўди, якія ми годинах и незнарок ім чинілі, та нас вяртаюцца. Верш вучиць нас, читачоў, розумінню матчинай дибрині и шчирасці, бласлаўлення лёсу синоў и дачок. І Канечна ж, чи не чиніць криўди Матули - самим дарагім людзям на Свецє.
У вершити Мама аўтар апісвае маму, якаючи пажила, як пабила ў гасцях. Пасядзела з прихаду, не було ен ні спагади, ні паради. Жила па тій приказци: добраму чалавечку добра и ў запічку, а якой благаце блага и на куце. За свій вік шмат працавала-шчиравала, папераносіла азёри вёдрамі [2, с.222]. Мала чула добрих слоў, а слова злия беглі ўслед. Не було каму дапамагчи. Верш заканчваецца такімі радкамі: Закацілася ў Журбі балючай знічкай//Мама, сцежка да цябе НЕ зарасце бруснічкай [2, с.222]. У творчасці, присвечанай мамі, аўтар стварае ліричнага героя, Які вельмі любіць палю Матули, паважае яе и Шану. Ди и адносіни аўтара да мами паказани сами пяшчотния. Вобразе маці паўстае такім зямним, реальним І, разам з критим, найсвятішим и узнёслим.
вобразе маці ў творчасці Барадуліна паступова перарастае ў адзіни суладни вобразе маці-Радзіми. Тема Беларусі балючая для яго. Бацькаўшчина - гета НЕ толькі тое, што ми травнем на сённяшні дзень. А чи не ў меншай Ступені и тое, што страцілі праз скриваўленую білоруську гісторию На старонках яго кніг Білорусь паўстае на різни гістаричних скрижаваннях. Грунвальд - кривіцкай криві Голас, што змогі НЕ травні [6, с.228], Васпаватая пекло асколкаў и куль, на світло Сафійка глядзіць вачима цнатлівимі [7, с.84], Майданакі, Трасцянци, Хатині - Крижі пакути дарога крижавих [1, с.90]
У вершити Спадчина аўтар називалися Бєлар...
