усім НЕ була гатова да виступів. На працягу 10 дзен віленскія ревалюциянери вагаліся, як реагаваць на самадзейнасць Варшави. Альо Сћсе ж 20 студзеня (1 лютаго) 1863 ЛПК видаСћ Маніфест, у якім абвяшчаСћ сябе Годинним правінцияльним урадам Літви и Беларусі. Каб НЕ дапусціць розколу Сћ шерагах паСћстанцаСћ, віленци мусілі паСћтариць у сваім дакуменце праграма ЦНК, нягледзячи на тое, што з некаторимі яе палаженнямі Наші ревалюциянери-демакрати НЕ згаджаліся. p> ПаСћстанне на Беларусі пача. КаліноСћскім пекло імя Часовага Сћрада рассилаліся інструкциі ніжейшим кіраСћнікам паСћстання, у якіх строга регламентаваліся іх рацію и абавязкі. Асаблівую цікавасць уяСћляе "ПаСћстанцкая інструкция", дакладней, апошні яе пункт, якога и блізка не було Сћ аналагічних дакументах, видадзених палякамі: "Найбільший вядомих пригнятальнікаСћ сялян, для прикладу, сабраСћши народ, судзіць ваенним судом и карацу смерцю, що не дапускаючи самавольнай розправи ". Гета сведчиць, што, нягледзячи на знешнюю падпарадкаванасць КаліноСћскага Варшаві, ен праводзіСћ палітику Сћ многіх пунктах адрозную пекло польскай. p> Пачатак паСћстання биСћ нечаканим для царської камандавання, якое сканцентравала войскі Сћ некалькіх буйних польскіх Гарад. Нягледзячи на гетия сприяльния Сћмови, ревалюциянери НЕ скаристалі годину для папаСћнення и Сћзбраення сваіх атрадаСћ. Памилковая абарончая тактика, недахоп зброі и вайсковай вивучкі, рознагалоссі паміж кіраСћніцтвам НЕ дазволілі паСћстанцам авалодаць колькі-небудзь значнимі гарадамі и перамагчи праціСћніка.
Буйния землеСћласнікі и буржуазія, "Білої", што раней виступалі наогул супраць паСћстання, калі яно пача набіраць моц, вирашилі Сћзяць хід барацьби пад уласни кантроль, каб НЕ дапусціць разгортвання широкай Народнай Вайни супраць пригнятальнікаСћ. У лютим 1863 адбиСћся, так кликані, "білі пераварот", калі "Білої", увайшоСћши Сћ змов з польскім центрам, захапілі Сћладу Сћ віленскай паСћстанцкай арганізациі. 27 лютаго биСћ распушчани ЛПК. Замести яго буйния памешчикі стварилі свій Аддзел кіраСћніцтва правінциямі Літви на чале з Я. Гейштарам. Кастусь КаліноСћскі биСћ накіравани на Гродзеншчину, на Пасадена ваеннага камісара. У сувязі з пераваротам, КаліноСћскі напісаСћ пекло імя ЛПК гнеСћни Пратест, у якім гаварим: "Члени камітета ...... лічаць гібеллю и здрадай ревалюциі перадачу кіраСћніцтва Сћ рукі контрревалюциянераСћ ... "
Такім чинам, на чалі паСћстання Сталі "Білої", кіраСћніцтва якіх часта було пасіСћним, а годинах Надав пераходзіла Сћ адкрити сабатаж. Згаворлівия абшарнікі асабліва и НЕ пяречилі дамаганням польскага боці. "ЛітоСћскі" ревалюцийни центр трапляСћ ва Сћсе велику залежнасць пекло Варшави. Канчаткова пазбавіць Вільню самастойнасці, відаць, було вирашана пераСћтвариСћши Аддзел кіраСћніцтва правінциямі Літви Сћ ВиканаСћчи аддзел на Літве. Падобная метамарфоза адбилася І з аналагічним центрам на РЋкраіне. p> Першия Атрада паСћстанцаСћ з'явіліся на териториі Беларусі з Польшчи Сћ студзені-лютим 1863 року. Найбільший значним з іх биСћ Атрада Р. Рагінскага, Які Сћ сутичках з урадавимі войскамі дайшоСћ Рейден да Слуцкага Павєтьє, дзе и биСћ разбіти. Фарміраванне мясцових атрадаСћ пача Сћ сакавіку-красавіку. Многія з іх билі знішчани карнікамі адразу. Адносни Поспех мелі Сћ пачатку виступах паСћстанци пад камандаваннем Л. ЗвяждоСћскага, якім удалося з дапамогай студентаСћ Гори-Горацкага земляробчага інститута заняць у ноч з 23 на 24 красавіка павятови горад Горкі МагілеСћскай губерніі. Аднако яни НЕ сустрелі падтримкі Сћ мясцових сялян, и неСћзабаве Атрада ЗвяждоСћскага биСћ разбіти. p> НяроСћнасць СІЛ вимушала паСћстанцаСћ притримлівацца партизанскай тактикі барацьби. Спадзяванні на замежную дапамогу НЕ спраСћдзіліся. Заходнія краіни абмежаваліся толькі дипламатичнимі нотамі пратесту. А марських експедицию, што Мелася даставіць да літоСћскіх берагоСћ валанцераСћ и зброю з Британіі, затрималі шведскія Сћлади. Трагічна Сконч и травнева Спроба висадзіць паСћстанцкі десант з парусніка "Емілія" паблізу Мемеля (Клайпеди). p> Агнястрельнай зброі НЕ ставала, паСћстанци-сяляне амаль усьо ваявалі толькі сякерамі ди косамі. Інсургенти нападалі на царскія войскі там, дзе колькасць апошніх НЕ була занадта вялікай, захоплівалі павятовия каси, адбівалі навабранцаСћ-рекрутаСћ. Альо годинах адбиваліся и буйния сутичкі паміж варагуючимі бакамі. Найбільший значная - бітва пад Мілавідамі, на Слонімшчине, што адбилася 22 травня 1863. Перамога тади НЕ Дастан Нікому. Пасли некалькіх гадзін бою расійскія войскі з вялікімі стратамі мусілі адступіць, а паСћстанци, що не чакаючи, Пакуль праціСћніку прийдзе падмацаванне, таемна пакінулі свій лагер [2. с. 76]. p> сами радикальния з кіраСћнікоСћ паСћстанцкіх атрадаСћ: В.УрублеСћскі и Ф.Ражанскі Сћ Гродзенскай губерні, М.Чарняк у Віленскай, З.СеракоСћскі и А.Мацкявічус у Ковенскай, А.ТрусаСћ у Мінскай, Л.ЗвяждоСћскі Сћ МагілеСћскай - імкнуліся прицягнуць да Сћдзелу Сћ паСћстанні як мага больш сялян. Льови "чирвония" ...
