Калі заходная Дзвіна - вялікі гандлеви шлях з Балтикі на поСћдзень, то Припяць - бойкі гандлеви шлях паміж Кіевам и Заходняй ЕСћропай. Так таго тут билі Сћрадлівия земли, сприяльни мяккі клімат и ляси, багатия на дзічину и сиравіну. Усе гета сприяла больш хуткаму развіццю земляробства, аддзяленню рамяства и станаСћленню ранняга феадальнага грамадства.
дерло галоСћни горад княства - ТураСћ упершиню Сћзгадваецца пад 980 р. у сувязі з князем турам, Які, як и Рагвалод Полацкі, биСћ з варагаСћ. Альо Хутка ТураСћ биСћ падпарадкавани суседняму Кіеву, и тут склалось традиция - ТураСћ атримліваСћ старейши син Вялікага кіеСћскага князя, Які займаСћ потим бацькава месца Сћ Кіеве, а ТураСћ зноСћ атримліваСћ старейши син новаго кіеСћскага князя. ПачаСћ гетую традицию Уладзімір Святаслававіч, у 988 м. ен перадаСћ ТураСћ старейшаму синові Святаполку, ЯраслаСћ Мудрі - Ізяславу и Г.Д. Знаходзячися пад відпливаючи Кіева, ТураСћскія Князі прималі Сћдзел у паходу супраць Полацка Сћ 1127 Калі пача міжусобная барацьба за КіеСћ (у XII ст.), ТураСћ таксамо вельмі часта стаСћ пераходзіць з рук у рукі різни паСћдневарускіх княжацкіх родаСћ. Толькі Сћ 50-я рр.. 12 ст. ТураСћ вярнуСћся да династиі ІзяславічаСћ, а тураСћскім князем стаСћ Юри Яраславіч. У 1158 кааліция шасці рускіх князеСћ на чале з кіеСћскім Ізяславам дзесяць тидняСћ асаджала ТураСћ, Мета Ізяслава було вигнаць Юрия и аднавіць свій уплиСћ на тураСћскія впоратися. Альо горад меСћ Добрия Сћмацаванні, Юри каристаСћся падтримкай Гараджаєв, и сама працяглая Асада горада часоСћ КіеСћскай Русі Сконч безпаспяхова. У 1160 Юри таксамо паспяхова витримаСћ трохтидневую аблогу валинскімі войскамі. Дерло адзіни князь ТураСћскай зямлі стаСћ и апошнім яе Сћладаром. Юри, як и РЋсяслаСћ Чарадзей, меСћ некалькі синоСћ, паміж якімі падзяліСћ палі княства. Билі Сћтворани Сћдзели - ТураСћскі, Пінскі, Клецкі, Слуцкі, Дубровіцкі. З цягам годині дробния княстви трапілі Сћ залежнасць пекло магутнага галіцка-валинскага князя. Асаблівасці палітичнай гісториі мелі винікам асаблівасці палітичнага ладу Сћ ТураСћскім княстве. Вялікую ролю Сћ Турава адигривала віча. Менавіта з яго Згоди Кірила ТураСћскі биСћ Абрау епіскапам Турава. У Турава існавала некалькі адміністратиСћних Пасадена, што виконвалі функциі, блізкія да некатора княжаскіх функцію. Так, тисяцкі СћзначальваСћ гарадское апалченне, яго абавязак - ваеннае кіраСћніцтва. Акрам таго, у Турава дзейнічаСћ пасаднік - галоСћни кіраСћнік цивільнай адміністрациі княства. Така Пасадена яшче існавала толькі Сћ НоСћгарадзе Вялікім. p> Калі Полацкае княства змагає з крижакамі, ТураСћскае княства, разам з іншимі рускімі княствамі пазнала жорсткасць Мангол-татарскай няволі. У 1240-1241 рр.. Билі разрабавани и спалені паСћдневабеларускія Гарад, у критим ліку Гомель, Мазир, Брест.
Криху пазней за Полацкае и ТураСћскае княстви, на захадзе сучаснай Беларусі Сћтвараліся невялікія Сћдзельния славянскія княстви. Адбивалася гета адначасова з асіміляцияй славянамі мясцовага балцкага насельніцтва. Сярод княстваСћ Верхняга Панемання треба адзначиць Найбільший старажитния и важния - Наваградскае, ВаСћкавискае и Гродзенскае. Пад 1116 м. есць паведамленне пра гродзенскага князя Усеваладка (памер у 1141), што стаСћ зяцем Уладзіміра Манамаха. Наваградскі князь упершиню Сћзгадваецца пад 1235, ім биСћ ІзяслаСћ. На службі Сћ наваградскага князя з 1240 знаходзіСћся вигнані з Літви стваральнік адзінага літоСћскага княства МІНДОРЋГ. Пасли смерці Ізяслава віча Абрау князем наваградскім МіндоСћга, альо плиг Сћмове приняцця ім хрисціянства и далучення да Наваградка літоСћскіх земляСћ. Гетия Сћмови наваградскіх баяраСћ супадалі з імкненнямі МіндоСћга. У 1246 МіндоСћг примае праваслаСће и становіцца князем наваградскім. АктиСћная знешняя палітика МіндоСћга, яго Сћзвишенне з'явілася падставай для стварення антинаваградскай кааліциі, у якой сами актиСћни Сћдзел прималі крижакі. Каб пазбавіць крижакоСћ падстаСћ для нападу я на палі земли, МіндоСћг примае хришченне па каталіцкім абрадзе (1251) i атримлівае з Рима пекло Інакенція XIV каралеСћскую Карон. Аднако гета НЕ Сћтримала крижакоСћ. Адначасова на княства нападалі галіцка-валинскія Князі. СтанаСћленне адзінай білоруска-літоСћскай дзяржави суправаджалася НЕ толькі нападамі знешніх ворагаСћ, альо и мяцежамі літоСћскай знаці. МіндоСћг доСћгі годину з Поспеха супрацьстаяСћ цяжкасцям. У 1254 ен заключиСћ пагадненне з галіцка-валинскімі князямі, падмацаванае ШЛЮБ палею дачкі з синам галіцкага князя Даніли - Шварно. У 1260 ушчент билі разбіти войскі крижакоСћ каля Возера Дурбе, ранєй, у 1249 МіндоСћг перамог татарського хана Койдана каля Крутагор'я. Альо Сћ 1262 у виніку змов літоСћскай знаці МіндоСћг биСћ забіти. Тою не менше, ен паспеСћ ствариць и замацаваць нову адзіную слов'яно-літоСћскую дзяржаву - Вялікае княства ЛітоСћскае. На дерло етапі існавання яно ахоплівала заходнебеларускія земли и частко сучаснай Літви.
3. Релігія слов'ян. РаспаСћсюджа...
