p align="justify"> Сям'я Паета НЕ змалга евакуіравацца. На балоце за вёскай билі схвалює Папер Паета и багата бібліятека. У +1942 Годзе па Даносили старасти гестапаўци забралі адначасова Алеся, двох братоў ібацьку. Паслися допитаў и жорсткіх катаванняў раніцай 7 Лістапада 1942 іх расстралялі на вачах сястри и жонкі Паета ...
Тадевуш Даленго-Мастовіч
Польскі пісьменнік [Гл. Дадатак ІІ, малюнак 20]. Нарадзіўся ў маёнтку Акунёва Пліскай воласці 10 жніўня 1898 Яго бацька Стефан биў юристам, маці Станіслава з роду Патаповічаў була хатняй гаспадиняй у Акунёве, дзе Акрам Тадевуша вихоўвала яшче дваіх дзяцей - Уладзіслава и Яніну. Маёнтак Мастовічаў-Патаповічаў биў адним з Лепші у акрузе. Потим сям'я пераехала ў Глибокае.
Арадженец з Горак
Пекло Сцяпана Казіміравіча Рудак ў сваякоў и застає, што фатаграфія ди 2 абарвания кавалачкі пісьма. I, вядома, памяць.
Нарадзіўея ен у в. Горкі (дата нарадження невядома). Скончиў гімназію. У 1922 служиў у арміі. Паслися служби вярнуўся дамоў, тут уступіў у гурток «Білорусь». Збіраў землякоў на сходи, читаў ім забароненую літаратуру, расказваў пра ревалюцию. Даводзіў людзям, што пара и ім думаць пра лепшае жицце, што прийшоў годину гнаць паноў и Даць простаму селяніну Зямля, каб міг ен свабодна ўздихнуць пекло панскай няволі. Польскія ўлади засудзілі Сцяпана Казіміравіча на Чатир гади пазбаўлення Волі.
Што можа расказаць пра чалавека пісьмо? Многае! Па абриўках пажаўцелих пекло годині радкоў, што пісаў С.К. Рудак 28 снігових 1928 з Равіч, відаць, што чалавек ен адукавани, добразичліви. Рідна беларуская мова, на якой ен думаў и пісаў, за адрадженне якой клапаціўся и змагаўся, прайшла з ім праз Крат. Гета було апошняе пісьмо Сцяпана Казіміравіча рідним ... браття и сестри!- Пісаў ен.- Пасилаю привітанне ... Я жиў и здароў ... Сястрица, ти пішаш, што мама ўсьцяж плачу. Угаваривай .. бо-ж гетим сабе нічога .. у бядзе НЕ помач ....
Можна толькі здагадвацца па абриўках фраз, што пісаў ен цёплае, сардечнае пісьмо. Питаў у ім пра рідних и сяброў, напяредадні новаго 1929 спадзяваўся на лепшае, жадаў усім поспехаў и надзо. Надзеямі ен жиў и сам, змагаючися за Лепші будучиню Бацькаўшчини. За гета и аддаў жиццё.
Праз віхуру гадоў
У Глибокім, на вуліци Савецкай, у невялікім будинку над Беразвецкім Возер жила Клаўдзія Лукінічна Гаўрильчанка, адзінокая жанчина, амаль 100-гадовае жиццё якой інакш и не назавешь, як легендай. Яна напісала 2 Аповесці на рускай мове - «Беразвецкі монастир» (надрукавана ў газеце «веснік Глибоччини») і" Пецяргбургскія билі». Аповесці ўяуляюць сабой чималу каштоўнасдь. Ди и само жиццё гета жанчини, складанае, и нялёгкае, Вартан для сюжета незвинайна цікавага рама.
Яе бацька, малазямельни селянін з в. Мушкат, што на Глибоччине, паехаў у пошуках лепшай долі ў Пецярбург. Там, непадалёку пекло паўночнай сталіци Расіі, и нарадзілася Клаўдзія. Нялёгкіа було сям и Капшуляў удалечині пекло роднай зямлі. Маці хацелася вярнуцца на радзіму. Таму толькі адзін рік правучилася ў Пецярбургу ў школі Клава. Усёй сям йой приехалі на Глибоччину. Тут, ля ціхіх сініх азёр и гаманлівага бору прайшлі яе дзяцінства и юнацтва. Дапитлівай, жвавай дзяўчинкай РАСЛІТ Клава Капшуль. Усьо ж вирашилі аддаць здольную да навукі дзяўчинку ў школу плиг Беразвецкім монастир. Вки гади спасцігала навука, потим дапамагала будинку па гаспадарци.
Клаўдзія Лукінічна ўладкавалася на ваенни завод, працавала Токар. Неўзабаве пазнаёмілася з Малад чалавекам, фельчарам з адной ваеннай часці. Звалі яго Мікалай Гаўрильчанка. Праз Некатор годину маладия людзі пажаніліся. Потим нарадзілася дачка.
ЗДАВАЙСЯ б, ужо нішто НЕ перашкодзіць іх шчасцю, ва ўсякім випадкі Клаўдия верила ў гета.
Альо нечакана ўсё павярнулася ў інши бік. У Горадзе пачаліся масавия аришти. У поле падазрення Нкусі трапіла и К.Л. Гаўрильчанка (згадалі-Такі факт пераходу граніци). На нейкі годину виратавала тое, што ваенную часць, у якой служиў чоловік, перавялі ў 1935 ў Саратаў. Зноў прийшло заспакаенне. Клаўдзія Лукінічна працаўладкавалася тут на заводзе «Універсал». А яшче надарували йой стації удзельніцай злёту жонак начсаставу Чирвонай Арміі ў Масквє. У 1937 К.Л. Гаўрильчанка кінулі ў засценкі Нкусі. Абвінавацілі ў шпіянажи. Так активістка, Лепші работніца стала «ворагам народу».
Троє сутак без перапинку вёуся допит. Чи не давалі заснуць. Па «канвеери» мяняліся следчия, и шкірного сцвярджаў адно: «Признайся, хто заслаў цябе, на карисць каго шпіёніла? Хто яшче супрацоўнічаў з табою? Називай прозвішчи ». Потим зачиталі пригавор. Разам з сотнямі інших зняволених адправілі К. Гаўрильчанка ў Сібір. Термін адб...
