ся пекло гармідара, узнятага жихарамі свінарніка, В«падняСћсяВ» (ен спаСћ НЕ распранаючися на Саломе Сћ баковачци, прибудаванай да свінарніка) и В«пайшоСћ будзіцьВ» аканома. Пан акання спаСћ у чіпляючись ложку и НЕ вельмі биСћ раді гета почнемо тривозе, альо служба есць служба, таму ен В«устаСћ, апрануСћся и пацягнуСћся будзіць ахмістринюВ». ТоСћстая, присадзістая ахмістриня на проста паднялася, Надав НЕ Сћстала з ложка, а В«випаСћзла з пяриниВ» и НЕ разбудзіла, а сваімі пухлимі, чирвонимі кулакамі В«як бач падняла на ногі дзвюх дзевакспадручніц сваіхВ», и Сћсей Грамада В«сунулісяВ» на месца важнага здарення12. Або яшче: акання, В«падишоСћши пад акно, стаСћ спярша далікатна барабаніць па ім костачкай зложанага Сћ Кручок пальця, пасли ляпаць усей пяцярней, урешце, як пачаСћ пражиць кулаком у Аконіт рамуВ». p align="justify"> Пісьменнік памайстерску викаристоСћвае експресіСћния магчимасці слова. Такія алегориі яго, як В«ВаронаВ», В«ВяселлеВ», цікави критим, што емациянальная афарбоСћка, сатиричнагумаристичная інтанация іх ствараюцца НЕ столькі камізмам сюжетних сітуаций, колькі з дапамогай експресіСћних сродкаСћ мови. Тут няма непасредних аСћтарскіх характаристик. Героі Самі сябе характаризуюць у енергічних диялогах, у тих ці інших учинках, якія вельмі трапні и дасціпна каменціруе аСћтар.самаСћладарная каршуніха Сћ алегориі В«ВяселлеВ», и ліслівая, беспринциповая сініца, и баязлівая дробязная птаха, якаючи хоць травні В«прашпаргиВ», аднако НЕ травні ніякіх гарантами пекло небяспекі, - усьо випісана надзвичай яскрава. Алегория В«ВяселлеВ» - празристая сатира на СћяСћнасць дараваних царскай уладай Свабода и грамадзянскіх правоСћ, сатира на рускую речаіснасць часоСћ реакциі. Апавяданне складаецца з дзвюх сцендиялогаСћ - размова каршуніхі з дачкою, калі яни абмяркоСћваюць, каго запрасіць на вяселле, и размова каршуніхі з сініцай, якаючи вярнулася пекло В«дробязнайВ» птахі. Мноства яркіх епітетаСћ, молодецьких метафар и звароткаСћ, скупия и разам з критим трапния аСћтарскія ремаркі - усьо гета тия моСћния сродкі, якія пісьменнік черпаСћ з живой Народнай гаворкі, з фальклорних криніц, апрацоСћваСћ, рабіСћ іх здабиткам літаратурнай мови. p align="justify"> Алегаричния апавяданні - Лепша Частка літаратурнай літературна спадщина Ядвігіна Ш. Іменна Сћ гета Мастацкай формі пісьменнік Найбільший поСћна праявіСћ свій сатирични Талент.
Сярод алегаричних твораСћ Ядвігіна Ш. своеасаблівасцю форми вилучаюцца В«ДубдзядуляВ» (1909) и В«БярозкаВ» (1910).
У алегориі В«БярозкаВ» расказваецца пра гірки жаночую частку, пра людську жорсткасць, альо расказваецца своеасабліва, як у Народнай сумнай песні, - ліричнаСћзнесла, жаласліва, з мноствам паетичних параСћнанняСћ, паСћтораСћ, з інверсіямі и без так неабходнай у реалістичнай прозі канкретизациі чалавечага харакгару.
Мастацкая деталь НЕ адигривае тут тієї роли, якую яна павінна мець у реалістичним апавяданні, а псіхалагічная абмалеСћка ...
