цца? Калі маглів - значиць, хоць пісьменнік яго и сам видумаСћ, у ім есць В«артистичная праСћдаВ», значиць, ен праСћдзіва напісани и для нас усьо роСћна, ці було гета, ці сам пісьменнік видумаСћ яго В». p align="justify"> Рецензент НЕ абмежаваСћся агульнатеаретичним аспектам праблєми, альо звязаСћ яе непасредна з творчай практикай, з принципамі стварення вобразе героя. Неабходна, каб Слово і Сћчинкі дзейнай асобі адпавядалі яго натури, яго характар, светаСћсприманню. p align="justify"> Для білоруський літаратури пачатку стагоддзя, дере за Сћсе прози, якаючи хварела на фактаграфізм, натуралістичнае апісаль-ніцтва, теаретичния викладкі адносна типізациі, творчага пера-стварення адифивалі вялікую пазітиСћную ролю, мелі практичнае значенне.
Як адно з наочних пацвярдженняСћ інтенсіСћнасці поиска Сћ галіне білоруський критикі можна расценьваць з'яСћленне жанравай форми палемічнага артикула. Неабходнасць и ефектиСћнасць такої форми наочна виявіла дискусія 1913 р. на старонках В«Наша НівиВ», присвечаная абмеркаванню шляхоСћ развіцця нацияналь-нага слоСћнага Мастацтва. Кола спречних питанняСћ було сфарму-Лява Сћ виступленні В«Сплачивайце доСћгВ» Юрия Верашчакі (В. Ла-стоСћскага) и В«Чаму плачу пісня наша? (Адказ Юркові Верашчаку) В». В«Адказ ...В» падпісани псеСћданімам В«адзін з парнаснікаСћВ». Лічицц В», што гета - псеСћданім Янкі Купали. Альо таке меркаванне НЕ бяс-спречнае. Мала таго! Не вимикайте магчимасць, што и В«Адказ ...В» належиць пяру Ю. Верашчакі абр напісани па заданні апошняга, каб у завостранай формі Сћзбуйніць балявия кропкі развіцця на-циянальнай літаратури, прицягнуць да іх асаблівую Сћвагу Сћдзель-нікаСћ дискусіі. А дискутаваць було пра што. p align="justify"> Ю. Верашчака гаяСћліва дакараСћ білоруських пісьменнікаСћ за тоє, што іхнія розчини прасякнуги мативамі смутку, тугі, жалю, расчаравання, бясконцимі нараканнямі на гаротни ліс, нешчас-лівую частку. У тієї пані годину, кажа ен, хараства и пригажосці роднага краю, світлих момантаСћ жицця селяніна Пісняри НЕ бачаць и НЕ спяшаюцца абудзіць актиСћни пачатак у характар ​​білоруса, каб дапамагчи яму Сћ пошуках шляхоСћ да Світлана будучині. В«Апроч драздоСћ, Анучит, гаою и пракляцця Сћ маей души есць шмат краси, Перад маімі вачмі скрозь краса, жицце, сонца, песні и бязмернае багацце відоСћ. Я хачу мець усьо гета ператворанае Сћ спектри калік-тиСћнай Наша души - у словах наших паетаСћ-прарокаСћ В». Критик лічиСћ, што плиг аднабаковим поглядзе на речаіснасць істотна звужаецца функция літаратури, яе грамадска-пераСћтва-ральная роля, недааценьваюцца и творча-патенцияльния магчи-масці народу. p align="justify"> У В«Адказе Юркові ВерашчакуВ» В«сумна-плачліваяВ» танальнасць білоруський песні витлумачваецца гістаричнимі варункамі, гра-Мадський-палітичнимі абставінамі - несправядлівим Сацияльна ладам, нациянальним стрибне, нешматлікасцю свядомай інте-лігенциі, якаючи працягли годину вимушана бьша духоСћна абслугоСћваць іншия народи, адракаючися п...
