Сћ годину бітви пад Яраславам (заходная Галіччина): "Даннло ж н Васнлько послатн в Лнтву помоіцн просяіца н послана бисть від Мнндовга помоіць ". p> аднако у хуткім годині падзеі Сћ Літве паСћпливалі на змена гетих адносін. У Літве Сћзмацняліся централізатарскія тенденциі. МіндоСћг пачаСћ наступ на права и Сћласнасць буйних феадалаСћ. Гета абвастрила палітичную барацьбу на літоСћскіх землях. Перамену першимі адчулі родния МіндоСћга: пляменнікі - ТаСћцівіл, Едзівіл и іх Дзядзько па матчинай лініі жмудскі князь Вікінт. Летапіси адлюст-роСћваюць гетия падзеі па-рознаму. У адних сказана, што ТаСћцівіл, Едзівіл и Вікінт билі МіндоСћгам вигнані з краіни за супраціСћленне ягонай палітици; незлічония іх маенткі и багацці билі захоплени МіндоСћгам, Які "вражбою за ворожство з ннмн Лнтву зане, спіймана бе вся земля лнтовськая "(1248). Другія криніци тлумачаць гетия падзеі інакш. Нібита МіндоСћг прапанаваСћ сваім рідним, буйна феадалам ТаСћцівілу, Едзівілу, Вікінту, ісці "на Русь воювати до Смо-Ленського" з наказам: "што хто приемлеть, собе дерьжнть ". Калі яни адправіліся Сћ паходу, тієї прибраСћ сабе іх земли и маемасць. А Сћжо з захопам іх МіндоСћг зрабіСћся поСћним гаспадаром становішча Сћ Літве, и яму вимушани билі падпарадкоСћвацца болипой дробния Князі.
Галіцка-валинскія Князі, баючися Сћзмацнення адзінаСћладдзя МіндоСћга, уступаюць у кааліцию з ТаСћцівілам, Едзівілам и Вікінтам.
Акрам іх у кааліцию Сћваходзяць Яцвягія, Частка Жемайціі (колишньої зямлі вигнаних князеСћ), а так-сама Рига. У 1249 пача фе-адальная вайну, у годину якой земли Чорнай Русі Сталі аренай баявих дзеянняСћ, аб'ектам сварак паміж літоСћскімі и галіцка-валинскімі князямі. Зиход гета барацьби, безумоСћна, вирашиСћся на ка-Рисцов літоСћскіх князеСћ, паколькі дакументи сведчаць, што палі сіли кааліция князеСћ сканцент-Рава для захопу чорна-рускіх гарадоСћ, а значиць, для іх адлу-чення пекло Літви. У виніку працяг-лай Вайни, што праходзіла з пе-рамен Поспеха, МіндоСћг умацаваСћся на Сћсей зямлі Нова-гародскай. Новагародак стаСћ сталіцай Вялікага княства ЛітоСћскага. p> Язичніцкая Літва и права-слаСћная Новагародчина мірна суіснавалі пад адной уладай, але'заСћ-Важа тенденция да славянізациі кіруючай балцкай династиі. Чи не Сћсе гісторикі схільни давяраць паведамленню позняга (XIII ст.) Густинскага летапісу, згодна з якім у 1246 "Мнндовг прннять віру хрнстнанскую від Сходу зі многимн свонмн боярами". Альо ж бясспречни факт хришчення Сћ праваслаСће аднаго з синоСћ МіндоСћга Войшалка, якому бацька перадае новагародскае княжанне. Перша-Пачатковая МіндоСћг падтримліваСћ сина, разумеючи, што хришченне СћмацоСћвала яго пазіциі на Русі. Аднако зварот Войшалка да правас-лаСћя биСћ НЕ толькі кампрамісним КРОК, альо и шчирим імкненнем. Ен приходзіць да думкі заснаваць монастир и самому приняць манаскі сан. Плани сина раззлавалі бацьку. Войшалку, якога називалі праваслаСћним фанатикам, супрацьстаяСћ Чалавек, виліплені з іншага цеста, як и Сћсе стваральнікі раннефеадальних манархій: жорсткі, адважни, вераломни, що не звязана релігійнимі догмамі, ен глядзеСћ на релігію як на сродак палітикі. Таму МіндоСћг завязаСћ кантакте з Римам и Сћ надзеі спиніць ціск орденаСћ приняСћ каталіцтва и атримаСћ пекло папи каралеСћскую Карон. Каранация МіндоСћга адбилася Сћ Новагародку каля 1252 ці 1253 аднако, калі САЮЗ з Римам НЕ апраСћдаСћ разліку літоСћскага Караль, ен у 1261 адмовіСћся ад хрисціянства, пасли чаго яго Сћлада була плиг-знанням язичніцкай Жмуддзю.
критим годинах Войшалк видатного сястру заміж за валинскага князя Шварна і "вдасть Новогородок від Мнндовга н від собі н Вослоннм н Волковиеск н всі городи "братові Шварна - Раману Данілавічу, Які стаСћ васалам МіндоСћга, а сам приняСћ манаства. Такім чинам, валинскім князям удалося аднавіць Уладу над Новагародчинай, нейкі годину ім шанцавала, альо замацаваць гетия земли за сабой Князі Сћжо НЕ змаглі. Пасли смерці МіндоСћга Сћ 1263 у годину паходу на Бранський у княстве пача династичная смута. Калі яна криху заціхла, Вой-Шалк сишоСћ з монастир и з падтримкай новагародцаСћ и пінянаСћ, а таксамо сяброСћ свойого бацькі "нача княжнтн у всій землі Лнтов-ської н нача ворогн Свон убнватн ". Як бачим, існаванне Вялікага княства ЛітоСћскага Сћ гети перияд адпавядае інтаресам НЕ толькі літоСћцаСћ, альо и праваслаСћнага насельніцтва рускіх територий, што Сћвайшлі Сћ яго склад. Вядома, што Войшалк рихтаваСћ Нова хришченне Літви на праваслаСћним прикладзе. Альо яго планам не Суджай було ажиццявіцца. У 1267 ен биСћ забіти. Са смерцю Войшалка з палітичнай арени Вялікага княства ЛітоСћскага сишоСћ Чалавек, што міг пераадолець нациянальна-релігійни дуалізм, уласціви гета дзяржаве з моманту яе Сћзнікнення.
Паступова Вялікае княства ЛітоСћскае абрастала заходнерускімі землямі на Сћсходзе и поСћдні, паширалася и за кошт Полацкай зямлі, якаючи бліжей за інших примикала да Літви, була Цесна звязана з їй гістарична и геаграфічна. На працягу XI - пачатку XII ст. по...
