имі и варожимі для Беларусі інтаресамі.
Паема В«МариняВ» (1925) у адрозненне пекло папяредняй паеми травні класічни сюжет. У їй есць центральни персанаж, хоць роля яго Сћ розчини хутчей статичная, чим динамічная. Апісанне гераіні, яе Кахане, яе долі витримана Сћ формі фальклорнай стилізациі з уласцівимі фальклорнай паетици регулярнимі паСћторамі (В«Цвіце кветкай, Цвіце и НЕ вяне В»,В« Пакахала серданькам дзяСћчини, Пакахала Мариня Івана В»,В« ПаглядзеСћ Іванка на Мариня, ПаглядзеСћ - ди Годзе ... В»), спеСћнимі інтанациямі, уживаннем адмоСћних паралелізмаСћ и емациянальна афарбаваних зваротаСћ (В«Не пекло вітрі бари гамоняць, Чи не пекло бури заскрипелі сосни ... ; В«Ой, Мариня, ой, Мариня, 3 вочкамі блакітнимі! Ти жила у тієї краіне, што слязьмі аблітая ... В»). p> Паема В«КарчмаВ» (1925) з присвяченнем Я. Купалу набила пеСћнае аблічча паСћлегальнасці, бо доСћгі Час не перадрукоСћвалася и була як би викреслена з Чаротавай літературна спадщина. Аднако гети своеасабліви творить не Дужа разиходзіСћся з асноСћнай светапогляднай устаноСћкай Чарота, таксамо як и стилістичния приеми, викаристания Сћ ім, що не вибіваліся з речишча Чаротавай паетикі.
На мяжи паезіі и драматургіі знаходзіцца вершавани абразок М. Чарота "Сон на балоце" (1924), блізкі многімі сваімі момантамі (сюжетам, стилістикай, вобразамі) так купалаСћскай драматичнай паеми "Сон на кургані".
М. Чарот виступаСћ як празаік и драматург. Яго навели билі видадзени асобнай кнігай В«ВеснаходВ» (1924) i затим два рази перавидаваліся (1926, 1928). Напачатку кнігі - апавяданні В«Так сонцаВ» (1921) и В«пасли буриВ» (1923), якія можна назваць вершамі Сћ прозі: па формі яни працягваюць традицию, закладзеную Сћ апавяданні Цеткі В«Присяга над кривавимі разораміВ». Мативи гетих твораСћ Чарота блізкія мативам яго лірикі, и яни яшче раз падкресліваюць Сацияльна-палітичния ариентациі пісьменніка, сімвали якіх у навели В«пасли буриВ» - В«чароСћная шапка з чирвонаю Звязда В», а Сћ навелиВ« Так сонца В»-В« Чирвони шлях пад вольнимі штандарамі В». У інших навели (В«самалетВ», В«Саматканая світкаВ», В«ГаляВ», В«Талачка-шкрабалачкаВ» - усьо 1923) М. Чарот адиходзіць пекло чистай апалагетикі, узіраецца Сћ характар людзей, у псіхалогію іх учинкаСћ и іх побит, прасочвае, як праз леси яго герояСћ праходзяць реальния гістаричния Перама, перайначваючи «ўвесь папяредні лад жицця В». Сярод персанажаСћ яго прози есць характар ​​як паСћнакроСћния, псіхалагічна абгрунтаванвія (Галя, Талачка, Сцяпан з апавядання В«Саматканая світкаВ»), так и рупари пеСћних ідей, падпарадкавания Волі аСћтара (Сцяпан з апавядання В«Непатребни ЧалавекВ»). Аднако у будь-яким випадкі яго проза дае магчимасць неадназначнага причитання, што пеСћним чинам узвишае пісьменніка Сћ вачах читача. Так, Нельга сказаць, што Чарот асуджаСћ самагоншчикаСћ (а на вагомі Бадай усьо гналі самагон) ці папоСћ, хоць у многіх апавяданнях ен з дасціпним Гумаров, сакавітай гутарковай МОВА апісаваСћ и дерло и другіх (В«Споведзь самагоншчикаВ», В«КірмашВ», В«БацюшкаВ»). Ен паказвае, расказвае, альо НЕ аценьвае. Проза М. Чарота надзвичай багатая на Гумар: ен Рату розчини пекло апалагетичнай аднамернасці (чаго НЕ Сћдалося яму пазбегнуць у лірици).
СпрабаваСћ палі сіли М. Чарот и Сћ пригодніцкай прозі, аб чим сведчиць яго аповесць для юнацтва "Свінапас" (1925). Гетая аповесць лічицца няскончанай. У центри сюжета твора - шераг Падзу, звязане з героєм-Юнаков Гришка, якога дражнілі на весци Свінапасам. Чарота задумваСћся вобразе Маладога и пригожага змагара за Народнай шчасце, падобнага да легендарнага Робін Гуда. Гришка як станоСћчи персанаж уяСћляСћ сабой, аднако, статичную мадель, дзеянні якога - шераг своеасаблівих пригодніцкіх авантур на гістаричним тлі грамадзянскай Вайни. У целим твор атримаСћся кампазіцийна пухким, яму НЕ Грабала моцнай захапляльнай інтригі. Аднако паводле сюжета Аповесці Сћ 1926 биСћ створани дерло Беларускі мастацкі фільм пад назвав "Лясная бувальщина".
Удзел у театральним гуртка В«Беларуская хаткаВ» и розумінню таго, што білоруський сцене НЕ хапает Сучасний драматичних твораСћ, натхнілі М. Чарота на стваренне дзіцячих п'єсою В«ПастушкіВ», В«Данілка и АлеськаВ», агітп'еси-жарту "Дажинкі", камедиі-вадевіля В«МікітаСћ лапацьВ», фальклорна-етнаграфічнай драми В«На КупаллеВ» (апошняя була вельмі папулярнай Сћ сяредзіне 1920-х рр.., яе паставілі Сћ БДТ-І (сучасности театр імя Я. Купали); п'єсою з вялікім Поспеха ішла Сћ Масквє Сћ 1923 у пастаноСћци білоруських артистаСћ з БДТ-І; на, жаль, аСћтентични текст гета п'єсою НЕ захаваСћся). Вадевіль В«МікітаСћ лапацьВ» напісани Сћ традициі камедийних сценічних твораСћ В. Дуніна-Марцінкевіча и Я. Купали. У Аснова сюжета пакладзена любоСћная калізія, калі закахания - суседскія хлопець и дзяСћчина - не могуць пабрацца з-за сваркі паміж іх бацькамі. У решце решт праворуч Сћладжваецца дзякуючи нечаканай акалічнасці - Лапцов вясковага дзівака Мікіти. Менавіта лапаць тут становіцца сімваліч...
