межнай кампаративістикі.
У Аснова савецкага параСћнальна-гістаричнага літаратуразнаСћства була пакладзена ідея адзінства Сацияльна-гістаричнага развіцця чалавецтва. АсноСћнимі накірункамі даследчицкай дзейнасці савецкіх вучоних у гета галіне Сталі: вияСћленне гістаричнай агульнасці літаратур у мінулим и наяСћнасць літаратурних сувязей у сучаснасці; даследаванне винікаСћ узаемадзеяння як у асобних літаратурах, так и Сћ межах пеСћнай іх сукупнасці; параСћнальна-типалагічнае вивученне асобних фактаСћ у літаратурах різни народаСћ. Самай значнай працай савецкіх вучоних на Аснова пленнага викаристання параСћнальна-гістаричнага Метад стала васьмітомная "Гістория сусветнай літаратури" (1981-1994), у якой прасочана развіцце сусветнага пригожага пісьменства пекло самих ранніх яго витокаСћ и да пачатку ХХ ст.
У беларускім літаратуразнаСћстве параСћнальна-гістарични Метад бяре свій пачатак у Працюю М. Багдановіча, у савецкі перияд - у даследаваннях І. Замоціна, М. Ларчанкі, Ю. Пширкова. Цікавия меркаванні аб асаблівасцях узаемадзеяння білоруський літаратури са славянскімі літаратурамі, а таксамо з некаторимі літаратурамі Захадите виказалі Сћ даваенни перияд Я. Колас, Я. Купала, К. Крапіва, К. Чорней и некатория іншия Беларускія пісьменнікі.
У пасляваенни годину, и асабліва з канца 1950-х рр.., да параСћнальна-гістаричнага вивучення літаратури пачинаюць звяртацца практична Сћсе буйния Беларускія вучония. Можна адзначиць такія Працюю, як "Горкі и беларуская літаратура пачатку ХХ ст. "В. Івашина," Сувязі білоруський літаратури з літаратурамі суседніх славянскіх народаСћ в іншої палового ХІХ ст. "М. Ларчанкі, "Слов'янська супольнасць" П. Ахрименкі, "Фальклорна-літаратурния сувязі Сћкраінскага и білоруського народаСћ "і" Адам Міцкевіч и беларуская літаратура " А. Лойкі, "Беларуска-балгарскія літаратурния сувязі" Л. Цімашковай, "Здалека и зблізку" А. Адамовіча, "Удзячнасць и абавязак" Н. Гілевіча, "Рамантични поиск на" У. Казбярука, "Творчае пабрацімства" А. Мальдзіса. Самим значним дасягненнем білоруських літаратуразнаСћцаСћ у Сенсит пленнага викаристання параСћнальна-гістаричнага Метад з'яСћляюцца чатирохтомния "Нариси па гісториі білоруска-рускіх літаратурних сувязей "(1993-1995).
Усталяванне принципаСћ параСћнальнага аналізу, ідейна-тематичния аналогіі істотна Сћзбагацілі білоруську літаратурную навука, адкрилі Перад їй Нови шляхі вивучення заканамернасцей літаратурнага працесу, пасприялі больш глибокаму висвятленню нациянальних своеасаблівасцей білоруський літаратури.
1.6. Псіхалагічная школа
Псіхалагічная школа Сћ літаратуразнаСћстве склалось Сћ апошняй треці ХІХ ст., адлюстраваСћши критим самим агульни Павароті сациялогіі, філасофіі и естетикі да псіхалагізму. У їй атрималі далейшае развіцце некатория ідеі культурна-гістаричнай и біяграфічнай шкіл. Праіснавала псіхалагічная школа да 20-х рр.. ХХ ст., СаступіСћши месца псіхааналітичнаму и інтуітивісцкаму накірункам у літаратурнай навуци и критици.
Псіхалагічная школа була генетична звязана з культурна-гістаричнай. ПеСћная абмежаванасць культурна-гістаричнай школи заставіла шукаць Нови шляхі Сћ літаратуразнаСћстве. Імкненне Сћлічваць плиг літаратуразнаСћчим аналізе НЕ толькі СћплиСћ "Асяроддзя" і інших знешніх фактараСћ, альо и специфічния Сћласцівасці мастак, яго ТВОРЧА індивідуальнасць, асаблівасці яго псіхічнага складу, знаходзіла реальную падтримку Сћ сувязі са значнимі поспехамі фізіялогіі и псіхалогіі Сћ інший палового ХІХ ст. p> АсноСћним прадметам вивучення Сћ прадстаСћнікоСћ псіхалагічнай школи з'яСћляСћся Сћнутрани пліч Мастацкай творчасці - мативи души аСћтара, што сприяюць нарадженню новаго твора, а таксамо працеси, што адбиваюцца Сћ свядомасці читача падчас знаемства з творити. Псіхалагічная школа хоць и грунтуецца на агульнай пазітивісцкай Гліба, альо Сћ їй есць шераг адгалінаванняСћ, якія практична НЕ звязана паміж сабой.
Псіхалагічная школа працягвала ідеі культурна-гістаричнай школи Сћ плані сувязяСћ літаратури з материяльним и духоСћним развіццем грамадства альбо асяроддзя. ПрадстаСћнікі псіхалагічнай школи на Першай месца Сћ Мастацкай творчасці ставілі індивідуальни аСћтарскі пачатак. Мастацкі твор яни трактавалі з пеСћним суб'ективісцкім ухілам, а менавіта як адлюстраванне пераважна Сћнутранага світлу пісьменніка, яго індивідуальних псіхалагічних уласцівасцей, узаемнай ПРАЦІ розуму и серца. ТВОРЧА працес, паводле канцепциі псіхалагічнай школи, - акт самавияСћлення мастак, визвалення яго пекло маральнага цяжару, пекло непатребних думак и пачуццяСћ; сакрети творчасці схаває Сћ таямніцах аСћтарскага "я", ва Сћсім Складання інтелектуальна-душеСћним комплексі творці. Грамадская абумоСћленасць Мастацкай творчасці була для прадстаСћнікоСћ псіхалагічнай школи другарадним фактарам. Яни лічилі, што жицце Сћпливае на мастак Сћ залежнасці ад канкретних носьбітаСћ гетага Сћпливу.
Роданачальнікамі псіхалагічнай школи звичайна називаюць В. Вундт...
